artfarted

Η Ελλάδα, ως αρχαίος τόπος, βρίθει από εύστοχες παροιμίες. Μια χαρακτηριστική είναι και η «με τα λεφτά μου γ…ώ και την κυρά μου».
Αν η ανακοίνωση του Alpha TV περιοριζόταν σ’ αυτό το νόημα όσον αφορά στην αποπομπή των κυρίων Θ. Αναστασιάδη και Β. Περρή, η ευκαιρία για κουτσομπολιό, παραφιλολογία αλλά και διδακτικά συμπεράσματα θα ήταν σημαντικά περιορισμένη. Από τη νοήμονα όμως θεώρηση των πραγμάτων προκύπτουν πολλά ενδιαφέροντα δεδομένα τόσο για διάσημους ανθρώπους όσο και για την Ελληνική πραγματικότητα.

Κατ’ αρχήν, όπως φάνηκε στα πρώτα πλάνα που προβλήθηκαν, η έκφραση στα πρόσωπα και το πασιφανές σοκ των κκ. Αναστασιάδη και Περρή ήταν αποκαλυπτικά του ότι οι άνθρωποι αυτοί συνελήφθησαν εξ απήνης, αιφνιδιάστηκαν απολύτως δηλαδή, με την τροπή των γεγονότων. Ακολούθως αποδείχτηκε ότι δεν είχαν κανένα «Σχέδιο Β» όπως τους κατηγόρησαν. Η εκπομπή «Όλα» και οι συντελεστές της πάλευαν τις επόμενες εβδομάδες να βρουν στέγη- και δουλειά. Δεν τους περίμενε τίποτα έτοιμο άρα δεν εξεβίαζαν τίποτα, όπως και πάλι με απροκάλυπτη κακεντρέχεια και κόμπλεξ κατηγορήθηκαν μέσω της απερίγραπτης ανακοίνωσης του Alpha.

Δεύτερον, η θεαματική όσο και υποτιμητική, για μια τέτοια επιχείρηση, αποβολή του κ. Θ. Αναστασιάδη πράγματι πολύ λίγο είχε να κάνει με τη λογοκρισία. Ήταν καθαρά η έκβαση μιας μάχης για ισχύ. Ο κ. Χατζηνικολάου έχει δίκιο να λέει ότι η σάτιρα του Θέμου τον αποδυνάμωνε. Γι αυτό όμως ευθύνεται αποκλειστικά ο ίδιος. Ο Νίκος Χατζηνικολάου έχτισε την προσωπική του αυτοκρατορία ακολουθώντας αδιάκοπα μια αρχή: να υπηρετεί πιστά και αταλάντευτα το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο της χώρας. Πολλοί μπορεί να αμφισβητούν τη δημοσιογραφική του ικανότητα. Ποιος όμως θα αμφισβητήσει ότι ο Ν. Χατζηνικολάου είναι το πιο comme il faut δημόσιο πρόσωπο στην Ελλάδα; Η συνέπεια στη δημόσια αλλά και στην παρασκηνιακή συμπεριφορά του, του χάρισε τον πλούτο, την αναγνώριση και τη δύναμη που απολαμβάνει. Το λάθος του κ. Χατζηνικολάου θα το αναδείξουμε πιο κάτω.
Από την άλλη, ο κ. Θ. Αναστασιάδης πέτυχε, πλούτισε και δυνάμωσε στον ίδιο χώρο με τον αντίπαλό του αλλά με αντίθετη τακτική: επιτιθέμενος στο κατεστημένο. Από επιλογή, ιδιοσυγκρασία, τύχη ή λίγο απ’ όλα, ο Θέμος έπεσε σε πολύ δυσκολότερο στίβο. Για να είναι συνεπής σε αυτό που πιστεύει και που κάνει, πρέπει να αντιπαλεύει διαρκώς τις δυνάμεις των οποίων σταυροφόρος είναι ο Πρόεδρος, Διευθύνων Σύμβουλος και πρώτο δημοσιογραφικό βιολί του Alpha. Υπό αυτό το πρίσμα, το ότι το κανάλι της Κάτζας πρόσφερε στέγη στον Θέμο για τόσο διάστημα κι αυτό πολύ είναι.
Προσθέτουμε εδώ το γεγονός πως ο Γ. Μητσικώστας, χρόνια τώρα, με συναρπαστικό και πολύ καυστηκότερο του Αναστασιάδη χιούμορ, αποδομεί όχι μόνο τους τηλε-αστέρες αλλά και τους πολιτικούς και σχεδόν κάθε πρόσωπο που τρβάει πάνω του τη δημοσιότητα. Ούτε με τον Μητσικόστα έχει αγαθές σχέσεις ο Χατζηνικολάου και πολλοί άλλοι. Γιατί όμως δεν υπάρχει δημόσια αντιπαλότητα; Γιατί ο Γ.Μ. δεν είναι flamboyant. Δεν είναι "Ελληνάρας". Είναι ελπιδοφόρα εξαίρεση μέσα στη ασχήμια και την καταχνιά.

