artfarted

Ήταν από εκείνες τις δυνατές συγκινήσεις όπου η πραγματικότητα ξεπέρασε κάθε φαντασία. Η Νέα Δημοκρατία και ο Κώστας Καραμανλής προσωπικά, συνέτριψαν το ΠΑΣΟΚ και τον Γιώργο Παπανδρέου- προσωπικά. Είναι πραγματικός θρίαμβος για τον εκ νέου πρωθυπουργό αν συνεκτιμηθούν τα σκάνδαλα, οι αστοχίες και τα λάθη της κυβέρνησής του και σ’ αυτά προστεθεί και ο όλεθρος από τις πυρκαγιές του καλοκαιριού. Τελικά η «χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης» και ο «λίγος» Κώστας Καραμανλής ξεπέρασαν με άνεση το ΠΑΣΟΚ για το οποίο δούλευαν θέλοντας και μη, ο Γιώργος Καρατζαφέρης και ο Στέλιος Παπαθεμελής. Αν στο αποτέλεσμα της Νέας Δημοκρατίας επιστρέψουν τα ποσοστά του ΛΑ.Ο.Σ και της Δημοκρατικής Αναγέννησης, γιατί ουσιαστικά από εκεί έφυγαν, τότε διαγράφεται ένα πραγματικά απίστευτο γεγονός.

Στα τριάμισι χρόνια της «Νέας Διακυβέρνησης» η αμφισβήτηση, η κούραση και η φθορά που είχαν προκαλέσει στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας οι απολύσεις δεκάδων κυβερνητικών στελεχών σε όλα τα επίπεδα, ο καταιγισμός των σκανδάλων, η βία των διαρκών διαδηλώσεων, η λεηλασία των ασφαλιστικών ταμείων και η εμβολή των λεγόμενων «εθνικών θεμάτων», είχαν πείσει τους πάντες ότι χειρότερα δεν γίνεται. Δυστυχώς τον Αύγουστο διαψευστήκαμε όλοι με τον τραγικότερο τρόπο. Όταν στις 16 Αυγούστου ο πρωθυπουργός προκήρυξε πρόωρες εκλογές οι οιωνοί στράφηκαν αμέσως εναντίον του με την ταυτόχρονη πυρπόληση της Πεντέλης. Είχε προηγηθεί το ολοκαύτωμα της Πάρνηθας και της ορεινής Αχαΐας. Όταν έσβησαν η Πεντέλη και ο Υμηττός, ξεκίνησε η κόλαση της Πελοποννήσου. Η λογική δεν άφηνε καμία αμφιβολία ότι θεοί και δαίμονες είχαν συμμαχήσει κατά του Κώστα Καραμανλή.

Παρ’ όλα αυτά, τα μεσάνυχτα της 16ης προς 17η Σεπτεμβρίου 2007 το ερώτημα αν υπάρχει Θεός εξακολουθούσε να είναι αναπάντητο. Όποιοι είχαν στη μνήμη τους τη φρίκη της Πελοποννήσου, της Εύβοιας και της Χαλκιδικής αλλά τα μάτια τους στραμμένα στην οδό Ρηγίλλης, θα έβγαζαν διαμετρικά αντίθετο συμπέρασμα από εκείνους που κοιτούσαν προς τη Χαριλάου Τρικούπη.

Τώρα οι ακροδεξιοί, οι δεξιοί και οι νεοφιλελεύθεροι καλά κάνουν και πανηγυρίζουν. Ο Γιώργος Αλογοσκούφης δικαιούται να συνεχίσει τις μηχανορραφίες του για το πώς θα διαλύσει τον υπάρχοντα ασταθή κοινωνικό ιστό και στη θέση του θα πλέξει μια νέα κοινωνία αποτελούμενη από αφέντες και δούλους. Ένα σύστημα απλό και εξόχως αποδοτικό, του οποίου οι τυχόν αμφισβητίες θα εξουδετερώνονται άμεσα. Ένα σύστημα το οποίο άπαξ και εγκατασταθεί θα είναι αδύνατο να ανατραπεί παρά μόνο από ένα άλλο, ακόμα πιο προσοδοφόρο για τους αφέντες.

Στην αντίπερα όχθη, μπροστά στο αλλόκοτο αποτέλεσμα των exit polls που έσκασε σα βόμβα μπροστά τους, ο ένας μετά τον άλλο οι άνθρωποι που τα τελευταία τριάντα χρόνια απαιτούσαν να έχουν το μονοπώλιο του σοσιαλισμού στην Ελλάδα έσπευσαν και πάλι να στρουθοκαμηλίσουν. Και στρουθοκαμήλιζαν με το γνωστό εκνευριστικό έως γελοίο τρόπο τους μέχρι που βγήκε επιτέλους ο Παπανδρέου και ψέλλισε την αποδοχή της ήττας του. Ήταν η αποκλιμάκωση τεσσάρων ετών επιμονής σε ένα μύθο. Ο μύθος κατέρρευσε και έτσι διαμορφώνεται τώρα η ευκαιρία να χτιστεί εκ θεμελίων κάτι καινούριο. Είναι το γνωστό ουδέν κακόν αμιγές καλού.

Μόνο που τώρα η ευθύνη πού έπεσε στους ώμους των οπαδών και των φίλων του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστια. Αν δεν εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να ανασυγκροτηθούν, αν δεν θέσουν στην πράξη τη σοφία που θα έπρεπε να έχουν συσσωρεύσει μετά από δεκαετίες πειραματισμών και αποτυχιών, αν δεν αποτινάξουν μιας και δια παντός τους αλλοτριωμένους και διεφθαρμένους δυνάστες τους, αναδεικνύοντας παράλληλα ένα νέο κύμα ηγεσίας, τότε πρακτικά εγκαταλείπουν εαυτούς στον Αλογοσκούφη και τους δεσμοφύλακές του. Τότε στερούν από τη χώρα το δικαίωμα και την υποχρέωσή της να αντισταθεί στη Νέα Τάξη.

Με όποιο όνομα κι αν παρουσιαστεί, με όποιο τρόπο κι αν καλυφθεί, με όποιο θέατρο κι αν επιχειρήσει να προσεταιριστεί οπαδούς, στο τέλος η Νέα Τάξη δεν μπορεί παρά να αποκαλύψει την ταυτότητα και τις πραγματικές προθέσεις της. Η δυναμική της καταφέρνει να διαπερνά τα συμβατικά κομματικά σύνορα. Βασίζεται στις αδυναμίες του ανθρώπινου χαρακτήρα για να καλύπτει τις διαφορές των ιδεολογιών. Για να μπορέσει το ΠΑΣΟΚ να εξουδετερώσει τον Αλογοσκούφη και τους επιγόνους του και να αποτρέψει την εγκαθίδρυση της δουλείας στην Ελλάδα, θα πρέπει οι οπαδοί του να περιορίσουν το γονίδιο του φασισμού που λίγο-πολύ όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα μας. Στη συνέχεια θα πρέπει το ΠΑΣΟΚ να αναπτύξει διαύλους επικοινωνίας και κατανόησης με ανθρώπους που ενδεχομένως υιοθετούν μια διαφορετική ιδεολογία, διαθέτουν όμως ηθική που τους στρέφει ενάντια στη Νέα Τάξη. Αν το ΠΑΣΟΚ μετατραπεί σε ενιαία δύναμη αρετής και αταλάντευτης πίστης στη δημοκρατία και στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια, τότε μόνο θα μπορέσει να προσεταιριστεί αρκετούς οπαδούς και συμμάχους, ώστε να σχηματιστεί δύναμη ικανή να σταματήσει τον ερχομό του καθεστώτος για το οποίο τόσο εντατικά και προσηλωμένα δουλεύουν οι υπέρμαχοι του κοινωνικού δαρβινισμού.

Είναι αλήθεια ότι το ΠΑΣΟΚ απέτυχε να τηρήσει το «Συμβόλαιο με το Λαό». Ότι οι «γενναίοι» του πρώτου ΠΑΣΟΚ γρήγορα αλλοτριώθηκαν και προσχώρησαν στο παλιό σύστημα, ενισχύοντας τα σάπια υποστυλώματα του. Μέχρι τώρα και το ΠΑΣΟΚ έχει προδώσει το λαϊκό κίνημα και έχει πνίξει τις λαϊκές προσδοκίες μέσα στα ψέματα, στην απογοήτευση και στην αγανάκτηση. Πέτυχε όμως κάτι το οποίο εξακολουθεί να του ανήκει και να του προσφέρει την ευκαιρία να εξιλεωθεί. Το κουρασμένο ΠΑΣΟΚ παραμένει η μεγάλη δύναμη από την οποία τέσσερις στους δέκα Έλληνες περιμένουν πεισματικά την αλλαγή. Αντίθετα, η Νέα Δημοκρατία ακολουθεί τη σίγουρη συνταγή που πρώτοι οι Αμερικανοί συνέστησαν: αν δεν ξέρεις το δρόμο ακολούθα το χρήμα.

Ποιος ξέρει, μπορεί μαζί με τα δεντράκια που λίγο-λίγο θα ξεπροβάλλουν από την καμένη γη, να αναδυθεί από τις στάχτες του ένα νέο, καλύτερο, σοφότερο σοσιαλιστικό κίνημα στη χώρα μας.

Το θέαμα του ήλιου που βυθίζεται σ’ έναν ορίζοντα πνιγμένο στους καπνούς είναι συγκλονιστικό. Τη δύση πάνω απ’ τις φωτιές καμία ανθρώπινη παλέτα δεν μπορεί να την αποδώσει. Ακόμα και εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, οι άνεμοι μεταφέρουν τη γλυκόπικρη μυρωδιά του φρέσκου κάρβουνου αλλά και τους κόκκους της στάχτης. Τα αποκαΐδια μπήκαν παντού. Στα σπίτια, στα πνευμόνια, στις ψυχές μας.

Δέντρα, ζώα, άνθρωποι, καίγονταν επί δέκα μέρες μέσα σ’ έναν απέραντο φούρνο. Αυτούς τους δυστυχείς τους είδαμε όλοι. Τώρα είναι η ώρα να δούμε και τους απέξω. Να αντικρύσουμε τους εαυτούς μας αλλά και όλους όσοι τολμούν πάνω από τις καμένες ζωές να σπεύδουν να εκμεταλλευτούν το θάνατο και την καταστροφή, σαν ύαινες που καταβροχθίζουν αδιακρίτως όποια σάρκα βρεθεί ανήμπορη μπροστά τους.

Για λίγες στιγμές να γυρίσουμε με το βλέμμα στο κενό και να επεξεργαστούμε την εικόνα, τον ήχο και την πλοκή που απλόχερα μας πρόσφεραν τα ΜΜΕ όλες αυτές τις μέρες της φρίκης. Βέβαια το θέαμα και η οσμή της τραγωδίας θα κρατήσει για πολύ καιρό αλλά η μνήμη της δεν πρέπει να σβηστεί ποτέ. Αυτή τη φωτιά πρέπει να την κρατήσουμε στο μυαλό μας για πάντα αναμμένη. Όπως και τις ευθύνες, τις συμπεριφορές, τα λόγια και τις πράξεις όλων όσοι παλεύουν λυσσαλέα για ένα κομμάτι από την πίττα της εξουσίας, αλλά που την ώρα του αγώνα ήταν παράλυτοι. Αυτοί οι παραλυμένοι από το φόβο και το δέος, όταν η φωτιά χόρτασε πια και κουράστηκε να καίει, βγήκαν όλοι τους σαν τα σκουλήκια μετά τη βροχή και ζητάνε τώρα και την επιδοκιμασία για το μη χειρότερα. Καλά κάνουν, αφού η ανοχή των Ελλήνων στην προσβολή της νοημοσύνης και της αξιοπρέπειάς τους είναι, προφανώς, τεράστια. Το περιθώριο των πολιτικών για ακόμα περισσότερες, ακόμα μεγαλύτερες προσβολές ενάντια στους απλούς πολίτες θα φανεί ξεκάθαρα στις επερχόμενες εκλογές, όταν παρά το μέγεθος της συμφοράς και το απύθμενο της ξεφτίλας, ο «Ελληνικός λαός» θα σπεύσει και πάλι να υποκύψει στην εγκληματική αυτή ολιγαρχία με αντάλλαγμα ένα ταπεινό και επισφαλές βόλεμα.

Το εθνικό, περιβαλλοντικό, οικονομικό, πολιτιστικό και ανθρωπιστικό πλήγμα που υπέστη η Ελλάδα φέτος το καλοκαίρι, μόνο με την τετράχρονη ναζιστική κατοχή μπορεί να συγκριθεί. Έτσι και η κυβερνητική εκστρατεία παραπληροφόρησης και συγκάλυψης των πραγματικών συνθηκών που συνέβαλαν στην καταστροφή της Πελοποννήσου, της Εύβοιας και της Αττικής, μόνο με τη ναζιστική προπαγάνδα μπορεί να συγκριθεί και μάλιστα με αυτή των τελευταίων ημερών του Ράιχ.

Κουτοπόνηρα, υποκριτικά και με το γνωστό ασύστολο θράσος που διαθέτουν οι πολέμαρχοι της εξουσίας, οι κυβερνήτες του τόπου έσπευσαν να αποδώσουν ευθύνες σε ορατούς κι αόρατους εχθρούς, στους ανέμους, στα ίδια τα δάση που ήταν ξερά, στους πολιτικούς τους αντιπάλους και στην… κακιά ώρα.

Πριν από εκατό χρόνια ρωτήθηκε ο μεγάλος εξερευνητής Ρόαλντ Άμουντσεν (Roald Amundsen) ποιο ήταν το μυστικό της κατάκτησης του Νότιου Πόλου και τι απαντά σ’ αυτούς που λένε ότι ήταν απλά τυχερός. Είπε λοιπόν ο θρυλικός Νορβηγός εξερευνητής ότι τα πάντα εξαρτώνται από την προετοιμασία. Όταν είσαι καλά προετοιμασμένος την επιτυχία σου κάποιοι θα την αποδώσουν στην τύχη. Αντίστροφα, όταν δεν είσαι προετοιμασμένος, κάποιοι θα σε πουν άτυχο.

Η Ελλάδα είναι διαχρονικά απροετοίμαστη, ανοχύρωτη έναντι της φύσης γενικότερα και όχι μόνο έναντι των περιβόητων «ακραίων καιρικών φαινομένων». Την εβδομάδα προ της πυρκαγιάς, οι χώρες του Κόλπου του Μεξικού υπέστησαν τον τυφώνα Dean ο οποίος πέρασε με ταχύτητα που έφτανε τα 300 χλμ την ώρα. Οι Έλληνες είναι αδύνατο να συλλάβουμε ανέμους αυτής της έντασης, ούτε καν της μισής. Μπορεί κανείς να φανταστεί τι θα συμβεί αν η χώρα μας προσβληθεί από τροπικό τυφώνα για δυο- τρεις μέρες;

Τον Ιούλιο εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στη Βρετανία αντιμετώπισαν πρωτοφανείς πλημμύρες. Τεράστιες εκτάσεις μετατράπηκαν σε λίμνες από τις οποίες εξείχαν μόνο οι στέγες των σπιτιών. Πριν από μερικά χρόνια το ίδιο είχε συμβεί στην κεντρική Ευρώπη όταν ξεχείλισε ο Δούναβης. Υπάρχει σύγκριση αυτών των καταστροφών με τις πλημμύρες στον Εύρο, τις χειρότερες που έχει υποστεί η Ελλάδα;

Η Ιαπωνία ζει και προοδεύει με σεισμούς που έχουν μέσο όρο έντασης κοντά στα 7 Ρίχτερ. Σε κάθε κυβερνητική θητεία συμβαίνει τουλάχιστον ένας τέτοιος σεισμός. Εναέριοι αυτοκινητόδρομοι γκρεμίζονται, συνοικίες ισοπεδώνονται, παντού βρέχει τζάμια και ότι άλλο αντικείμενο αποκολλάται από τα κτίρια που κινούνται σαν εκκρεμή. Σε πολλές από τις Ιαπωνικές ακτογραμμές βλέπει κανείς κατασκευές που θυμίζουν οχυρά. Είναι πράγματι οχυρά, ενάντια σε ενδεχόμενο τσουνάμι. Σ’ αυτή την πλέον σεισμοπαθή χώρα του κόσμου λειτουργούν πάνω από 40 (σαράντα) πυρηνικά εργοστάσια ηλεκτροπαραγωγής. Έχει καμία σχέση η ζωή στην Ελλάδα με αυτές τις συνθήκες; Τα 5,9 Ρίχτερ στην Πάρνηθα, το Σεπτέμβριο του 1999, κόντεψαν να γκρεμίσουν τη μισή Αθήνα. Μπορείτε να φανταστείτε σεισμούς σαν της Ιαπωνίας, τι κακό θα προξενούσαν στη χώρα μας;

Στην Ελλαδίτσα παλεύουμε με μελτέμια, βροχούλες, χιονάκια και «καύσωνα» 40 C. Εκεί που το θερμόμετρο δεν κατεβαίνει ποτέ κάτω από τους 50 βαθμούς, τι άνθρωποι ζούνε;

Πριν πάμε στην Πελοπόννησο ας συλλογιστούμε λίγο την πολύπαθη Εύβοια. Είναι ένας νομός όμορος της Αττικής με εξαιρετικές φυσικές ομορφιές που τον κατέστησαν δημοφιλή τουριστικό προορισμό. Επιπλέον, διαθέτει αγροτική οικονομία, βιομηχανικές μονάδες καθώς και το εργοστάσιο της ΔΕΗ στο Αλιβέρι. Με τόση προίκα θα περίμενε κανείς ότι ο νομός Ευβοίας θα ήταν από τους ευτυχέστερους της επικράτειας. Και όμως, σε πολλά χωριά της Εύβοιας οι κάτοικοι αισθάνονται ακρίτες. Μετά από 30 χρόνια «αλλαγής», «εκσυγχρονισμού» και «νέας διακυβέρνησης», δίπλα στην Αθήνα δεν υπάρχουν επαρκείς υγειονομικές υπηρεσίες, δεν υπάρχει κοινωνική μέριμνα, δεν υπάρχουν υποδομές. Το οδικό δίκτυο είναι απαράδεκτο, οι οικοδομικές αυθαιρεσίες τρόπος ζωής και το αποτέλεσμα κάθε χειμώνα να αποκλείονται μεγάλα τμήματα του νησιού από τις πλημμύρες και τους αυτοσχέδιους χείμαρρους. Κάθε χειμώνα στην Εύβοια παλεύουν με τα λασπόνερα και τα χιόνια, και κάθε καλοκαίρι με τις φωτιές. Παρ’ όλα αυτά στην Εύβοια οι εργολάβοι κάνουν χρυσές δουλειές…

Και τώρα η Πελοπόννησος. Την εποχή της Τουρκοκρατίας η Πελοπόννησος ήταν τόσο πλούσια, παρά τον Οθωμανικό ζυγό, που δεχόταν συχνές επιδρομές από πεινασμένους και εξαθλιωμένους Στερεοελλαδίτες. Γι αυτό το λόγο οι Πελοποννήσιοι αρχικά δεν ήθελαν να γίνει η Στερεά Ελλάδα κομμάτι του Ελληνικού κράτους για το οποίο αγωνιζόντουσαν! Παρά την κακή φήμη που μισοαστεία-μισοσοβαρά έχουν οι Μανιάτες, οι Μεσσήνιοι, οι Ηλείοι, οι Πατρινοί και οι υπόλοιποι, ο τόπος τους μοιάζει να είναι ευλογημένος. Η γη τους είναι και όμορφη και καρπερή. Το ίδιο και οι θάλασσές τους. Όμως τα πάθη, η καταστροφή του Εμφυλίου και η ενδημική ανικανότητα των κυβερνώντων να αναπτύξουν την «περιφέρεια» οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους στη μόνη διέξοδο, που ήταν η φυγή για την πρωτεύουσα ή και το εξωτερικό.

Μετά την κάθοδο των Αλβανών και άλλων Βαλκάνιων λαθρομεταναστών στην Ελληνική ύπαιθρο, οι ντόπιοι μετακόμισαν από τα χωράφια στα καφενεία. Τις πρώτες ώρες της φωτιάς η πρέφα και το τάβλι εξακολουθούσαν να είναι η προτεραιότητα τους. Τα χωριά της Πελοποννήσου μπορεί να διατηρούν μια ξεχωριστή γραφικότητα αλλά με μια προσεκτική ματιά ανακαλύπτει κανείς αποκαρδιωτικές λεπτομέρειες. Υπάρχουν δυο όψεις στα Πελοποννησιακά βουνά. Αλλού φτώχεια, αλλού ευημερία. Παντού όμως αντιλαμβάνεται κανείς την κρατική ανυπαρξία.

Όποιος είχε μάτια είδε. Τα χωριά είναι ασυντήρητα. Τα περισσότερα κρατιούνται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, περιμένοντας τους καλοκαιρινούς επισκέπτες. Μόνο που φέτος δεκάδες απ’ αυτά τα επισκέφτηκαν οι φλόγες και δεν έλεγαν να φύγουν. Όσες οικογένειες είχαν νέους ανθρώπους να παλέψουν, πάλεψαν. Οι περισσότεροι έσωσαν τα σπίτια τους, τουλάχιστον. Τα γερόντια δεν είχαν καμία τύχη. Τα σπίτια που μέσα κι έξω έμοιαζαν με παλιατζίδικα λαμπάδιασαν σαν χολιγουντιανά εφέ.

Ίσως μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για το θάνατο και την καταστροφή των Αυγουστιάτικων πυρκαγιών έχουν οι τοπικές κοινωνίες. Αυτό φαίνεται ότι σχεδόν όλοι φοβούνται ή ντρέπονται να το πουν. Γι αυτό ακούγονται τόσες πολλές βλακείες και τόσο λίγες αλήθειες.

Μέσα στη ραστώνη και γιατί όχι, στην τεμπελιά τους, οι κάτοικοι των πληγεισών περιοχών αιφνιδιάστηκαν. Για μια τουλάχιστον μέρα δεν προέβησαν σε καμία ουσιαστική προσπάθεια αντίδρασης. Υπάρχει η έννοια της πολιτικής άμυνας (που ήταν μάλιστα και μάθημα στα σχολεία, επί δικτατορίας). Πρέπει δηλαδή ο κάθε πολίτης, άμεσα, με ψυχραιμία να εκτιμά μια επερχόμενη καταστροφή και να αντιδρά με γνώση και με λογική για να προστατέψει τον εαυτό του, τους οικείους του και την περιουσία του, στο μέτρο του δυνατού. Οι περισσότεροι απλοί χωρικοί αλλά και οι παραθεριστές δεν μπόρεσαν να λειτουργήσουν με κανένα άλλο τρόπο πλην των εκκλήσεων για βοήθεια. Τους περισσότερους από τους δυστυχείς που πέθαναν δεν τους σκότωσαν οι φλόγες. Τους είχε κάψει εκ των προτέρων ο πανικός, και ακόμα νωρίτερα τους είχε καταδικάσει η αν-ετοιμότητα. Όπου ξεχώρισαν κάποιοι θαρραλέοι, ψύχραιμοι δουλευταράδες, οι οποίοι ρίχτηκαν στις φλόγες μόνοι τους ή μαζί με λίγους πεισμωμένους κι ευσυνείδητους πυροσβέστες, αν τους έβρισκαν, η φωτιά περιορίστηκε.

Εκεί όμως που η δυσοσμία των ευθυνών σταδιακά δυναμώνει είναι όταν αρχίζουμε να σκαλίζουμε τα αποκαΐδια της εξουσίας, ξεκινώντας από την τοπική.
Τι θα πει «ηγεσία»; Ποιος είναι «ηγέτης»; Είναι αυτός που μιλάει πιο πολύ; Που φωνάζει περισσότερο απ’ τους άλλους; Ο θρασύτερος όλων; Ο μεγαλύτερος ψεύτης; Αν αυτή είναι η περιγραφή του ηγέτη τότε όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αν είχαν τέτοια τοπική ηγεσία, οι πληγέντες είναι άξιοι της τύχης τους.

Αν οι δήμαρχοι και οι λοιποί αφεντάδες των καμένων περιοχών είχαν συναίσθηση των καθηκόντων τους και τη φαντασία να ανταπεξέλθουν σ’ αυτά, θα είχαν φροντίσει για την άμυνά τους. Θα είχαν ετοιμάσει τα λιτά τους μέσα. Θα είχαν σχέδιο συνεργασίας μεταξύ τους αφού ήξεραν άριστα ότι με όλη την Ελλάδα στις φλόγες θα αφήνονταν στην τύχη τους. Θα είχαν προετοιμαστεί έστω με το νερό των πηγαδιών, με γεννήτριες, με τα τρακτέρ και τις τσάπες τους, για να αποψιλώσουν την περίμετρο των χωριών τους. Θα καθάριζαν τις αυλές των σπιτιών από τα ξερόχορτα και από ό,τι παλιατσαρία στοίβαζαν εκεί για χρόνια. Θα το έκαναν έστω κι από την πρώτη ώρα των πυρκαγιών. ΘΑ ΕΠΙΤΗΡΟΥΣΑΝ ΤΙΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΤΕΣ ΧΩΜΑΤΕΡΕΣ ΤΟΥΣ. Θα πήγαιναν πόρτα- πόρτα να μιλήσουν στους γέροντες και στις γερόντισσες να μην ανάβουν ούτε καντήλι για λίγες μέρες. Θα είχαν το νου τους στον κάθε παλαβό του χωριού. Όλοι ξέρουν τις προθέσεις, τις παραξενιές και τα απωθημένα των αλλονών. Ας ήταν όλοι καχύποπτοι με όλους. Η εγρήγορση και η καχυποψία θα τους γλύτωνε κι ας άφηναν τα παχύδερμα της Αθήνας στον τηλεοπτικό τους ψευτοπόλεμο.

Ελάχιστοι αξιωματούχοι της τοπικής αυτοδιοίκησης αντέδρασαν έγκαιρα. Οι περισσότεροι πρόδωσαν την ψήφο των συμπολιτών τους, πάτησαν τον όρκο τους και τράπηκαν σε φυγή φωνάζοντας για την ανυπαρξία του κράτους και για το μέγεθος του κακού που τους βρήκε, λες και ήταν άμοιροι των πάντων. Είναι οι σύγχρονοι ριψάσπιδες στους οποίους οι ποικίλοι τηλεπαρουσιαστές πρόσφεραν αμέσως άλλοθι:

- Είναι εμπρησμός κύριε δήμαρχε;
- Ναι, ναι, βέβαια, εμπρησμός!

Τι να πεις ρε κακομοίρη για να κρύψεις την εγκληματική σου αμέλεια; Ακούστηκαν απίστευτες βλακείες όπως ότι οι εμπρηστές ανέβαιναν σε απάτητες βουνοκορφές για να τις κάψουν. Δηλαδή πως ανέβαιναν, λοκατζήδες ήταν; Έκαναν μέρες πορεία από κορυφή σε κορυφή σπέρνοντας τη φωτιά;
Αν όμως ανάψει ένας σκουπιδότοπος, αν ένα μπουκάλι διαλυτικό μέσα σ’ ένα σωρό οικοδομικά σκουπίδια πεταμένα σε μια ρεματιά αναφλεγεί από τη ζέστη, τότε τα μποφόρ θα εκτοξεύσουν τις φλόγες από τη μια άκρη της Πελοποννήσου μέχρι την άλλη μέσα σε 48 ώρες.
Αν την ίδια στιγμή κάποιοι συμφεροντολόγοι τσελιγκάδες εκμεταλλευτούν τις συνθήκες για να ‘χουν χώμα έτοιμο, ώστε τα πρωτοβρόχια να τους χαρίσουν βοσκή για τα κοπάδια τους, οι φωτιές θα απλωθούν στον Ταΰγετο και στον Πάρνωνα σε 48 ώρες.
Αν ο τρελός του χωριού δεν επιτηρείται, αν οι έχθρες και οι βεντέτες δεν καταστέλλονται έστω τις μέρες του κινδύνου, αν τα γερόντια αφήνονται μόνα τους να ανάβουν φωτιές, αν όλοι ξαποστέλνουν τα σκουπίδια τους όπου βρουν, σε αγρούς και δάση που πνίγονται απ’ τα ξερόκλαδα, αν πετάνε ανάμενα τσιγάρα, αν αυτοί που έχουν διεκδικήσει το καθήκον να προστατεύουν τον τόπο τους από το κακό αδιαφορούν για το σύνολο τέτοιων εμπρηστικών πρακτικών, τότε όσο ανίκανη κι αν είναι η όποια κυβέρνηση και το όποιο κράτος, οι τοπικοί άρχοντες και οι κοινότητες που τους εκλέγουν έχουν ακέραιο το μερίδιο της ευθύνης τους και μάλιστα με μια αβάσταχτη διαφορά από τους πρωτευουσιάνους αφεντάδες: ο θάνατος κι ο χαλασμός χτυπάει στον τόπο τους κι όχι στην πλατεία Συντάγματος και στα μοδάτα καφέ του Κολωνακίου.

Οι φωτιές στα περιαστικά δάση της Αττικής όπως και σε πολλά παραθαλάσσια τουριστικά μέρη σ’ όλη την Ελλάδα ανήκουν σε άλλη κατηγορία όσον αφορά στις αιτίες τους. Μία παραμένει βέβαια κοινή, η λαθραία απόθεση σκουπιδιών και οικοδομικών αποβλήτων οπουδήποτε βολεύει τους μεταφορείς τους. Ακόμα και στα τουριστικότερα μέρη της Ελλάδας, στα δημοφιλέστερα νησιά, κατά μήκος των δρόμων που οδηγούν σε πανέμορφες παραλίες, οι επισκέπτες διαρκώς προσπερνούν σωρούς μπάζων, πεταμένων δίπλα ή σχεδόν στη μέση του δρόμου. Αυτό βέβαια είναι συχνό φαινόμενο και στις Αθηναϊκές λεωφόρους.

Το μπαράζ πυρκαγιών σε μέρη-φιλέτα φυσικά δεν είναι τυχαίο αλλά ούτε υπακούει σε οργανωμένο σχέδιο. Σε ολόκληρη τη χώρα οι τοπικές μαφίες των οικοπεδοφάγων, των καταπατητών, των δασοσφετεριστών, περιμένουν όλο το χρόνο μέχρι να φτάσει η παραγγελία τους: καύσωνας με μποφόρ. Φέτος ο πρωθυπουργός-σαίνης τους τη σερβίρισε και με σιρόπι εκλογών. Προφανώς αυτοί οι εγκληματίες δασοφάγοι είχαν καλύτερη πληροφόρηση απ’ όλους σχετικά με την ημερομηνία των πρόωρων εκλογών: άρχισαν την πυρπόληση της Πεντέλης την ίδια μέρα, πριν καν προλάβει ο υπουργός προπαγάνδας να ανακοινώσει τις εκλογές! Σε σύγκριση με τον ερασιτέχνη υπουργό Δημόσιας Τάξης και τους ζαλισμένους από τις έριδες, τις ελλείψεις και από το ολοκαύτωμα της Αχαΐας στρατηγούς της Πυροσβεστικής, οι υπεράνω πάσης υποψίας περιαστικοί εμπρηστές είναι άριστοι επαγγελματίες και απόλυτα αφοσιωμένοι στο σκοπό τους: να μοσχοπουλήσουν και την τελευταία σπιθαμή και του τελευταίου δάσους, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξανακάψουν κι αυτά που έχουν ήδη κάψει, χτίσει και πουλήσει.