Τρίτο και εν τέλει κρισιμότερο είναι ένα άλλο θέμα, που εντυπωσιάζει με την απόλυτη απουσία αναφοράς του στις συζητήσεις τόσο για τα τελευταία γεγονότα όσο και για τα ΜΜΕ γενικότερα: o κ. Ν. Χατζηνικολάου χρήστηκε από τον εργοδότη του και υπεύθυνος του δημοσιογραφικού προϊόντος και υπεύθυνος για τη βιωσιμότητα της επιχείρησής του συνολικά. Πρέπει να είναι παγκόσμια πατέντα ή τουλάχιστον πρωτοφανές για θεσμικά προηγμένη χώρα (λέμε τώρα), το ίδιο πρόσωπο να εγγυάται και τη δημοσιογραφική δεοντολογία και την κερδοφορία μιας επιχείρησης ΜΜΕ. Εδώ λοιπόν είναι το λάθος του κ. Χατζηνικολάου ο οποίος ενδεχομένως λόγω της περιορισμένης γνώσης του για την υψηλού επιπέδου διεθνή δημοσιογραφική πρακτική όσο και λόγω απώλειας του μέτρου, αποδέχτηκε ή και επιδίωξε να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του αλληλοσυγκρουόμενες εξουσίες. Έγινε με αυτό τον τρόπο εύκολος στόχος για έναν αντισυμβατικό δημοσιογράφο, τον κ. Αναστασιάδη εν προκειμένω, ο οποίος βρήκε μια μοναδική ευκαιρία να κάνει κάτι πρωτοφανές για το βαθειά συντηρητικό και αγκυλωμένο Ελληνικό τηλεοπτικό τοπίο και τελικά το πλήρωσε…

Ίσως ο κ. Αναστασιάδης επιμένει να σπρώχνει την Ελληνική ιδιωτική τηλεόραση προς το φωτεινό παράδειγμα του BBC για το οποίο όμως έχουν θυσιάσει τις λαμπρές καριέρες τους δημοσιογράφοι ων ουκ εστίν ο αριθμός. Ο κ Χατζηνικολάου πάντως, προφανώς διαφωνεί και προκρίνει το μοντέλο του Telecity...

Είναι σχεδόν εθιμική η προτίμηση όσων μιλούν ή γράφουν για το Κυπριακό να εκφράζονται με μια χαρακτηριστική, μακάρια μελαγχολία. Και είναι φυσικό,
ο τόνος, τα νοήματα, η ιστορία του Αττίλα και της Τουρκικής κατοχής να
διαποτίζονται από μελαγχολία και από ακόμα εντονότερα αισθήματα αγανάκτησης και οργής για τα εγκληματικά λάθη που κόστισαν στον Ελληνισμό τόσο πόνο και τέτοια απώλεια.

Λάθος όμως μεγάλο είναι να επεκτείνεται η μελαγχολία αυτή στο λεγόμενο «από δω και πέρα». Μελαγχολικά συγχωρούνται να θεωρούν το μέλλον της Κύπρου μόνο οι αγράμματοι. Οι απλοί πολίτες έχουν βέβαια ένα ισχυρό ελαφρυντικό για την άγνοια που επιδεικνύουν: τον άνισο αγώνα που είναι αναγκασμένοι να διεξάγουν νυχθημερόν απλά και μόνο για τη στοιχειώδη διαβίωσή τους. Η μελέτη που απαιτείται για την πλήρη ενημέρωση επί ενός προβλήματος όπως το Κυπριακό και για την κατανόησή του, είναι πέρα από κάθε δυνατότητα ενός εργαζόμενου οικογενειάρχη ή ενός αφοσιωμένου life-styler ο οποίος έχει αλλού το μυαλό του. Άρα το βάρος πέφτει στους επιστήμονες, τους δημοσιογράφους και τους πολιτικούς.
Οι επιστήμονες των διεθνών σχέσεων και της γεω-στρατηγικής δεν απευθύνονται στο ευρύ κοινό. Τα κείμενά τους συνηθέστατα προαπαιτούν άλλες, ειδικές γνώσεις για να γίνουν κατανοητά. Μένουν λοιπόν κι εδώ, οποία σύμπτωση, οι δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί για να σχηματίσει γνώμη ο απλός, βασανισμένος πολίτης.