Κλείνοντας αυτή τη μακροσκελή παράθεση των παρατηρήσεων από το ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου, θα υπογραμμίσουμε την ανάγκη οι Έλληνες να μάθουν την αλήθεια σχετικά με την επέκταση της φωτιάς στην Αρχαία Ολυμπία. Γιατί αυτό το κεφάλαιο της συμφοράς έχει ιδιαίτερες προεκτάσεις. Επίσης θα πρέπει οι πολίτες να εκτιμήσουν την ανόητη έως εγκληματική φιλολογία περί ενδεχόμενης τρομοκρατικής διάστασης του πύρινου κύματος. Θα πρέπει οι πολίτες να αναρωτηθούν γιατί κάποιοι από τους κυβερνόντες, συμπεριλαμβανομένου του πρωθυπουργού, δεν δίστασαν να ρισκάρουν ένα τρομερό πλήγμα στην τουριστική μας βιομηχανία, στο γόητρο της χώρας, στις διεθνείς μας σχέσεις, στο αίσθημα ασφάλειας των πολιτών και στο διάλογο που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να προωθούν προκειμένου να συνεισφέρουν σε ένα γόνιμο προεκλογικό στοχασμό. Γιατί προτάθηκε ο εξωτικός και άγνωστος στο ευρύτερο κοινό όρος «ασύμμετρες απειλές»; Ήταν μια έξυπνη ιδέα του κ. Πολύδωρα ώστε οι σαστισμένοι και αγράμματοι πυρόπληκτοι να πιστέψουν ότι για το κακό που τους βρήκε ευθύνονται κάποιοι αλλόκοτοι, εξωγήινοι θαρρείς, εχθροί; Όμως εκτός απ’ τους αγράμματους υπάρχουν και οι εγγράμματοι και αυτοί αποδείχτηκαν πολύ περισσότεροι απ’ όσο εκτιμούσε ο στομφώδης κ. Βύρων. Περιέργως, ένας-δύο από όλους όσοι απέρριψαν αμέσως την ανοησία των «ασύμμετρων απειλών» κάθονται στα ίδια υπουργικά έδρανα μαζί με τον κ. Πολύδωρα. Εδώ θα συμφωνήσουμε, κατ’ εξαίρεση, με τη σοφιστεία ότι δεν πρέπει να τα ισοπεδώνουμε όλα.

Τέλος θα πρέπει οι Έλληνες να εκτιμήσουν και τις συμπεριφορές της επόμενης μέρας. Θα πρέπει να αμφισβητήσουν τα παχιά λόγια και τους λεονταρισμούς, απ’ όπου κι αν προέρχονται. Από την άποψη των ανθρώπινων απωλειών το ναυάγιο του Εξπρές Σαμίνα είναι τραγωδία χειρότερη από το ολοκαύτωμα του Αυγούστου. Παραιτήθηκε κανείς τότε; Αφού μεταξύ τους είναι ίδιοι, γιατί να παραιτηθεί έστω και ένας τώρα;

Επίσης θα πρέπει να μας προβληματίσει το μπάχαλο με την πληρωμή του βοηθήματος. Γιατί δόθηκαν έτσι τα λεφτά; Γιατί υποχρεώθηκαν πονεμένοι άνθρωποι που δεν είχαν ρούχα να φορέσουν, που δεν είχαν λεφτά για να βάλουν βενζίνη στα αυτοκίνητά τους, να κατέβουν στις πόλεις και να συνωστίζονται με τις ώρες στο λιοπύρι, πολλές φορές μάταια; Γιατί στο χάος μπροστά στις τράπεζες πρωταγωνίστησαν οι γύφτοι/τσιγγάνοι/αθίγγανοι/Ρομά και όχι κάποια άλλη πληθυσμιακή ομάδα; Είδε κάποιος έστω κι έναν Ρομά όλη την εβδομάδα στις φωτιές, όταν τα κανάλια μετέδιδαν διαρκώς εικόνα; Τα εκατοντάδες παιδιά που οι άνθρωποι αυτοί έσερναν μαζί τους ενώ προσπαθούσαν να εξαπατήσουν το κράτος και τους συμπολίτες τους, τι μάθημα πήραν από αυτό το γεγονός; Τι είδους πολίτες θα γίνουν αυτά τα αγράμματα παιδιά σε λίγα χρόνια όταν ενηλικιωθούν;

Την επόμενη κι όλας μέρα της τραγωδίας, στον Πύργο και στην Αμαλιάδα μαζεύτηκε ένα χαρακτηριστικό πλήθος απατεώνων και όταν καταλάγιασε ο κουρνιαχτός κάτι κωμικό αποκαλύφθηκε: Τους πρώτους απατεώνες κατέφθασαν για να απομυζήσουν κάποιοι άλλοι, πονηρότεροι, που εκ του ασφαλούς τους έπαιρναν διακόσια πενήντα ευρώ για ελάχιστα λεπτά καταγραφής ψευδών στοιχείων ανά «υπεύθυνη» δήλωση. Που και που αυτοί οι.. καλοί Σαμαρείτες σήκωναν το κεφάλι και έριχναν μια ματιά ικανοποίησης στις μαυρισμένες πλαγιές πέρα από την πόλη.

Οι πολιτικοί και οι πάνες πρέπει να αλλάζονται τακτικά, για τον ίδιο λόγο!

Αμερικάνικο γνωμικό.


Υπό αυτό το πρίσμα κάθε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση είναι καλοδεχούμενη, άσχετα αν δεν τηρείται το Σύνταγμα, αν κατασπαταλάται δημόσιο χρήμα, αν προβάλλονται ασόβαροι και ασυνάρτητοι λόγοι ως δικαιολογία και ακόμα, όταν η προκήρυξή τους γίνεται με άκομψο και προσβλητικό για τους πολίτες τρόπο.

Πολλές εικασίες ελέχθησαν, προβλήθηκαν και δημοσιεύθηκαν για να εξηγηθεί γιατί ο παντοδύναμος πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής απεμπόλησε έξι μήνες εξουσίας και άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προσφεύγοντας στις κάλπες στις 16 Σεπτεμβρίου. Και γιατί προκήρυξε τις εκλογές την επόμενη του δεκαπενταύγουστου και δεν δίστασε να τις ανακοινώσει την ώρα που μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Μέγαρο Μαξίμου καίγονταν τα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, χάνονταν περιουσίες, πολύτιμο δάσος αποτεφρωνόταν και εκατοντάδες πολίτες έτρεχαν αλλόφρονες κι αβοήθητοι στους δρόμους.

Ο καθένας έχει την άποψή του αλλά η αλήθεια θα αναδυθεί τελικά φέτος το χειμώνα, με την παρουσίαση του προϋπολογισμού που επικαλέσθηκε ο κ. Καραμανλής ως ανάγκη για ανανεωμένη εντολή, και με τους «φετφάδες» που θα εκδοθούν από το ΥΠΟΙΚ τους πρώτους μήνες του 2008. Όσο για τις αριθμητικές πράξεις, τους υπολογισμούς, τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που οδήγησαν στην επιλογή της 16ης Σεπτεμβρίου, αυτά θα αποκαλυφθούν μόνο αν ο Καραμανλής ο νεώτερος τα γράψει στα απομνημονεύματά του ή αν μιλήσει κάποιος από τους ελάχιστους ανθρώπους που ο αρχηγός της ΝΔ εμπιστεύεται ως εχέμυθους. Και είναι πράγματι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού ακόμα και οι κυβερνητικοί βουλευτές αιφνιδιάστηκαν με την ημερομηνία.

Το ΠΑΣΟΚ, που τελικά έσυρε τον πρωθυπουργό σε πρόωρες εκλογές όσο κι αν επίσημα η ΝΔ το αρνείται, απέδειξε ότι είχε προετοιμάσει υποδομή «ταχείας ανάπτυξης» και κατόρθωσε, με ελάχιστους κλυδωνισμούς, να παρατάξει τις δυνάμεις του συντεταγμένες και οργανωμένες. Ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να παπαγαλίζει τον ίδιο βαρετό και αδιάφορο καταγγελτικό λόγο αλλά παρουσιάζεται πιο στιβαρός και πιο πειστικός όταν διαφημίζει τον εαυτό του ως ικανό να αναλάβει τις τύχες της χώρας.

Εκεί που ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε μια άμεση νίκη, εξαγγέλλοντας αιφνιδιαστικά προεκλογική περίοδο ενός μηνός μέσα στο καλοκαίρι, ήταν έναντι του ΛΑ.Ο.Σ. Όσοι προσέχουν τη σημειολογία θα παρατήρησαν την έκφραση συγκεκαλυμμένης απόγνωσης στο πρόσωπο του κ. Γ. Καρατζαφέρη, του οποίου το μέγα πρόβλημα κατάρτισης αξιοπρεπών ψηφοδελτίων έγινε ξαφνικά αφόρητο. Όχι μόνο δεν προσέτρεξαν όσοι ήλπιζε ο καναλάρχης, αλλά το προσωποπαγές κόμμα του ήδη φυλλορροούσε προτού καν αρχίσει να γυρίζει η ρουλέτα των πρόωρων εκλογών.

Το τελικό αποτέλεσμα που θα προκύψει το βράδυ της 16/9/07 θα παραμείνει έως τότε πραγματικά… ανεκτίμητο. Σίγουρα οι απλοί πολίτες δεν πρόκειται να αντιληφθούν καμία διαφορά, ανεξάρτητα από το ποιος εκ των δύο μονομάχων θα νικήσει. Τα περιθώρια της οικονομίας εξαντλήθηκαν πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και η φαυλότητα του κύκλου των ψευτο-παροχών που χρηματοδοτούνται από μια απάνθρωπη όσο και βλακώδη φορολογία δεν πρόκειται να εκλείψει στο ορατό μέλλον.

Αξίζει όμως να παρατεθούν μερικοί απλοί συλλογισμοί:

Αν υποθέσουμε ότι το άθροισμα των πάγιων ψηφοφόρων των δύο κομμάτων εξουσίας φτάνει σε ποσοστό το 65% του εκλογικού σώματος, δεν θα απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα. Αυτό το 65% των αμετακίνητων οπαδών οι δύο «μεγάλοι» δεν το μοιράζονται εξίσου. Η ΝΔ έχει μια ελάχιστη υπεροχή, που δεν είναι όμως ούτε αρκετή ούτε μετά βεβαιότητος μετρήσιμη για να ξέρουν ακριβώς τι θα τους ξημερώσει στις 17/9. Τα «μικρότερα» κόμματα, ΚΚΕ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΛΑ.Ο.Σ. και Δημοκρατική Αναγέννηση αναμένεται να συλλέξουν, και τα τέσσερα, ένα συνολικό ποσοστό περί το 15%.

Απομένουν, λοιπόν, δύο στους δέκα ψηφοφόρους που αν ψήφιζαν συντεταγμένα θα μπορούσαν, ενισχύοντας τα μικρά κόμματα, να εξουδετερώσουν έστω προσωρινά το μονοπώλιο του διδύμου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Το τι και το πώς της περίπτωσης όπου κανένα από τα δύο κατεστημένα κόμματα δεν θα ήταν σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση χρειάζεται μεγάλη υπολογιστική δύναμη για να αναλυθεί. Από αυτό όμως το αναποφάσιστο 20%, το μισό πιθανότατα θα πάει τελικά στους δύο «μεγάλους», είτε με συμφεροντολογικά κριτήρια είτε με συναισθηματικά. Και πάλι η κατανομή αυτού του αναποφάσιστου 10% είναι απρόβλεπτη. Το δε τελευταίο 10% θα το μοιραστούνε όλοι και θα περιλαμβάνει και τα άκυρα-λευκά. Ενδιαφέρον θα έχει και το ποσοστό της αποχής, ιδιαίτερα σε αυτές τις εκλογές, όπου τα τριάμισι χρόνια της «Νέας Διακυβέρνησης» ξοδεύτηκαν για να «μεταρρυθμίσουν» ένα λαό κουρασμένο από τον «εκσυγχρονισμό» χωρίς να πετύχουν όμως τίποτα υπέρ εκείνων που διαχρονικά δοκιμάζονται.

Αντίθετα, κάτι που προφανώς είναι αδύνατο για το ΠΑΣΟΚ να το καταλάβει, οι δασοκτόνοι, οι οικοπεδοφάγοι, οι αυθαίρετοι, οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος, οι φοροκλέφτες, οι λογής καλοντυμένοι απατεώνες που έκαναν χρυσές δουλειές επί κυβερνήσεων της «Αλλαγής» και συνέχισαν ανενόχλητοι και ισχυρότεροι επί «Νέας Διακυβέρνησης», είναι πολύ περισσότεροι από τις διακόσιες οικογένειες που έχασαν σπίτια, μαντριά, κοτέτσια και καλλιέργειες από τους εμπρηστές. Όσο για τα «ομόλογα», παρά το μέγεθος του σκανδάλου και το εξωφρενικό της υπόθεσης αυτής, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ακόμα και των πληγέντων συνταξιούχων, το χρήμα που κλάπηκε δεν το έπιασαν ποτέ στα χέρια τους και ποτέ δεν θα τους δινόταν, έτσι κι αλλιώς. Επιμένοντας να στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία σ’ ένα οικονομικό αλλά δυσνόητο για τους πολλούς υπερσκάνδαλο, το ΠΑΣΟΚ χάνεται στην ομίχλη. Μπροστά στην κάλπη ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ότι βλέπει καθαρά.

Η επερχόμενη νοσηλεία του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου στις ΗΠΑ αποτελεί σπάνια ευκαιρία για τους λογής εγχώριους συνωμοσιολόγους να αισθανθούν δικαιωμένοι.

Ακριβώς στο αποκορύφωμα της προεκλογικής περιόδου, ο ισχυρότερος παράγων του ελληνικού δημόσιου βίου θα βρίσκεται κυριολεκτικά στο έλεος των Αμερικανών!

Αν δεν είναι αυτό απόδειξη ότι οι ΗΠΑ επιστρέφουν δριμύτερες στο γνωστό ρόλο τους, του υποβολέα των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, τότε τι είναι;

Οι θεωρίες συνωμοσίας αποτελούν εξαιρετικό ανάγνωσμα, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, όμως το παρόν κείμενο δεν θα υποκύψει στον πειρασμό.

Είναι πραγματικά ειρωνικό όσο και διδακτικό ότι ο μακαριότατος, που είναι γνωστός στο πανελλήνιο για τους φιλιππικούς του εναντίον των Ενωμένων Πολιτειών, καταφεύγει τώρα εκεί για να γλυτώσει τη ζωή του και το κυριότερο, να παραμείνει πανίσχυρος στο θρόνο του.

Υπάρχει όμως μια ακόμα μεγαλύτερη ειρωνεία: η ελλαδική εκκλησία είναι δια της απουσίας, της υπεκφυγής, της... προσπέρασης, δογματικά αμήχανη στη μεταμόσχευση οργάνων από τους νεκρούς στους ζωντανούς.

Ποτέ δεν έχει γίνει από άμβωνος κήρυγμα υπέρ αυτής της προσφοράς ζωής.

Να όμως που τώρα ο πρώτος παπάς της Ελλάδας καταφεύγει στη χώρα του «εξαποδώ» για να μεταμοσχευτεί... Για να πάρει το συκώτι κάποιου αλλόθρησκου ο οποίος το χαρίζει, μετά θάνατον, για να ζήσει κάποιος άλλος άνθρωπος, ο Έλληνας αρχιεπίσκοπος.

Ακόμα κι αν δεν τα καταφέρει, το Μαϊάμι θα λειτουργήσει για τον κ. Χριστόδουλο ως άσυλο αξιοπρέπειας. Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών θα πρέπει να πήρε ένα μεγάλο μάθημα από το δράμα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου, τους τελευταίους μήνες της ζωής του.

Θυμίζουμε ότι πριν δώδεκα χρόνια, ενώ ο ιστορικός ηγέτης ψυχορραγούσε στο «Ωνάσειο» περιστοιχιζόμενος από «μάγους» και άλλους περίεργους «χαρισματικούς» που του επέβαλε η Δήμητρα Λιάνη, στον τελευταίο όροφο του εντυπωσιακού νοσοκομείου του Δέλτα Φαλήρου διεξαγόταν μέρα και νύχτα ένα άγριο πάρτι: υπουργοί, βουλευτές, δεκάδες κομματικοί και κομματο-κρατικοί κηφήνες, οι παρατρεχάμενοι τους, όλοι οι μεγαλοδημοσιογράφοι, κάποιοι επιχειρηματίες και διάφοροι άλλοι «επιβάτες» του πασοκικού τρένου που αγκομαχούσε ανεξέλεγκτο, διασκέδαζαν μεγαλόφωνα και κατέστρωναν σχέδια ώστε να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και στο διάδοχο καθεστώς.

Φανταστείτε μια ανάλογη εικόνα, σε κάποιο θλιβερό δημόσιο ή ιδιωτικό νοσοκομείο στην Αθήνα, όπου θα διεξάγεται ένα όργιο διαπλοκής μεταξύ δεσποτάδων, πολιτικών και δημοσιογράφων, με στόχο την εκκλησιαστική εξουσία -που στην Ελλάδα είναι περισσότερο πολιτική παρά οτιδήποτε άλλο- και τον έλεγχο των μαζών που είναι ασφυκτικά υποταγμένες στο εκκλησιαστικό κατεστημένο.

Στο μίνι διάγγελμά του, εξερχόμενος από το «Αρεταίειο», ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών έστειλε ένα ξεκάθαρο μήνυμα δηλώνοντας «είμαι εδώ, όρθιος», πρώτα σ' όσους παπάδες ήδη του έσκαβαν το λάκκο. Αμέσως μετά διεμήνυσε στους πολιτικούς, αλλά απευθυνόμενος στους πιστούς, με το «είμαι ο Χριστόδουλός σας».

Θα πρέπει να έβγαλε αβίαστα τα συμπεράσματά του ο ιεράρχης από την αθρόα προσέλευση της κυβέρνησης Καραμανλή έξω από το θάλαμο της εντατικής όπου νοσηλευόταν, όσο και από την εξίσου δυναμική παρουσία της αντιπολίτευσης στο «Αρεταίειο».

Όλοι πήγαιναν και ξαναπήγαιναν, αφού βεβαίως είχαν φιξάρει τα ραντεβού τους με τις κάμερες.

Οι άνθρωποι που ήταν πλάι στον αρχιεπίσκοπο κατά την έξοδό του από το νοσοκομείο, με πρώτο τον περιβόητο Θεόδωρο-Θεόκλητο Κουμαριανό, έστειλαν και αυτοί το δικό τους μήνυμα αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Προηγούμενα, σαν από μηχανής θεός, στην πραγματικότητα ένας ημίθεος, είχε εμφανιστεί ο διάσημος Δρ. Ανδρέας Τζάκης για να δώσει λύσεις σε όλα. Αρχικά ανέβασε το ηθικό του αρχιεπισκόπου και στη συνέχεια ηρέμησε τον πρωθυπουργό και την παρέα του, που ξαφνικά αντιμετώπιζαν μια κατάσταση που φαινόταν ανεξέλεγκτη: έρχονται εκλογές και δεν ήξεραν τι απαιτήσεις θα αντιμετώπιζαν ώστε να υποστηρίξει και πάλι το ιερατείο τη «δεξιά του Κυρίου».

Το δε ΠΑΣΟΚ, που επί Γιώργου Παπανδρέου μετέτρεψε την έχθρα με την ιεραρχία σε λυκοφιλία, άδραξε την ευκαιρία για ακόμα μεγαλύτερη επίδειξη συμπαράστασης προς τον πάσχοντα ιεράρχη.

Όμως ο Παπανδρέου δεν μπόρεσε να κρύψει την ικανοποίησή του για το γεγονός ότι ο κ. Χριστόδουλος τους προσεχείς μήνες θα βρίσκεται στην Αμερική, τη γενέτειρα του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, απ' όπου θα δυσκολευτεί να σαμποτάρει την πασοκική ψήφο.

Ακόμα καλύτερα όμως είναι τα πράγματα για τον «ιεραπόστολο» Καρατζαφέρη.

Με τον αρχιεπίσκοπο απόντα, το λόγο και την πληθωρική παρουσία του θα επιχειρήσει να αντικαταστήσει επαξίως ο δημοσιογράφος-ευρωβουλευτής-καναλάρχης-κομματάρχης/-ιεροκήρυκας-εθνοσωτήρας Γιώργος Καρατζαφέρης και ουαί σε όποιον αμφισβητήσει την... άγια αυτή αποστολή του!

Ευτυχώς το κοσμοπολίτικο Μαϊάμι πέφτει πολύ μακριά.

Ακόμα καλύτερα για το Χριστόδουλο, κοστίζει πανάκριβα αν τα κανάλια και τα έντυπα επιχειρήσουν να τον περικυκλώσουν εκεί.

Πιθανότατα μόνο η ΕΡΤ με τα εκατομμύρια του ανταποδοτικού τέλους θα στρατοπεδεύσει σε κάποιο δωμάτιο του προγράμματος μεταμοσχεύσεων ήπατος του νοσοκομείου «Τζάκσον μεμόριαλ» (JMH) όπου ο Δρ. Τζάκης είναι ένας ζωντανός θρύλος.

Η κρατική τηλεόραση θα πουλάει εικόνα στα ιδιωτικά κανάλια και όλοι μαζί θα βγουν προς αναζήτηση όποιου ειδικού, χωρίς ή και με εισαγωγικά, για να επιδοθούν στον επερχόμενο κατακλυσμό εκτιμήσεων, επεξηγήσεων, προβλέψεων και προφητειών για την υγεία του αρχιεπισκόπου και τις εξελίξεις στην ιεραρχία.

Ο αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος είναι εξαιρετικά τυχερός άνθρωπος, μέσα στην ατυχία του.

Η περίπτωσή του εφαρμόζει απόλυτα στην ειδικότητα του καθηγητή Ανδρέα Τζάκη ο οποίος είναι παντοδύναμος στην έδρα του, στο JMH.

Ο Δρ. Τζάκης δεν είναι απλά ένας εξαιρετικά επιτυχημένος χειρούργος ήπατος, εντέρου και πολυοργανικών μεταμοσχεύσεων σε παιδιά και ενήλικες. Η ομάδα του διεξάγει πρωτοποριακή έρευνα και στην ανοσοκαταστολή, με φαρμακευτικές και χειρουργικές μεθόδους, ώστε τα πολύτιμα μοσχεύματα να μην απορρίπτονται και να μη βασανίζονται οι ασθενείς με την επανάληψη τόσο πολύπλοκων και πανάκριβων εγχειρήσεων.

Για παράδειγμα, η ομάδα Τζάκη βοήθησε στη δημιουργία φαρμάκων για την καταπολέμηση της επανεμφάνισης της ηπατίτιδας Β' σε δέκτες μοσχευμάτων που ήταν φορείς της νόσου. Ακριβώς, δηλαδή, περιπτώσεων όπως του αρχιεπισκόπου.

Όπως ο ίδιος ο καθηγητής παραδέχτηκε στη συνέντευξη τύπου της 13ης Ιουλίου, η κατάσταση του προκαθημένου της ελλαδικής εκκλησίας είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Ο κ. Χριστόδουλος, που τον Ιούνιο εγχειρίστηκε για να του αφαιρεθεί κακοήθης όγκος από το παχύ έντερο, πάσχει από χρόνια ηπατίτιδα η οποία έχει προκαλέσει κίρρωση στο συκώτι του.

Επιπλέον στο ήπαρ του αρχιεπισκόπου αναπτύσσεται άλλου είδους κακοήθης όγκος, διαστάσεων τώρα τουλάχιστον 4cm, ο οποίος ανά πάσα στιγμή μπορεί να μετασταθεί σε άλλα όργανα και να καταστήσει τον ασθενή ανεπίδεκτο βοήθειας.

Ο 68χρονος ιεράρχης βρίσκεται και υπό φαρμακευτική αγωγή απολύτως απαραίτητη για τη ρύθμιση του επιπέδου του σακχάρου στο αίμα του. Είναι, δηλαδή, διαβητικός.

Ο διάσημος χειρούργος παραδέχτηκε ότι στην Ευρώπη, ασθενής με τόσο αρνητικό προφίλ δεν θα γινόταν δεκτός για μεταμόσχευση. Στις ΗΠΑ όμως θα τοποθετηθεί στην κορυφή της λίστας, με την προϋπόθεση της σωστής προεγχειρητικής προετοιμασίας.

Η έκβαση αυτής της προεγχειρητικής προετοιμασίας θα βγάλει την τελική απόφαση για το αν ο αρχιεπίσκοπος θα γίνει λήπτης οργάνου. Θα χρειαστεί ένας συγχρονισμός. Αν και όταν η φαρμακευτική αγωγή θα έχει τον κ. Χριστόδουλο έτοιμο, θα πρέπει να διατεθεί και το μόσχευμα.

Εδώ υπάρχει και κάποιο σκοτεινό σημείο: το κέντρο μεταμοσχεύσεων του JMH βρίσκεται μεταξύ των δέκα κορυφαίων των ΗΠΑ.

Στα άλλα νοσοκομεία η περίοδος αναμονής για την εύρεση μοσχευμάτων μετράται σε μήνες.

Στο JMH υπόσχονται μόσχευμα το πολύ σε 34 μέρες .

Το νοσοκομείο και ο ίδιος ο καθηγητής προσωπικά, κατηγορούνται από κάποιους ότι προβαίνουν σε δεκάδες περιττές επεμβάσεις σε καταδικασμένους ασθενείς, ιδιαίτερα σε μωρά και παιδιά μικρής ηλικίας, αφ' ενός για να πειραματιστούν και αφ' ετέρου για να παρουσιάζει το νοσοκομείο και οι γιατροί όγκο δουλειάς ώστε να είναι ανταγωνιστικοί στις κρατικές επιχορηγήσεις και ιδιωτικές δωρεές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το κορυφαίο επιστημονικό επίπεδο της ιατρικής στις ΗΠΑ οφείλεται, εν πολλοίς, στο σκληρό ανταγωνισμό για ερευνητικά κονδύλια. Οι ανθρώπινες ιστορίες είναι συχνά συγκλονιστικές αλλά η ψυχρότητα των αριθμών δείχνει πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι για κάθε δυστυχή κατάληξη, είτε από αμέλεια είτε από αδυναμία αντιμετώπισης του περιστατικού, εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι βιώνουν την ευτυχία της ζωής ενώ νωρίτερα ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο.

Οι λόγοι, λοιπόν, για να μεταβεί ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών στο Μαϊάμι και να επιχειρήσει να υποβληθεί σε μεταμόσχευση ήπατος, είναι πολλοί: είναι ανθρώπινοι, είναι λόγοι τακτικής, είναι πολιτικοί, είναι επιστημονικοί- πειραματικοί, μπορεί να είναι και άλλοι.

Ο αρχιεπίσκοπος και το περιβάλλον του κράτησαν τους Έλληνες σε πλήρη άγνοια σχετικά με το γεγονός ότι ο κ. Χριστόδουλος είναι για πολλά χρόνια φορέας της ηπατίτιδας. Τι τύπου δεν έγινε γνωστό, προφανώς για να αποφευχθεί η σπέκουλα σχετικά με τον τρόπο μετάδοσης.

Μόνο όταν ένας ικανός αριθμός ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού στο «Αρεταίειο» είδαν με τα μάτια τους το κατεστραμμένο συκώτι του κ. Χριστόδουλου, οι παρατρεχάμενοί του «ποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία» και ο αρχιεπίσκοπος εμφανίστηκε να επιβάλλει την πλήρη, υποτίθεται, ενημέρωση του χριστεπώνυμου πλήθους για την κατάσταση της υγείας του.

Ας ελπίσουμε ότι η μόνιμη κουστωδία των αμφιλεγόμενων δεσποτάδων, που από την αρχή της αρχιεπισκοπίας Χριστόδουλου κάνουν κουμάντο στη Μονή Πετράκη, στο Μαϊάμι θα δείξουν αυτοσυγκράτηση και δεν θα βαλθούν να... προσηλυτίσουν όποιον νεαρό ισπανόφωνο βρεθεί στο δρόμο τους.

Η ελληνική κοινότητα της πόλης αλλά και ολόκληρης της Φλόριντα, θα αγκαλιάσει την αρχιερατική αποστολή και, ενδεχομένως, προεγχειρητικά ο αρχιεπίσκοπος θα μπορέσει να χοροστατήσει σε κάποιο ελληνορθόδοξο ναό.

Ας ελπίσουμε ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν θα απογοητευτούν. Η παραμονή του κ. Χριστόδουλου στο Μαϊάμι θα είναι πολύμηνη.

Εκτός από τη μεγάλη μάχη που θα δίνει ο ίδιος καθημερινά, οι ακόλουθοί του θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι θα αντιπροσωπεύουν την ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας.

Θα πρέπει να κάνουν τεράστια υπομονή, να είναι εξαιρετικά προσεκτικοί απέναντι στους Αμερικανούς και να τελούν με υπευθυνότητα τα καθήκοντά τους για την ομαλή διοίκηση της Εκκλησίας από την άλλη άκρη του κόσμου.

Είναι πολύ πιθανό η επέμβαση στον αρχιεπίσκοπο να συμπέσει με τις παραμονές των εκλογών.

Οι Έλληνες θα βρεθούν προ ενός τεχνηέντως κατευθυνόμενου επικοινωνιακού αχταρμά αλλά, αργά ή γρήγορα, το παρασκήνιο του Μαϊάμι θα αρχίσει να βγαίνει στην επιφάνεια.

Καλό κατευόδιο στον ηγέτη της ελλαδικής Εκκλησίας, όποιος κι αν είναι ο προορισμός του.

Η έρευνα, η συζήτηση και γενικότερα η μελέτη του αστικού μέλλοντος του ανθρώπου γίνεται λαμβάνοντας κάποιες συγκεκριμένες παραμέτρους ως σταθερές, για να μελετηθούν κάποιες άλλες που θεωρούνται πρωτεύουσας σημασίας, όπως η περιβαλλοντικά εναρμονισμένη οικιστική ανάπτυξη και η εξοικονόμηση ενέργειας.

Ο κόσμος είναι ένα πολύπλοκο δυναμικό μοντέλο αλλά η επιστημονική έρευνα διεξάγεται κινούμενη, αρχικά τουλάχιστον, πάνω σε ένα σταθερό σύστημα αναφοράς, ασχέτως αν αυτό δεν ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα. Στην συγκεκριμένη επιστήμη της Οικιστικής, τα θεμέλια έχουν τεθεί με πρώτη σταθερά τη λιγότερη δυνατή επιβάρυνση του περιβάλλοντος. Όλα τα άλλα δεδομένα θεωρούνται ως δευτερεύοντα ή ως ακριβώς αυτό, δηλαδή δεδομένα.
Ας δούμε όμως εν συντομία κάποιες παραμέτρους που μελλοντικά μόνο ως δεδομένες δεν είναι δυνατόν να λαμβάνονται.


Η ειρήνη.
Μελετώντας και συζητώντας περί της οικιστικής του μέλλοντος η φαντασία όλων λειτουργεί πλάθοντας ειδυλλιακές εικόνες τάξης, καθαρότητας και ανέφελης διαβίωσης. Στη χειρότερη περίπτωση φανταζόμαστε λύσεις στις γνωστές αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι μη προνομιούχοι των μεγαλουπόλεων.
Όμως παρά τα πολύ πρόσφατα παραδείγματα των πολέμων στην πρώην Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ και στο Λίβανο, όπου σύγχρονες μεγαλουπόλεις καταστράφηκαν και χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν από υπερόπλα, ο πόλεμος δεν αποτελεί παράγοντα που με κάποιο τρόπο υπεισέρχεται στο σχεδιασμό των μελλοντικών ανθρώπινων καταλυμάτων. Οι εκτεταμένες καταστροφές στον οικιστικό ιστό συνδυάζονται μόνο με τριτοκοσμικά γεγονότα, σε περιοχές της Γης για τις οποίες ελάχιστοι Δυτικοί θα έχαναν τον ύπνο τους (π.χ. Σομαλία, Σουδάν, Αφγανιστάν, κλπ). Όμως τα παραπάνω σύγχρονα παραδείγματα πολέμων και οι «ασύμμετρες απειλές» θα έπρεπε να είχαν εισάγει τον παράγοντα «πόλεμος» ως απαραίτητο στην οικιστική εξίσωση.