Πόσοι Ελλαδίτες κατάλαβαν άραγε τι εννοούσε ο πρόεδρος της Κύπρου, Τάσσος Παπαδόπουλος, λέγοντας, μετά την κραυγαλέα τοποθέτηση του Γ. Παπανδρέου και την by default του Κώστα Καραμανλή υπέρ του Σχεδίου Ανάν, ότι η Ελλάδα φροντίζει τα συμφέροντά της κι εμείς τα δικά μας;… Αντιλαμβάνεστε τη βαρύτητα αυτού του on record σχολίου, το οποίο στη συνέχεια ο κ. Παπαδόπουλος επανέλαβε μπροστά στις κάμερες και στα μικρόφωνα πολλές φορές, για τη νέα πραγματικότητα που μόνη πλέον αντιμετώπιζε η Κύπρος και για το μέλλον των Ελλαδο- Κυπριακών σχέσεων; Μπορείτε, επί πλέον, να φανταστείτε την οργή και τις κουβέντες στο Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας, μακριά απ’ τις κάμερες, όταν στην Αθήνα ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ βγήκε αυθαίρετα, μ’ ένα ψευτο-ηρωικό ύφος και διακήρυξε τη θέση του κόμματός του υπέρ του Σχεδίου; Τότε μόνο θυμήθηκε ο κ. Παπανδρέου το χρέος του για υπεύθυνη πολιτεία;

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα έτριξαν τα κόκαλα του Κωνσταντίνου Καραμανλή και θα κουνήθηκε ο τάφος του Εθνάρχη της Κύπρου Μακαρίου αλλά ακόμα κι οι ιστορικοί πρωταγωνιστές του Κυπριακού (μήπως κι αυτοί ήταν «βολεμένοι»;) ανήκουν πλέον στο παρελθόν. Η δήλωση Παπαδόπουλου έβγαλε στην επιφάνεια τη σιωπηλή συμφωνία μεταξύ των δυο συνένοχων Ελλαδικών κομμάτων εξουσίας ότι το Κυπριακό ήταν πλέον ένα νεκρό βάρος για την Ελλάδα και ότι με οποιοδήποτε ικανό πρόσχημα (και ιδού το σχέδιο Ανάν!) το βάρος αυτό θα έπρεπε να απορριφθεί… Τέτοια λογική δεν πρέπει να εκπλήσσει, έχει διατυπωθεί off the record πλείστες όσες φορές και μπορεί μάλιστα να στηριχτεί σε ψυχρά και στενά συμφεροντολογικά επιχειρήματα. Εδώ ακούγονται διάφοροι να προτείνουν να αφήσουμε τον ανεφοδιασμό, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και την ενεργειοδότηση των Ανατολικών νησιών μας στη Τουρκία γιατί είναι οικονομικά ασύμφορο να το κάνει η Ελλάδα..!

Είναι όμως μεγάλη η ειρωνεία του πράγματος, στο Κυπριακό η επίσημη Ελλαδική θέση να ταυτίζεται με αυτή των ιστορικών εχθρών του νεότερου Ελληνισμού: των Τούρκων, των Βρετανών και των Αμερικανών. Στα ατελείωτα τηλεοπτικά forum όσο και στα έντυπα, πουθενά δεν παρουσιάστηκε αυτή η εντυπωσιακή σύμπτωση συμφερόντων. Πως έγινε και τα συμφέροντα της Ελλάδας να συνυπάρχουν με αυτά της μόνιμα αντιδραστικής προς τις Ελληνικές θέσεις, Βρετανίας; Από... καλοσύνη Η.Π.Α και Βρετανία πίεσαν και απείλησαν υπέρ του «ναι»; Ακόμα, και με περίσσιο φθόνο, γιατί να μη συμφωνήσει η Ελλάδα για το αστρονομικό κόστος της «ένωσης», εκείνη θα το πλήρωνε; Έχουν φράγκα οι Κυπραίοι…

Ελάτε τώρα στη θέση του παλιού αγωνιστή της ΕΟΚΑ Τάσσου Παπαδόπουλου, που μυρίζει τα χνώτα των Τούρκων στρατιωτών όταν φυσάει βοριαδάκι πάνω απ’ τη Λευκωσία, που 32 χρόνια τώρα βλέπει την Τούρκικη σημαία να κυματίζει μπροστά στα μάτια του, που ακούει τα Τούρκικα τανκς να βρυχώνται κάθε φορά που πάει να ξαποστάσει μια στάλα, που έχει τις φωτογραφίες των αγνοουμένων, Κυπρίων και Ελλαδιτών, άσβηστες στο μυαλό του. Πείτε του τώρα να ανοίξει τα φυλάκια και να πει στον Αττίλα «έλα όπως είσαι». Ποιος Κύπριος πατριώτης θα έκανε κάτι τέτοιο;