Οι κλιματικές αλλαγές.
Πολλοί θα πουν ότι αφού για το κλίμα γίνονται όλα, πώς λοιπόν δεν είναι παράγοντας; Και όμως, κατά έναν τρόπο, δεν είναι.
Οι οικιστές του μέλλοντος σχεδιάζουν το ανθρώπινο περιβάλλον με στόχο να μην ανατρέπει την κλιματική ισορροπία. Με την προϋπόθεση όμως ότι το κλίμα της Γης θα είναι και στο μέλλον περίπου όπως ήταν από την εποχή των πρώτων ιστορικών μαρτυριών. Πόσο ισχυρή και δεδομένη είναι αυτή η προϋπόθεση, ιδιαίτερα μετά και τις εκπλήξεις που ο καιρός κάνει τα τελευταία χρόνια σε όλες τις γωνιές του κόσμου; Ποια είναι η προτεραιότητα, η μείωση της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης από την κατασκευή των κατοικιών του μέλλοντος και τη διαβίωση σε αυτές, ή η προστασία των ενοίκων από ενδεχόμενα ακραία καιρικά ή άλλα φυσικά φαινόμενα (σεισμούς, ηφαιστειακές εκρήξεις, τσουνάμι, κλπ); Άρα το ζητούμενο είναι πρώτα ένα ασφαλές από τον καιρό σπίτι και μετά ένα στοργικό προς τον καιρό σπίτι.


Τα ραδιενεργά, χημικά και βιολογικά ατυχήματα.
Εκτός από τον πόλεμο και τα ακραία κλιματικά και φυσικά φαινόμενα, ένας άλλος παράγοντας που είναι πραγματικά ανύπαρκτος όταν σχεδιάζεται όχι μόνο ο μελλοντικός αλλά και ο τωρινός οικιστικός ιστός, είναι τα ραδιενεργά, χημικά και βιολογικά ατυχήματα. Θα θυμίσουμε τα θλιβερά παραδείγματα ανεπάρκειας των κτιρίων να προστατέψουν τους ενοίκους τους (αλλά και τα οικόσιτα ζώα) σε τρία τραγικά γεγονότα όπου έγινε διαρροή στην ατμόσφαιρα θανατηφόρων ουσιών:
Στο Σεβέζο της Ιταλίας,
http://en.wikipedia.org/wiki/Seveso_disaster ,
στο Μποπάλ της Ινδίας, το χειρότερο βιομηχανικό ατύχημα στην ιστορία, http://en.wikipedia.org/wiki/Bhopal_Disaster,
και στο Τσερνόμπιλ της Ουκρανίας, http://en.wikipedia.org/wiki/Chernobyl_disaster .
Δεν είναι μόνο αυτά βεβαίως αλλά αυτά είναι από τα πιο χαρακτηριστικά. Ευτυχώς στην Ελλάδα, τη χώρα της αυθαιρεσίας, της προχειρότητας και της ανευθυνότητας, η έλλειψη μεγάλων και ευαίσθητων βιομηχανικών μονάδων μας έχει γλυτώσει από παρόμοιες τραγωδίες αλλά το θέμα είναι ο σχεδιασμός του μέλλοντος και άρα, ο παράγοντας της ασφάλειας και της προφύλαξης από τα λάθη των άλλων πρέπει και αυτός να μπει στην εξίσωση.

Η εγκληματικότητα.
Το φαινόμενο της εκ των υστέρων ενίσχυσης των κατοικιών ώστε οι ένοικοι να αισθάνονται ασφαλείς έναντι απειλών κατά της ζωής και της περιουσίας τους, ασφαλώς δεν διαφεύγει από κανέναν. Φυσικό είναι να γεννάται το ερώτημα, γιατί οι κατοικίες να μη σχεδιάζονται από την αρχή έτσι ώστε είτε να προσφέρουν αυξημένες συνθήκες ασφάλειας έναντι της εγκληματικότητας, είτε να επιδέχονται εύκολα τις πρόσθετες παρεμβάσεις που απαιτούνται γι αυτό το σκοπό; Αυτό που βλέπουμε όλοι παντού είναι διάφορες εκ των υστέρων και υπό καθεστώς τρόμου κατασκευές, που και αλλοιώνουν την όποια αισθητική των σπιτιών, διαμερισμάτων και καταστημάτων, αλλά και δυσκολεύουν αρκετές από τις απλές δραστηριότητες των ενοίκων, με αντάλλαγμα λιγότερο φόβο… Αν υπάρχει μια σίγουρη παράμετρος για το μέλλον, αυτή είναι η εγκληματικότητα και είναι απορίας άξιο γιατί δεν υπεισέρχεται ευθέως στην οικιστική εξίσωση, παρά μόνο έμμεσα και περιστασιακά. Για μια ακόμα φορά λοιπόν επαναλαμβάνουμε το ερώτημα: o περιβαλλοντικά ευαίσθητος σχεδιασμός του οικιστικού ιστού δεν θα πρέπει να κάνει εκπτώσεις υπέρ του αισθήματος ασφάλειας των ενοίκων;
Η αύξηση του πληθυσμού.
Οι ειδικοί επιστήμονες θα πρέπει να συμβιβαστούν με το γεγονός ότι η Γη δεν είναι ένα άπειρο, ανεξάντλητο σύστημα γέννησης και υποστήριξης της ζωής. Αντίθετα, είναι ένα κλειστό, οριοθετημένο σύστημα που αντιδρά στην υπερβολή. Ένας περιβαλλοντικά ορθός οικιστικός σχεδιασμός, χωρίς όμως κάποιο «ταβάνι» στην πληθυσμιακή μάζα, είναι ένα κενό αποτέλεσμα. Αν υπάρχει κάποια μαθηματική σταθερά στην οικιστική εξίσωση αυτή πρέπει να αφορά στον απόλυτο αριθμό των ανθρώπων που η κάθε περιοχή θα μπορεί να συντηρήσει. Ακριβώς όπως ισχύει και με τα ζώα στη φύση. Μόνο ο άνθρωπος απαξιεί να δεχτεί περιορισμό στους αριθμούς του και όποιοι τολμούν να συστήσουν κάτι τέτοιο εισπράττουν κατηγορίες περί ρατσισμού και των σχετικών εννοιών. Είναι όμως δυνατόν να ζητάμε περιβαλλοντική προστασία, να εξυμνούμε την αειφορία και να ονειρευόμαστε θαυματουργές ενεργειακές πηγές χωρίς να αποκλείουμε την ανθρωποπλημμύρα;


Φτώχεια και οικονομική ανάπτυξη.
Ποιους αφορά το οικιστικό μέλλον; Θεωρητικά τους αφορά όλους αλλά πρακτικά μόνο αυτούς που θα μπορέσουν να το πληρώσουν. Η Οικιστική είναι μια κατ’ εξοχήν ανθρωπιστική επιστήμη που σε ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνάς της ασχολείται με την αρωγή προς τους φτωχούς μέσω της βελτίωσης του περιβάλλοντος όπου ζουν.
Θέση μας είναι ότι στις περιοχές της ενδημικής ένδειας ακόμα και οι φωτεινότερες οικιστικές παρεμβάσεις, για τις οποίες πάρα πολλοί άνθρωποι είναι πολύ περήφανοι, θα έχουν μόνο προσωρινά αποτελέσματα αν δεν αποτελέσουν μέρος μιας ευρύτερης δράσης για την οικονομική αναβάθμιση των εν λόγω περιοχών. Πιστεύουμε ότι οι αρχιτέκτονες, οι μηχανικοί, οι πολεοδόμοι και οι περιβαλλοντολόγοι είναι ουσιαστικοί στρατιώτες στον πόλεμο κατά της φτώχειας. Η προτεραιότητα όμως δεν θα πρέπει να είναι οι κατοικίες αλλά τα σχολεία και τα εργοστάσια. Δεν αμφισβητούμε τα έργα υποδομής για τρεχούμενο νερό, αποχέτευση, ηλεκτροφωτισμό, κλπ. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι η δημιουργία θέσεων αξιοπρεπούς εργασίας για τους ενήλικες θα επιτρέψει στα παιδιά να πηγαίνουν στο σχολείο και μάλιστα, αν αυτοί οι χώροι υπακούουν σε ανθρωπιστικούς και περιβαλλοντικούς κανόνες, τότε θα ακολουθήσει και η σταδιακή αναβάθμιση του οικιστικού ιστού των εν λόγω περιοχών από τους ίδιους τους κατοίκους. Οπωσδήποτε όμως από το οικιστικό μέλλον θα πρέπει να αποκλειστούν πρακτικές βίαιης απομάκρυνσης των φτωχών από τις εστίες τους για να ανεγερθούν εκεί συγκροτήματα απευθυνόμενα στους πλούσιους.


Το θέμα της οικιστικής παρέμβασης ως εργαλείου κοινωνικής πολιτικής είναι ανεξάντλητο. Για την οικονομία του χώρου όμως θα πούμε, καταλήγοντας, ότι το οικιστικό μέλλον πράγματι μάς αφορά όλους και όχι μόνο τους ειδικούς και τους πλούσιους. Ο σχεδιασμός του δεν πρέπει να αναμένεται από μια και μόνη συντεχνία αλλά από την καλόπιστη συνεργασία των επιστημόνων με τους επιχειρηματίες, με την ευθύνη των πολιτικών (μεγάλη κουβέντα αυτή!), υπό την εποπτεία των άμεσα ενδιαφερόμενων απλών πολιτών οι οποίοι οφείλουν να είναι διαρκώς ενημερωμένοι για τα θέματα που αφορούν τη ζωή και το μέλλον τους.

Το διάστημα από την πτώση της χούντας μέχρι και τις εκλογές του 1981 οι προεκλογικές περίοδοι είχαν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αφ’ ενός στους Έλληνες είχε λείψει η διαδικασία, η ατμόσφαιρα και η περιπέτεια των εκλογών, αφ’ εταίρου την περίοδο εκείνη διατηρούνταν έντονη η πάλη των ιδεολογιών. Όχι μόνο στη χώρα μας, αλλά παγκοσμίως. Ο Ψυχρός Πόλεμος κορυφωνόταν.

Μετά το ’85 οι πρώην πειναλέοι «σοσιαλιστές» του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου εγκατέλειψαν οριστικά την πείνα, ξύρισαν τα μουστάκια, κουρεύτηκαν και αντικατέστησαν την τριτοκοσμική τους γκαρνταρόμπα με πανάκριβα κουστούμια και χειροποίητα αξεσουάρ. Έσπευσαν να τιμωρήσουν το Δεξιό κατεστημένο συχνάζοντας στα μέρη όπου έως τότε, η επίδειξη του πλούτου ασκείτο αποκλειστικά από όσους διέθεταν τεκμήριο αστικής νομιμοφροσύνης.

Ω του θαύματος οι εκδιωγμένοι και οι εισβολείς ανακάλυψαν ταχύτατα ότι τελικά το χρώμα της γάτας πράγματι δεν έχει καμία σημασία. Ποντίκια υπάρχουν για όλους αρκεί η είσοδος νέων μελών στη γατοπαρέα να επιτρέπεται μόνο σε συγγενείς και συνεταίρους.

Τη δεκαετία του ’90 η Δαρβινική θεωρία της εξέλιξης φάνηκε καθαρά ότι ισχύει και για το είδος των πολιτικών. Εφ’ όσον τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που απαιτούνται για την πολιτική ακμή είναι δεδομένα, οι συμμετέχοντες στη νομή της εξουσίας, ανεξάρτητα κόμματος, άρχισαν να μοιάζουν πολύ μεταξύ τους. Ο λόγος τους να ταυτίζεται, το ίδιο και οι κακοί τους τρόποι, παρομοίως και η περιφρόνησή τους για τους απλούς πολίτες. Σήμερα οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των δύο αντιπάλων στρατοπέδων είναι στενότερες από ποτέ, παρά τον ολοκληρωτικό πόλεμο που εμφανίζονται να διεξάγουν μπροστά στις κάμερες. Αυτή η σύγκλιση πολιτικών χαρακτηριστικών και σημείων μεταξύ των δύο μεγαλύτερων αστικών κομμάτων κορυφώθηκε με την άνοδο του Κώστα Καραμανλή στην πρωθυπουργία και την προσθήκη των μηχανισμών της περιβόητης «Νέας Διακυβέρνησης» στη διοίκηση της χώρας.

Η αξέχαστη ρήση του κ. Β. Πολύδωρα από το βήμα της Βουλής, «η Νέα Δημοκρατία στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία», έχει πλέον γίνει απολύτως αποδεκτή από τους (τότε σκωπτικούς) δημοσιογράφους αλλά και τους απλούς πολίτες, που διαπιστώνουν καθημερινά ότι στην πράξη η «Νέα Διακυβέρνηση» συγκυβερνά με ένα πασοκογενές δίκτυο συντεχνιακών συμφερόντων το οποίο είναι διάχυτο και εκτεταμένο σε κάθε χώρο της δημόσιας διοίκησης. Οι σκληροί πυρήνες των κομματικών μηχανισμών της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αντιλήφθηκαν ότι ένας πραγματικός πόλεμος μεταξύ τους δεν θα παρήγε έναν νικητή που θα τα έπαιρνε όλα, αλλά θα άφηνε και τους δύο κατεστραμμένους και θα έδινε την ευκαιρία σε κάποιο αουτσάιντερ να κάτσει στα τραπέζι τους με αξιώσεις. Την ώρα λοιπόν που οι ηγεσίες ανταλλάσουν φαρμακερά βέλη και επιδεικνύουν τις ικανότητές τους στα πικρόχολα και ειρωνικά σχόλια, το ενιαίο κομματικό παρακράτος εργάζεται σε πλήρη αρμονία για να παραμείνει αλώβητο ανεξάρτητα από τη λαϊκή ετυμηγορία.


Όταν οι Παπανδρέου χάνουν εκλογές, για τους ίδιους και την παράταξή τους ισχύει το «οι εκλογές πέθαναν, ζήτω οι εκλογές!». Στο ΠΑΣΟΚ η προεκλογική περίοδος που ξεκίνησε το χειμώνα του 2003 παραμένει σε ισχύ. Δεν σταμάτησε ποτέ. Σε ισχύ παραμένει και η εξάρτηση του εκάστοτε αντιπολιτευόμενου κόμματος από την καταστροφολογία. Παρακολουθώντας, τότε, την ακούραστη, ανελέητη και επίμονη λεκτική πολιορκία του βουλευτή- αρχηγού Κώστα Καραμανλή κατά του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη, πολλοί Έλληνες υπέθεσαν ότι η ήττα του ΠΑΣΟΚ θα έφερνε επιτέλους μια περίοδο ηρεμίας και ψυχικής ξεκούρασης που τόσο την είχαν ανάγκη. Έκαναν λάθος.
Σήμερα, ο παλαιότερα αμήχανος και αμέτοχος παρατηρητής Γ. Παπανδρέου, παρά τα σαρδάμ και τη μόνιμη εντύπωση ότι τα έχει λίγο χαμένα, με τη σειρά του κι αυτός ακούραστα, επίμονα, μονότονα και με απόλυτη πίστη στο Γκεμπελικό «κατηγορείτε, κατηγορείτε, στο τέλος κάτι θα μείνει», υπακούει πειθήνια στους συμβούλους του και διαρκώς κακολογεί προσωπικά τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Θυμίζει όμως ο κ. Παπανδρέου τον απελπισμένο Ινδό αγρότη που με φωνές και χειρονομίες πασχίζει να φοβίσει τον ελέφαντα να φύγει απ’ το χωράφι του. Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ χτυπιούνται απαιτώντας να πάρουν πίσω την εξουσία. Υπόσχονται να μην κάνουν τα αίσχη της Νέας Δημοκρατίας. Υπόσχονται να μην ξανακάνουν το πλιάτσικο του παρελθόντος. Τι ακριβώς θα κάνουν όμως, και πως, δε λένε. Είτε δεν έχουν ιδέα, είτε δεν ξέρουν περισσότερα απ’ όσα και ο Κώστας Καραμανλής.

Για άλλη μια φορά, μια από τα ίδια.

Θα περίμενε κανείς ότι η εκ πρώτης όψεως ενδιαφέρουσα προοπτική πεντακομματικής Βουλής, που τόσοι εκθειάζουν ως καλοδεχούμενη βελτίωση του πολιτεύματος μας, θα έριχνε το βάρος αυτής της προεκλογικής εκστρατείας περισσότερο στην παρουσίαση, προώθηση και υποστήριξη των προγραμμάτων που τα κόμματα χρησιμοποιούν ως εισιτήρια για την εξουσία, και λιγότερο στις τακτικές δολιοφθοράς κατά των αντιπάλων προσωπικά. Το γεγονός ότι διατηρείται ακόμα σε ισχύ η από δεκαετιών συμπεφωνημένη μεταξύ ΜΜΕ και κομματικών επιτελείων στρατηγική, οι εκλογές να παρουσιάζονται ως επικές προσωπικές συγκρούσεις από τις οποίες η ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση αποβάλλεται ως ασύμφορη, δεν αφήνει καμία αμφιβολία ότι και η επόμενη κυβέρνηση που θα προκύψει, όποιου κα να ναι, μια απ’ τα ίδια θα ναι.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το αποτέλεσμα των επερχόμενων εκλογών θα ξαναφέρει τη Νέα Δημοκρατία πρώτο κόμμα. Η μεγάλη σπέκουλα γίνεται για τη διαφορά από τους άλλους. Εφόσον, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η επόμενη βουλή θα είναι πεντακομματική, τότε πως θα έχουμε κυβέρνηση μια απ’ τα ίδια; Και ποια είναι αυτά τα «ίδια»;

Σχεδόν όλη η πολιτική αρθρογραφία τα τελευταία δύο χρόνια διαπιστώνει διάφορους βαθμούς κυβερνητικής απραξίας. Απόλυτης, αν αντηχεί τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, έως διακριτής, σύμφωνα με κάποια δημοσιεύματα του φιλοκυβερνητικού τύπου. Πόσο ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα η φήμη του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή ως «απόντος» και της κυβέρνησής του ως «ανύπαρκτης»; Ο καθένας δικαιούται τη γνώμη του και σίγουρα αυτή βασίζεται σε γνώση, παρατηρήσεις και εντυπώσεις. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει όμως ότι είμαστε πολίτες της Ελλάδας. Της χώρας του «μη χειρότερα». Σ’ αυτόν τον αναρχοκρατούμενο τόπο όπου διαφεντεύει ο ατομικισμός και η απληστία, οι πολιτικές πρωτοβουλίες εμπεριέχουν πολύ υψηλότερο ρίσκο από ότι στις «νορμάλ» χώρες του κόσμου όπου υπάρχει υψηλό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης και ορθολογικής συμπεριφοράς στις σχέσεις κράτους- πολίτη.
Οι Αμερικανοί λένε «if it works, don’t fix it». Αν δουλεύει, μη το φτιάχνεις. Με αυτό το απλό σκεπτικό, ακόμα και ένας υπερ-εργατικός πρωθυπουργός όπως ο Κώστας Σημίτης, θα προτιμήσει να φτιάχνει δρόμους και στάδια παρά να τολμήσει ριζοσπαστικές θεσμικές παρεμβάσεις με τις οποίες αφ’ ενός ρισκάρει το ανεξέλεγκτο, αφ’ εταίρου θα χαρίσει τη «μπάλα» στον αντίπαλο που καιροφυλακτεί, χωρίς κανέναν ενδοιασμό, προκειμένου να του αρπάξει την εξουσία.

Με τον παλαιότερο αντιπολιτευόμενο λόγο του και τις προεκλογικές του εξαγγελίες ο Κώστας Καραμανλής έχει προ πολλού αποδείξει ότι, θεωρητικά, γνωρίζει και εκείνος άριστα τι θα έπρεπε να αλλάξει σ’ αυτή τη χώρα. Η ίδια η χώρα όμως εμφανίζεται να ζει κάτω από μια ιδιότυπη ομηρία από τις προαναφερθείσες δικτυωμένες κομματικές συντεχνίες-συμμορίες.
Αλλά αν κάποιος δει πιο προσεκτικά, αυτό το καθεστώς δεν μας επιβάλλεται απ’ έξω, ή από κάποιες ακατονόμαστες σκοτεινές δυνάμεις. Δυστυχώς είμαστε όμηροι του κακού μας εαυτού. Ή έστω ενός μεγάλου αλλά οπισθοδρομικού κομματιού της κοινωνίας μας, που όμως δεχόμαστε να το συντηρούμε και να το διατηρούμε και από αυτό, αντί των θεσμών, περιμένουμε να διεκπεραιωθούν τα καθημερινά μας ζητήματα και να σχεδιαστεί το μέλλον μας.
Σε ένα τέτοιο στρεβλό σύστημα όπου οι η συμμετοχή είναι ποικιλότροπη και σχεδόν καθολική, το να διαμαρτυρόμαστε, εκτός από παράδοξο είναι και υποκριτικό και ασόβαρο. Ακόμα και αν πραγματικά ήθελαν οι διάφοροι πολιτικοί ηγέτες να «επανιδρύσουν» το κράτος, μια αυθόρμητη διακομματική λαϊκή πλειοψηφία, μεγαλύτερη από εκείνη που τους έδωσε την εξουσία, θα τους το απαγόρευε. Κάτω τα χέρια από το σύστημα! Το σύστημα αυτό βολεύει τα 2/3. Αυτούς τους πολίτες αντιπροσωπεύουν οι πολιτικοί κι ας εκλέγονται απ’ όλους.

Η «Νέα Διακυβέρνηση» λοιπόν εφαρμόζει το «αν δουλεύει, μη το φτιάχνεις» αφού έτσι τα 2/3 μένουν ανενόχλητα στη βολή τους. Έχει μάλιστα κάθε λόγο να χαίρεται γιατί με αυτό το δόγμα ο γενικός δείκτης του ΧΑΑ αγγίζει τις 5000 μονάδες, χωρίς φούσκες, χωρίς «παπαγαλάκια», χωρίς ένθερμη κυβερνητική υποστήριξη της χρηματαγοράς. Με «απόντα» τον πρωθυπουργό και «αόρατη» την κυβέρνηση, η Ελληνική οικονομία διανύει μια περίοδο εκρηκτικής μεγέθυνσης παρά το ράλι του πετρελαίου και τις προφητείες για μεταολυμπιακό κραχ. Βεβαίως αυτή η ευημερία δεν αφορά όλους τους Έλληνες. Αφήνει τον ένα στους τρεις απ’ έξω. Δεν είναι αυτό μια από τα ίδια; Ήταν ποτέ διαφορετικά; Βλέπει κανένας κάποιους άλλους, διαφορετικούς «Απόστολους» γύρω από το «Μεσσία» Γιώργο Παπανδρέου, για να πιστέψει ότι την επόμενη τετραετία ένα «άλλο» ΠΑΣΟΚ θα κάνει τα θαύματα που περιμένουν οι losers της κοινωνίας μας για να βολευτούν κι αυτοί;

Θαύματα δεν γίνονται αλλά η Ελληνική κουλτούρα απαιτεί να τα επικαλείται ή και να τα σκηνοθετεί, αν κάποια πολιτική «θρησκεία» προσδοκά να εισέλθει με αξιώσεις στη «γατοπαρέα». Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν η ελληνορθόδοξη πίστη αποτελεί, ή εμφανίζεται ως, στυλοβάτης μιας καθαρά κομματικής business.

Ξεκινώντας από τους ολιγάριθμους ψηφοφόρους του ως ταπεινός βουλευτής της ΝΔ, ο ανεξάρτητος πια Γιώργος Καρατζαφέρης έφτασε σε λίγα χρόνια στο 4,5%. Με το γνωστό θράσος που τον χαρακτηρίζει, ο ίδιος υποκρίνεται ότι του ανήκει το 7% του εκλογικού σώματος. Υποκρίνεται επίσης ότι για χάρη του καθημερινά αλλαξοπιστούν έως και δεκάδες κομμουνιστές! Εφ’ όσον θεωρεί τον εαυτό του και ιεροκήρυκα, ο αρχηγός και ρομφαία του ΛΑΟΣ κ. Γ. Καρατζαφέρης μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να επικαλείται και θαύματα. Αυτή η ελάχιστη απήχηση όμως που ο ίδιος έχει στους Έλληνες, δεν είναι θαύμα. Του τη χάρισαν τα δύο κόμματα εξουσίας με την ανεπάρκειά τους να κυβερνήσουν υπέρ όλων των Ελλήνων αντί μόνο των 2/3. Στον κ. Καρατζαφέρη πιστώνεται ότι είναι ο μόνος πολιτικός αρχηγός που δεν εκφέρει ξύλινο λόγο. Του χρεώνεται όμως ότι και αυτός υποτιμά, τόσο πολύ, τη νοημοσύνη των συμπολιτών του. Ότι περιμένει ώστε η απελπισία των φτωχών Ελλήνων, η αγανάκτηση των πατριωτών και η φρίκη των θρησκόληπτων θα φτάσει σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος θα επαναλάβει το θρίαμβο του Αδόλφου Χίτλερ που από το 2,6% του Μαΐου του 1928, με την ανεργία των 20 εκατομμυρίων Γερμανών και την εθνική ταπείνωση της άλλοτε αυτοκρατορίας, πήρε το Μάρτιο του 1933 το 44% και την Καγκελαρία.

Στην Ελλάδα του σήμερα τέτοια εφιαλτικά θαύματα δεν γίνονται, όσες δεήσεις κι αν κάνουν οι φίλοι του και ο ίδιος ο Γ. Καρατζαφέρης. Το όνειρό του ότι με μια πεντακομματική Βουλή δεν θα σχηματίζεται κυβέρνηση και ότι θα έρθει η σειρά του να πάρει την εντολή και να, με ένα θαύμα(!) θα γίνει πρωθυπουργός, είναι σενάριο για επιστημονικό θρίλερ. Βεβαίως οι εκλογείς δικαιούνται να αποφασίσουν κατά πόσο ο άνθρωπος αυτός τους αντιπροσωπεύει. Θα πρέπει όμως να τον ελέγξουν και πέρα από τον επιτηδευμένο λόγο του. Να διεισδύσουν βαθύτερα στην προσωπικότητά του. Να αμφισβητήσουν τη σπουδή των ΜΜΕ που τον προβάλουν επειδή τον προτιμούν οι διαφημιστές αυτοκινήτων και κινητών τηλεφώνων.

Πριν από 70 και πλέον χρόνια, κραυγάζοντας μπροστά στις χιλιάδες των ένστολων οπαδών του, ο Α. Χίτλερ δεν υποκρινόταν. Δήλωνε ανοιχτά ότι όταν αναλάβουν οι Ναζί την κυβέρνηση θα καταργήσουν τα αστικά πολιτικά κόμματα. Θα καταστρέψουν τη δημοκρατία, που όμως την εκμεταλλεύονταν για να αρπάξουν την εξουσία, αφού για τα επόμενα χίλια χρόνια η Γερμανία θα είναι αυτοί. Ο Χίτλερ ήταν ωμά ειλικρινής, ευθύς, σίγουρος για τον εαυτό του και δεν παρακαλούσε κανέναν. Γι αυτό και οι συγκρίσεις με τον Καρατζαφέρη αδικούν το Χίτλερ.

Στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία δύο, τουλάχιστον, οικονομικά υπερσκάνδαλα έγιναν αιτίες εκλογικής ήττας για το κόμμα και τις κυβερνήσεις που τα χρεώθηκαν. Το πρώτο ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και το δεύτερο ήταν του Χρηματιστηρίου, κάπου δέκα χρόνια αργότερα.
Στην τρέχουσα περίοδο τα σκήπτρα της σκανδαλολογίας κρατάει η απάτη των «Δομημένων Ομολόγων». Δυστυχώς η κακόγουστη απόπειρα κομματικής εκμετάλλευσης αυτού του υπερσκανδάλου από το ΠΑΣΟΚ και η υποκριτική άρνησή του από τη Νέα Δημοκρατία, κατάφεραν να αποκρύψουν από τους πολίτες τη σοβαρότητα της υπόθεσης καθώς το ηθικό πλήγμα που αποκαλύφθηκε ότι έχει υποστεί ο δημόσιος βίος της χώρας κουκουλώθηκε από τις τηλεοπτικές κοκορομαχίες, από τις σοφιστείες, το βόμβο και τις ακατάληπτες κραυγές που ξεστομίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι που κάθε βράδυ ακούραστα μας επιτίθενται από τα τηλεοπτικά «παράθυρα».

-Κλέφτες!!
-Κοίτα ποιος μιλάει!

Αυτός ο… λιτός «διάλογος» συνοψίζει τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Δυστυχώς όμως οι «κλέφτες» δεν περιορίζονται στη Βουλή και στις πέριξ αυτής πολυτελείς πολυκατοικίες. Αυτά τα ίδια τηλεοπτικά δελτία, αφού αποσύρουν από την αρένα τους πολεμοχαρείς πολιτικούς μονομάχους, στη συνέχεια ξεδιπλώνουν το παχύ χαλί της λαϊκής διαφθοράς.

Παρελαύνουν λοιπόν κάθε βράδυ μπροστά από το σαλονάκι του κάθε απλού πολίτη, δακτυλοδεικτούμενοι, οι γείτονες, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνάδελφοί, οι γνωστοί του, αφού δεν έχει μείνει ούτε ένας κλάδος της οικονομίας, ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας, που να μη συμμετέχει σε παράνομες πρακτικές.

Είναι οι βαρόνοι της κρατικής διαφθοράς και οι στρατοί τους, είναι οι συμμορίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι γιατροί, δικηγόροι, δικαστές, στρατιωτικοί, πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας που αποκαλύπτονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Όλοι αυτοί δεν ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι άνθρωποι που στέκονται μαζί με όλους στην ίδια ουρά του σούπερ μάρκετ, βλέπουν το ίδιο έργο δίπλα μας στο σινεμά. Μπορεί να είναι τα παιδιά μας ή οι σύζυγοί μας.

Είναι αυτοί που μας καταληστεύουν μέσω του τραπεζικού καρτέλ ή της κερδοσκοπίας στα τρόφιμα, και δεν είναι εξωγήινοι. Συμπατριώτες μας είναι, γείτονές μας, εραστές μας, συνεταίροι μας, άνθρωποι που τους χαιρετάμε στο δρόμο.

Είναι αυτοί που μας κατακλέβουν πουλώντας μας πανάκριβα ή και νοθευμένα καύσιμα, νοθευμένα ή και δηλητηριώδη τρόφιμα, κακότεχνα σπίτια, αυτοί που σπεύδουν να βγάλουν τα σπίτια μας στον πλειστηριασμό, αυτοί που μας πουλάνε υπερτιμολογημένες όλες τις υπηρεσίες, αυτοί που μας εκβιάζουν για ανασφάλιστη κι απλήρωτη εργασία, αυτοί που μας εκμεταλλεύονται με όποιο τρόπο μπορούν να το κάνουν. Όλοι αυτοί είναι δικοί μας άνθρωποι, Έλληνες, συμπολίτες μας της διπλανής ή και της ίδιας μ’ εμάς πόρτας.

Είμαστε η χώρα της απληστίας.

Η απληστία ως γενικευμένη εθνική συμπεριφορά, ως χρόνια πάθηση, ως πανδημία, μπορεί να μελετάται από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και δημοσιογράφους στο διηνεκές, με πολύ θεαματικό και εντυπωσιακό τρόπο αλλά χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Για να ξεφύγει η χώρα από αυτό το σύστημα ντε φάκτο διακυβέρνησης- γιατί αυτό είναι το πραγματικό κυβερνών κόμμα, των άπληστων, τη μελέτη του θα πρέπει να την αναλάβει η επιστήμη των Οικονομικών.

Η Οικονομία της Απληστίας λοιπόν, οφείλει να πειραματιστεί, να ανακαλύψει και να προτείνει ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο Έλληνας αδιαφορεί για το συλλογικό καλό, προτάσσει τον εαυτό του πάνω απ’ όλους και όλα, θεωρεί το συμφέρον του υπέρτερο του φυσικού περιβάλλοντος, αδιαφορεί πλήρως για την όποια αρνητική συνέπεια των πράξεων του στο κοινωνικό σύνολο και, αν αργότερα κληθεί να υποστεί οποιοδήποτε κόστος του αναλογεί, επιχειρεί αδιάλλακτα να το χρεώσει σε άλλους.

Στη σύγχρονη Ελλάδα η επικέντρωση σε ιδεολογίες έχει αποκλειστικά ψυχαγωγική αξία. Η διπολική εναλλαγή στην εξουσία δεν πρόκειται να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα πέραν της ολοένα βαθύτερης διαίρεσης της κοινωνίας δε αφέντες και δούλους. Σε κλέφτες και θύματα. Οι δύο αυτοί θα είναι οι ίδιοι, ανεξάρτητα του κόμματος που θα έχει την ονομαστική εξουσία.

Στην Ελλάδα θα πρέπει άμεσα να αναπτυχθεί αυτός ο νέος κλάδος της Οικονομίας και ο οποίος θα πρέπει να συμπληρωθεί από το «Δίκαιο της Απληστίας», “Greed Law”, και από τη «Διοίκηση της Απληστίας», “Greed Management”, ώστε έτσι να ξεκινήσει η πρακτική αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος που καταδυναστεύει τον τόπο. Πρέπει επιτέλους να δούμε κατάματα την αλήθεια και να δεχτούμε ότι για πολλές ακόμα δεκαετίες στη χώρα αυτή θα ισχύει το καθεστώς του “homo homini lupus”, μέχρι να βρεθεί τρόπος ώστε ο νόμος της ζούγκλας να έχει καλύτερο αποτέλεσμα από το δήθεν νόμο που τώρα κανένας δεν σέβεται.

Ιούνιος 2000



Καιρό τώρα ήθελα να σου γράψω
ένα γράμμα ερωτικό
τρυφερό
μοναδικό.
Ένα μεσημέρι να το βρεις
απρόσμενο,
και να χαρείς,
να μη φοβηθείς
να το κρατήσεις στα χέρια σου,
να ανυπομονείς.


Πόσο θα ’θελα να ήσουν εδώ
στο δωμάτιο αυτό,
να μου ψιθυρίζεις
λόγια που αγαπώ.
Πόσο θα ’θελα να ήσουν κοντά μου
στην αγκαλιά μου,
σαν ψέματα…


Πόσο θα ’θελα τα χέρια σου
να τα κοιτάω αντί να πονάω.
Πόσο θα ’θελα να τα ξαναδώ
να ψάχνουν στο πλυντήριο
για ξεχασμένα ρούχα.
Να σπρώχνουν νωχελικά το νερό
όταν κολυμπάς.
Πόσο θα ’θελα να τα ξαναδώ
να βεβαιωθώ
ότι δεν ήταν ψέματα.


Πόσο θα ’θελα να ξανανοίξεις
το τάβλι
Να με κοιτάς
να μ’ ερευνάς
να με νικάς
και να μου λες
ψέματα…


Πόσο, μα πόσο θα ’θελα
να ήμουν μπροστά όταν ντύνεσαι
και υποκρίνεσαι.
Όταν βάφεσαι και φτιάχνεσαι
και δεν ενδιαφέρεσαι
και χαίρεσαι
που φεύγεις…

Πόσο θα ’θελα να γυρίσεις
άλλη μια φορά.
Πόσο θα ’θελα να σε ξαναδώ
από μακριά,
να φοράς τη μπλε σου πανταλόνα
κι ένα λευκό μπλουζάκι,
να μου χαμογελάς
και να μου στέλνεις φιλάκι
και να μ’ αγγίζεις
και να μου υπόσχεσαι απόγευμα ερωτικό.
Μην είναι ψέματα..;


Πόσο θα ’θελα να σε ξαναδώ
ένα δειλινό
στο Φάληρο.
Να κρατάω το κορμί σου
να χαϊδεύω τα μαλλιά σου
να φιλώ τα χέρια σου
να δαγκώνω απαλά το λαιμό σου
ν’ ακούω ψέματα.


Μα πόσο θα ’θελα να προσμένω
γυρνώντας βράδυ
ότι με περιμένεις
να μου ανοίξεις
να με τυλίξεις
να μου κάνεις έρωτα ενώ κοιμάμαι.
Το είπες ψέματα…


Πόσο θα ’θελα
ακόμα ένα δικό σου καλοκαίρι
στο σπίτι μας γυμνόστηθη
να βλέπω το κορμί σου
να κάθεσαι
να στέκεσαι
να ξαπλώνεις
να θυμώνεις.
Πόσο θα ’θελα να μου ξαναθυμώσεις
γιατί πίστεψα
ότι είπες ψέματα.


Πόσο θα ’θελα
να πάμε σ’ ένα ταβερνάκι
να μου πεις για τον παππού
να μαλακώσει η ματιά σου
ν’ ακούσω τις απιστίες της μαμάς σου
Να μ’ ανοιχτείς,
να μ’ εμπιστευτείς
όπως εγώ,
όταν μου έλεγες ψέματα.


Πόσο θα ’θελα
να ήσουν δίπλα μου όταν οδηγώ
Να σε φιλώ
να σε κρατώ
να σε αγγίζω.
Να τρίβεις τα πόδια σου στο χέρι μου
όταν αλλάζω ταχύτητα.
Γυρνούσαμε από το Σούνιο
το θυμάμαι,
σαν ψέματα…


Πόσο θα ’θελα να γυρίσεις
χωρίς να ρωτήσεις,
να με εκπλήξεις.
Να προσπαθήσεις ξανά
να μ’ αγαπάς πραγματικά
να με λατρέψεις και να μαζέψεις
τα κομμάτια μου.
Να γίνω καλά…


Πόσο θα ’θελα όταν έφυγες,
να είχα κρατηθεί
να είχα αντισταθεί
να μην είχα τρελαθεί
ή έστω,
να υποκρινόμουν,
όπως κι εσύ.


Πόσο θα ’θελα να ήταν ψέματα όλα αυτά
να μην το νοιώθω κάθε φορά
που κάποιος άλλος…
Πόσο θα ’θελα να μη σκέφτομαι
να μη φαντάζομαι
να μην περιμένω
να μην είχα ταπεινωθεί
να είχα εκτιμηθεί,
αγαπηθεί…


Μόνο να ’ξερες πόσο θα ’θελα
να είχαμε παντρευτεί
σ’ ένα μικρό νησάκι
σ’ ένα άσπρο εκκλησάκι
να φορούσες γαλάζιο φουστανάκι
και κορδέλα στα μαλλιά.


Τώρα δεν ξέρω
πως είναι τα μαλλιά σου
ποιόν κρατάς στην αγκαλιά σου
αν έχεις δουλειά
αν είσαι καλά.
Πόσο θα ’θελα
να ξέρω για όλα αυτά.


Πόσο θα ’θελα να πω στον εαυτό μου
πάει, πέρασε,
δεν πονάς πια.
Θα ήταν ψέματα…



__________________________________________________________________________

Σσ: Άνοιξα τις προάλλες ένα ντουλάπι και κάπου μέσα απ' το σκοτάδι μου 'ρθαν κάποια σκόρπια φύλλα χαρτί. Χειρόγραφο. Το ξαναδιάβασα, λες και τόχε γράψει κάποιος ξένος. Λένε ότι ο χρόνος τα γιατρεύει όλα. Ε, όλο και κάποιο κουσούρι απομένει!

Στη διεθνή σκακιέρα, μόνιμες, δίκαιες και βιώσιμες λύσεις επιτυγχάνονται από πολύ σπάνια έως ποτέ. Για την προάσπιση ή και την επιβολή των συμφερόντων τους τα κράτη διαρκώς αναζητούν συμμάχους. Και η Ελλάδα λοιπόν, πέρα από τη συμμετοχή της στον Ο.Η.Ε, είναι ομοτράπεζη χωρών που εκτείνονται, με ανατολική φορά, από τον Βόρειο Ειρηνικό μέχρι την κεντρική Ασία. Από τους πολλούς διεθνείς οργανισμούς στους οποίους η χώρα μας είναι μέλος, ο Ο.Η.Ε, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ αποτελούν τα κυρίως πεδία όπου ουσιαστικά «παίζονται» καθημερινά τα εθνικά μας συμφέροντα.

Ο Ο.Η.Ε είναι οργανισμός «must» για κάθε χώρα της Γης. Αντιπροσωπεύει ό, τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο σύγχρονος πολιτισμός, ασχέτως αν οι ισχυροί του κόσμου τον προσπερνούν συστηματικά όποτε η διεθνής νομιμότητα εμποδίζει τα επεκτατικά σχέδιά τους.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι η εξελιγμένη μορφή ενός οράματος με πιο συγκεκριμένους στόχους που ιεραρχούν την οικονομική ανάπτυξη πρώτα, με δεύτερη την πολιτική εναρμόνιση των μελών της. Επιπλέον προσδιορίζεται και με γεωγραφικούς όρους αν και οι πολιτικές σκοπιμότητες τείνουν να αποδυναμώσουν το γεωγραφικό κριτήριο ως απαραίτητο κανόνα για την ένταξη σε αυτήν.

Το σύγχρονο ΝΑΤΟ, για πρώτη φορά στην υπέρ του μισού αιώνα διάρκειά του, έχει ως πρώτο στόχο να υπερασπίζεται την αναγκαιότητα της ύπαρξής του. Στην απαρχή της τρίτης χιλιετίας ο λόγος που οδήγησε στην ίδρυση της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, στις 4 Απριλίου 1949, έχει εκλείψει προ πολλού. Όμως το ΝΑΤΟ έχει σήμερα περισσότερα μέλη και περισσότερη ονομαστική ισχύ από οποτεδήποτε στο παρελθόν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Στο Δυτικό κομμάτι του Βορείου ημισφαιρίου, όποια χώρα ακόμα δεν είναι μέλλος του ΝΑΤΟ σπεύδει να εκφράσει την επιθυμία της να γίνει. Γιατί;

Η απάντηση δεν είναι μία και δεν είναι ανεξάρτητη της ιδεολογικής ταυτότητας όποιου την εκφέρει. Παρά ταύτα εδώ θα προσπαθήσουμε να στηρίξουμε την τοποθέτησή μας αφ’ ενός σε γεγονότα, αφ’ εταίρου στην κοινή λογική, με γνώμονα τα Ελληνικά, μόνο, συμφέροντα.

Η Ελλάδα είναι η μοναδική χώρα-μέλλος στην ιστορία της Ατλαντικής Συμμαχίας που, το 1974, αποσύρθηκε προσωρινά (έως το 1980) από το στρατιωτικό σκέλος διαμαρτυρόμενη για την ανεπάρκεια/απροθυμία του ΝΑΤΟ να δράσει για την αποφυγή της Κυπριακής τραγωδίας. Ενός γεγονότος που έφερε σε άμεση πολεμική αντιπαράθεση δύο γειτονικά μέλη του και όπου η κλιμάκωση του πολέμου αποφεύχθηκε όχι χάρη στο ΝΑΤΟ συνολικά, αλλά λόγω της ευθείας παρέμβασης των Η.Π.Α.

(Σημ: Η προσωρινή απόσυρση της Γαλλίας, 1959- 1993, οφειλόταν στην Γαλλική αντίδραση έναντι του Αμερικανο-βρετανικού ηγεμονισμού).

Το υποθετικό, λοιπόν, ερώτημα, τι υπηρεσίες θα προσέφερε το ΝΑΤΟ στην Ελλάδα σε μια νέα περίπτωση ακραίας διεκδίκησης από την Τουρκία Ελληνικών εδαφών ή κυριαρχικών δικαιωμάτων, επιδέχεται μάλλον απογοητευτικής απάντησης. Εδώ όμως θα εστιάσουμε στο διαγραφόμενο μέλλον της Συμμαχίας, όσο είναι δυνατό να προσδιοριστεί, και ειδικότερα στο όποιο ειδικό βάρος της Ελλάδας στη γεωστρατηγική ζυγαριά της περιοχής μετά την είσοδο των Σκοπίων, της Αλβανίας και της Κροατίας, χώρες για τις οποίες η δική μας θα κληθεί να τοποθετηθεί επίσημα και τελεσίδικα σε ένα χρόνο.

Μετά τον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία και την απροκάλυπτη ηθική υποστήριξη των Σέρβων από την Ελληνική κοινή γνώμη, οι αδιάφορες σχέσεις της Ελλάδας με την Κροατία έγιναν ψυχρές. Ποιώντας την ανάγκη φιλότιμο η τρέχουσα κυβέρνηση της Κροατίας φλερτάρει με την Ελληνική προσδοκώντας τη στήριξή μας στην Ευρωπαϊκή και στην «Ατλαντική» της προοπτική. Την επόμενη αμέσως μέρα η Κροατία θα γίνει ακόμα ένας σκληρός ανταγωνιστής μας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής οικογένειας, όχι μόνο λόγω των παραδοσιακών/ιστορικών παραγόντων αλλά, κυρίως, λόγω του οικονομικού ανταγωνισμού σε όλους τους τομείς. Εφ’ όσον όμως με την Κροατία δεν μοιραζόμαστε σύνορα, η Ελλάδα αξίζει να προσπαθήσει να έχει αν όχι τη στήριξη της χώρας αυτής, τουλάχιστον να αποφύγει την κάθετη αντίθεσή της έναντι των Ελληνικών συμφερόντων.
Η είσοδος της Κροατίας στο ΝΑΤΟ θα κάνει ακόμα δυσκολότερη την προσπάθεια της Ελλάδας να αναδειχθεί ως περιφερειακή ηγέτιδα στα Βαλκάνια, χωρίς όμως αυτό να αποκλείεται αν η χώρα μας επιδείξει υψηλού επιπέδου διπλωματία και δημιουργική και επίμονη πολιτική βούληση και πρωτοβουλία. Είναι πάντως αξιοσημείωτο ότι ο Κροατικός πληθυσμός, με ξεκάθαρη πλειοψηφία πάνω από 60% όπως προκύπτει από επανειλημμένες δημοσκοπήσεις, δεν θέλει τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ. Φαίνεται λοιπόν ξεκάθαρα ότι και στην Κροατία η φιλονατοϊκή επιλογή περιορίζεται στην πολιτικο-οικονομική ελίτ, ακριβώς όπως και στην Ελλάδα.

Τις απαιτήσεις για πολύ μεγάλη αναβάθμιση του επιπέδου της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής θα επιβάλλει, περισσότερο από κάθε τι άλλο, η αναπόφευκτη είσοδος στο ΝΑΤΟ των Σκοπίων και της Αλβανίας. Η Ελλάδα τότε θα έχει το θλιβερό προνόμιο, μόνη εκείνη απ’ όλα τα μέλη της Συμμαχίας, να υποχρεούται να συμπεριφέρεται ως «σύμμαχος» σε τρεις χώρες οι οποίες ακούραστα, θρασύτατα και πεισματικά επιδίδονται συστηματικά σε προκλητικές ενέργειες εναντίον των Ελληνικών συμφερόντων, υπονομεύουν το κύρος της χώρας μας στο διεθνές περιβάλλον (κάτι που κάνουμε και μόνοι μας…), καταφέρονται εναντίον της εθνικής ταυτότητας των Ελλήνων- όσων, εν πάσει περιπτώσει, διατηρούν για τον εαυτό τους το δικαίωμα να αισθάνονται περήφανοι που είναι Έλληνες, και που γενικότερα και ειδικότερα αυτές οι τρεις γειτονικές χώρες, Τουρκία, Σκόπια και Αλβανία, προκαλούν αισθήματα απέχθειας και αγανάκτησης στη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών.

Για κανένα από τους εχθρικά διακείμενους γείτονές της η Ελλάδα δεν είχε ούτε έχει το περιθώριο αντιρρήσεων. Για την Τουρκία, με την οποία μπήκαν μαζί στο ΝΑΤΟ στις 18 Φεβ. του 1952, αυτό είναι εύκολα κατανοητό. Σχετικά με την Αλβανία και τα Σκόπια όμως τι συμφέρει τη χώρα μας;

Το προηγούμενο της Τουρκίας θα έπρεπε να πείθει και τον πλέον αισιόδοξο ότι τις αλυτρωτικές κορώνες δεν πρόκειται να τις σταματήσουν ούτε η ΕΕ ούτε το ΝΑΤΟ. Απεναντίας, Σκόπια και Αλβανία σύντομα θα αναρριχηθούν στα πλέον επίσημα forum για να εκτοξεύουν το βιτριολικό τους λόγο και τις ανυπόστατες όσο και απίστευτες αξιώσεις τους, με τους λοιπούς «φίλους και συμμάχους» να τηρούν «ίσες αποστάσεις». Υπό αυτό το πρίσμα η Ελλάδα μόνο δυστυχία έχει να περιμένει από τη συμμετοχή των Αλβανών και των Σκοπιανών στους δύο σημαντικότερους, πρακτικά, διεθνείς οργανισμούς του κόσμου.

Είναι εξόχως θλιβερό το γεγονός ότι, παρ’ όλα αυτά, ένα πολύ μεγάλο μέρος της Ελληνικής κοινής γνώμης και ιδιαίτερα η νεολαία, αψηφά ή αμφισβητεί την στυγνή πραγματικότητα του ανταγωνισμού της Ελλάδας με τους τρεις προαναφερθέντες γείτονές της και συνοπτικά απορρίπτει κάθε σχετική πραγματεία αλλά και όσους την υποστηρίζουν, ως ακροδεξιούς. Άμεση συνέπεια είναι ότι τουλάχιστον όσο αφορά στην εξωτερική πολιτική, αυτή να συζητείται με θεωρητικά, ιδεολογικά δεδομένα αντί των πρακτικών και των πραγματικών, ενώ οι εκπρόσωποι του υπερσυντηρητικού/ακροδεξιού χώρου αυτοπροβάλλονται ως κατέχοντες το μονοπώλιο του πατριωτισμού. Αν οι Έλληνες διπλωμάτες και ιδιαίτερα αυτοί που εργάζονται στις νευραλγικές διευθύνσεις του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, δημοσιοποιούσαν την κάθε μάχη που δίνουν καθημερινά για να αποτρέψουν τις διαρκείς επιθέσεις που συστηματικά δέχεται η χώρα μας σε κάθε διεθνές βήμα, τότε και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης θα κατανοούσε ότι με φιλοφρονήσεις και ευχολόγια οι περιβόητες σχέσεις καλής γειτονίας δεν επιτυγχάνονται ποτέ. Ο μόνος τρόπος είναι η άσκηση και όχι η απλή επίδειξη ισχύος. Και στο διπλωματικό πεδίο η μόνη δυνατή αντίδραση είναι το βέτο.

Θα είναι ολέθριο λάθος και μοναδικό παράδειγμα ηττοπάθειας τόσο στην ΕΕ όσο και στο ΝΑΤΟ, αν η Ελλάδα συναινέσει στη είσοδο των Αλβανών και των Σκοπιανών στους δύο οργανισμούς πριν οι δύο αυτές χώρες σβήσουν κάθε ίχνος αλυτρωτικών ή άλλων αξιώσεων ή διακρίσεων ή υπονοούμενων εναντίον της χώρας μας και πριν αποκηρύξουν επίσημα κάθε τέτοιο κίνημα είτε στο εσωτερικό τους είτε στο εξωτερικό. Αν δεν γίνει αυτό τότε αναπόφευκτα το Κόσσοβο θα αποτελέσει προηγούμενο για να αμφισβητήσουν, με τον επισημότερο τρόπο, το μεγαλύτερο μέρος των Ελληνικών εδαφών και με τους λοιπούς «συμμάχους» να σπεύδουν να εκμεταλλευτούν κάθε παράθυρο ευκαιρίας εις βάρος μας. Η Ελλάδα θα πρέπει να επιμείνει στην εφαρμογή εκείνου του κοινοτικού κεκτημένου που επιτάσσει σε κάθε νέο μέλος να έχει πρώτα τακτοποιήσει τυχόν εκκρεμότητες του με όλα τα παλαιότερα μέλη. Έτσι ακριβώς όπως και έγινε με την προτελευταία διεύρυνση, των 15 σε 25. Επιγραμματικά αναφέρουμε εδώ την ορατή προοπτική να αποκτήσει η Ελλάδα επίσημη Αλβανική μειονότητα της τάξεως του 8% που θα την καταστήσει ρυθμιστή της δημόσιας ζωής στον τόπο μας, ενώ είναι ενδεικτικό του θράσους των Σκοπιανών το γεγονός ότι στο καταστατικό του μεγαλύτερου κόμματος των Σκοπίων, του εθνικιστικού VMRO, γίνεται ξεκάθαρη αναφορά στο καθήκον να προσαρτηθεί η Ελληνική Μακεδονία από τη δική τους χώρα, τον αποκλειστικό, ισχυρίζονται, δικαιούχο του ονόματος, της ιστορίας και του πλούτου των συγκεκριμένων εδαφών.

Μετά λοιπόν τους Τούρκους που επιμένουν να εμφανίζουν επίσημους χάρτες όπου η Δυτική Θράκη και το μισό Αιγαίο παρουσιάζονται είτε ως Τουρκικά είτε ως ανεξάρτητη χώρα(!), με τους Αμερικανούς να αναγνωρίζουν ντε φάκτο ως Τουρκική μειονότητα όλους τους Θράκες μουσουλμάνους, περιμένουμε τώρα και τους Βόρειους εχθρούς μας να μας πληροφορήσουν, από τις Βρυξέλλες παρακαλώ, ότι στην πραγματικότητα τα σύνορα της Ελλάδας είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ο Πηνειός ποταμός…

Ας ευχηθούμε ότι η πολιτική ηγεσία και το στελεχιακό δυναμικό του ΥΠΕΞ θα επιτύχουν τα μέγιστα δυνατά μπροστά στο αναπόφευκτο της εισόδου της Αλβανίας και των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ αφού η απόφαση είναι εδώ και χρόνια ειλημμένη από τους Αμερικανούς.

Μετά λοιπόν και αυτή τη διεύρυνσή του, τι θα κάνει το ΝΑΤΟ; Θα διευρυνθεί κι άλλο! Τα τελευταία χρόνια, ελλείψει πραγματικού αντικειμένου, η γιγαντιαία αυτή γραφειοκρατία έχει στρέψει τις προσπάθειές της στη δημιουργία ενός εικονικού πεδίου δράσης που να δικαιολογεί όχι μόνο την ύπαρξη αλλά και τη μεγέθυνσή της. Και στις δύο όχθες του Ατλαντικού το πολιτικό κατεστημένο μαζί με το στρατιωτικό/βιομηχανικό εργάζονται συμπληρωματικά και εξόχως αποτελεσματικά ώστε το ΝΑΤΟ να εξακολουθεί να επιβραβεύει όλους όσοι το τρέφουν. Κύρια και πρωταρχικά βεβαίως, να υπηρετεί το αφεντικό του, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά αφού οι χώρες- μέλη αποτελούν τη μεγαλύτερη αγορά της Αμερικανικής πολεμικής βιομηχανίας.

Στη διεθνή πολιτική σκακιέρα ο κυριότερος παράγοντας που προκρίνει τις κινήσεις των παικτών δεν είναι οι βαθυστόχαστες πολιτικές αναλύσεις, ούτε οι κατασκοπευτικοί δορυφόροι, ούτε καν τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Όλα αυτά ναι, επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό αλλά ο ένας και μακράν σημαντικότερος παράγοντας είναι η ιδιοσυγκρασία των ηγετών, ο χαρακτήρας τους, ο εγωισμός τους, οι φιλοδοξίες και η ματαιοδοξία τους. Αυτό ισχύει απόλυτα στην περίπτωση των Η.Π.Α καθώς η χώρα αυτή δεν έχει πάψει να πολεμά από τα ξημερώματα της εβδόμης Δεκεμβρίου 1941, τοπική ώρα, όταν έγινε η ιαπωνική επίθεση στο Pearl Harbor. Το Σύνταγμα της χώρας δίνει στον εκάστοτε Αμερικανό πρόεδρο την ανώτατη διοίκηση των ισχυρότερων ενόπλων δυνάμεων της Γης. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι σε θέση να διαχειριστούν συνετά αυτή την κολοσσιαία δύναμη και ο νυν πρόεδρος, G. W. Bush, είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της αδυναμίας των ΗΠΑ να προκρίνουν ηγέτες ικανούς να σηκώσουν το βάρος του κόσμου... Το ΝΑΤΟ λοιπόν, με όλα πλην δύο από τα 26 μέλη του να βρίσκονται στην Ευρώπη, καθοδηγείται από τους Αμερικανούς σύμφωνα με τα δικά τους στενά συμφέροντα και όχι σύμφωνα με τα κοινά συμφέροντα όλων των μελών του, όπως συνέβαινε στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου όταν υπήρχε συγκεκριμένη και ορατή απειλή.

Το πολεμικό δόγμα των Η.Π.Α είναι απλό: “What can’t be solved by force will be solved by more force”. Η προτίμηση των Αμερικανικών κυβερνήσεων στις δυναμικές παρεμβάσεις/επεμβάσεις είναι πάγια όπως πάγια είναι και η κατάληξη να μεγεθύνονται και να πολλαπλασιάζονται τα προβλήματα αντί να λύνονται, ιδιαίτερα μετά το φιάσκο του Ιράκ. Αυτή η εξέλιξη οδήγησε κάποιες από τις μεγαλύτερες χώρες του ΝΑΤΟ να αποστασιοποιηθούν απροκάλυπτα από την Αμερικανική πρακτική. Πρώτη η Γαλλία, στηριζόμενη από τη Γερμανία, αντιστάθηκε στις αφόρητες Αμερικανικές πιέσεις. Ακλούθησε η Ισπανία υπό το νέο πρωθυπουργό της Λουίς Θαπατέρο, ο οποίος και απέσυρε τους Ισπανούς στρατιώτες από το Ιράκ, και υπέγραψε συμφωνίες με τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες, για την πώληση Ισπανικών όπλων αξίας δισεκατομμυρίων ευρώ. Επόμενη απώλεια για τις ΗΠΑ ήταν η Ιταλία ενώ το Ιράκ έκανε τις σχέσεις της Ουάσιγκτον δύσκολες και με την Τουρκία. Οι πρωτοβουλίες στο πλαίσιο της ΕΕ για τη δημιουργία κοινής Ευρωπαϊκής στρατιωτικής δύναμης ενεργοποίησαν τα ανακλαστικά των Αμερικανών να επιταχύνουν τον προσεταιρισμό των χωρών του πρώην Σοβιετικού μπλοκ και να καταφέρουν, με χαρακτηριστική ευκολία, να επανακτήσουν τον έλεγχο της ΝΑΤΟικής ατζέντας αφ’ ενός, να ισχυροποιηθεί η επιρροή τους στην ΕΕ αφ’ εταίρου. Οι Αμερικανοί χρησιμοποιούν τη Βρετανία από τα Δυτικά και τους γείτονες της Ρωσίας από τα Ανατολικά, ως ένα είδος τανάλιας με την οποία εξουδετερώνουν τις όποιες κινήσεις ερμηνεύουν ως αμφισβήτησή τους. Σε μια παρόμοια μόνιμη τανάλια θα μπει μόνη η Ελλάδα με την είσοδο των Σκοπίων και της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ.

Έρχεται λοιπόν το δια ταύτα: αφού εντός τα πράγματα είναι ανησυχητικά, στενάχωρα, απογοητευτικά, γιατί να μη φύγει η χώρα μας απ’ αυτή τη «συμμαχία της υποκρισίας»; Θα χάσει, ενδεχομένως, κάποιους «φίλους» αλλά αφ’ ενός θα τους ξανακερδίσει στην πορεία, αφ’ εταίρου θα κάνει πολλούς νέους ενώ θα ενισχύσει την ουδετερότητά της έναντι της καυτής πατάτας της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Αν η Ελλάδα αντιμετώπιζε τέτοια μάλλον ανέξοδη οδό διαφυγής θα την είχε ήδη ακολουθήσει αλλά η παρουσία μας στο ΝΑΤΟ είναι εκβιαστικά επιβεβλημένη. Έξω από τον Οργανισμό θα είμαστε απολύτως εκτεθειμένοι στην Τουρκική δολιότητα ενώ Αλβανοί και Σκοπιανοί θα είναι ανεξέλεγκτοι. Αυτή είναι λοιπόν η παράδοξη πραγματικότητα. Η Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να παραμείνει σ’ ένα ουσιαστικά αφιλόξενο περιβάλλον όπου κυριαρχούν οι λυκοφιλίες και η υποκρισία, γιατί έτσι ενημερώνεται καλύτερα για τις προθέσεις των ανταγωνιστών της, διαθέτει ένα επίσημο –αν και χαρακτηριστικά υποκριτικό- βήμα για τη διατύπωση των απόψεων της και, εν πάση περιπτώσει, διακατέχεται από την αίσθηση και την ελπίδα ότι οι επίσημες συνθήκες του ΝΑΤΟ, οι υπογραφές των μελών του, οι ενδο-συμμαχικές ζυμώσεις και η εκμετάλλευση όποιων ευκαιριών παρουσιάζονται στο ΝΑΤΟικό πλαίσιο, προσφέρουν κάπως καλύτερη προστασία από το να είμαστε αδέσποτοι.

Εκτός από το γεωπολιτικό κόστος που επωμίζεται ως μέλος του Βορειοατλαντικού Συμφώνου, η χώρα μας καλείται να υπομείνει και ένα εξαιρετικά δυσβάστακτο οικονομικό κόστος λόγω της συμμετοχής της στις ΝΑΤΟικές αποστολές. Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί στις «συμμαχικές» της υποχρεώσεις και να επιμεριστεί το κόστος, χρηματικό και ανθρώπινο, που επιβάλλει η Αμερικανική ηγεμονία. Οι πόλεμοι των ΗΠΑ σε Ιράκ και Αφγανιστάν και η ολίσθηση στο αδιέξοδο της διαρκούς στρατιωτικής κλιμάκωσης ως μόνης επιλογής, αναπόφευκτα έφεραν το ΝΑΤΟ αντιμέτωπο με το γεγονός ότι όλοι σπεύδουν στα συμβούλια και στις δεξιώσεις, ελάχιστοι όμως αποστέλλονται στον πόλεμο, που είναι αυτό καθ’ αυτό το αντικείμενο του Οργανισμού. Το ΝΑΤΟ βρίσκεται σ’ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Η ηγεμονία των ΗΠΑ επιβάλλεται να αλλάξει ποιοτικά χαρακτηριστικά για να ξανα-εμπνεύσει την έμπρακτη αλληλεγγύη όλων των χωρών της Συμμαχίας. Η στρατιωτική ισχύς ήταν μονόδρομος έναντι του Συμφώνου της Βαρσοβίας, δεν επιτυγχάνει όμως τίποτα απέναντι στις «ασύμμετρες» απειλές που έχουν κοινωνικο-πολιτικά αίτια. Οι ΗΠΑ θα υποχρεωθούν να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα και να υποστούν τις συνέπειες των λαθών του G. W. Bush. Για μια ή δύο δεκαετίες ακόμα, το ΝΑΤΟ θα εξακολουθήσει να ψάχνει για ένα πολιτικά ορθό προσωπείο, μέχρι να αναλάβει η Κίνα να του ξαναδώσει την παραδοσιακή του αποστολή.