Και όμως, η μικρότητα, η μικροψυχία, η καταφανής ανικανότητα και η θλιβερή ανεπάρκεια της Ελλαδικής πολιτικής ελίτ να δράσουν εμπνευσμένα και να τιμήσουν την ιστορική ευκαιρία που τους δόθηκε, ώστε να παρουσιαστεί ο Ελληνισμός ενωμένος και αποφασιστικός έναντι εχθρών και φίλων, αποκαλύφτηκαν σε όλο τους το σκοτεινό μεγαλείο… Μεταγενέστερα ο υπουργός Προπαγάνδας της Ελληνικής Κυβέρνησης, Θ. Ρουσσόπουλος, σε μια σπανιότατη στιγμή ανέξοδης ειλικρίνειας, είπε από του βήματος της Βουλής απευθυνόμενος προς το ΠΑΣΟΚ ότι, αν είχε υπερισχύσει το «ναι», στη Διακυβερνητική Διάσκεψη την Κύπρο θα εκπροσωπούσε ο Ντενκτάς (σ.σ. ορκισμένος εχθρός των «Ρωμιών»). Φανταστείτε… Αν όμως αυτή ήταν η θέση του ίδιου του υπουργού Προπαγάνδας αλλά και της κυβέρνησης της ΝΔ, γιατί δεν την εξέφραζε ανοιχτά προ του Κυπριακού Δημοψηφίσματος της 24ης Απριλίου 2004;
Διότι, και πάλι, για τους ανασφαλείς, κρατικοδίαιτους και χωρίς ίχνος φαντασίας Έλληνες ηγέτες προέχει η οικογενειακή επιχείρηση: η κρατική εξουσία.

Το κείμενο αυτό δεν φιλοδοξεί να επαναλάβει τα χιλιοειπωμένα περί του ενταφιασμένου Σχεδίου Ανάν. Θέλει όμως να πείσει ότι η μελαγχολία για την κατάληξη του Σχεδίου είναι περιττή, λανθασμένη και παραπλανητική. Στο άρθρο του με τίτλο «Το μελαγχολικό χαλί της Κύπρου» για το έντυπο Athina LiFO, της 23ης Φεβρουαρίου 2006, ο δημοσιογράφος Χρήστος Μιχαηλίδης υπογραμμίζει την πεποίθησή του ότι οι Ελληνοκύπριοι που ψήφισαν «όχι» δεν θέλουν λύση. Και δεν τη θέλουν,λέει, γιατί θα τους «ξεβόλευε». Αναφέρει μάλιστα ο γνωστός δημοσιογράφος παραδείγματα απάθειας ή αδιαφορίας έναντι της Τουρκικής κατοχής από τη ελληνοκυπριακή κοινωνία. Ισχυρίζεται δε ότι η Κυπριακή κυβέρνηση, ούτε λίγο ούτε πολύ, έχει κι εκείνη βολευτεί και προτιμά την αδράνεια, αφήνοντας την Τουρκία να αλωνίζει. Είναι έτσι; Συμπτωματικά, τούτη την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, διεξάγεται στη Βιέννη έκτακτη σύσκεψη των μονίμων αντιπροσώπων της ΕE με σκοπό να ξεπεραστεί η Τουρκική πολιτική αποκλεισμού των Κυπριακών πλοίων και αεροπλάνων μέσω της υιοθέτησης αποδεκτής φόρμουλας για την ενίσχυση των Τουρκοκυπρίων. Η κρισιμότατη αυτή σύσκεψη, που συγκάλεσε ξαφνικά η Αυστριακή προεδρία, είναι τυχαία ή μήπως την προκάλεσε η Τουρκία; Η αλήθεια είναι ότι η Κυπριακή κυβέρνηση μόνο απαθής και βραδυκίνητη δεν είναι. Κινείται προσεκτικά, υπομονετικά, σιωπηλά και μεθοδικά. Σε αντίθεση με την Ελλαδική πολιτική ελίτ, που είναι χαμένη στον ανένδοτο πόλεμο για την εξουσία, η Κυπριακή κυβέρνηση στηρίζεται στο 76% των κατά Χρήστο Μιχαηλίδη «βολεμένων» για να επιδιώξει, όχι μια «λύση», αλλά ΤΗ λύση. Δηλαδή ένα σχέδιο που θα είναι πρώτα απ’ όλα πρακτικό, γιατί απόλυτα δίκαιο δεν θα είναι ποτέ. Ως πρακτικό θα είναι και λειτουργικό και βιώσιμο και, άρα, το σχέδιο αυτό θα πείσει ότι με την εφαρμογή του θα αποτελέσει την πολυπόθητη ΛΥΣΗ. Γιατί, κύριε Μιχαηλίδη και οι λοιποί μειοψηφούντες του «ναι», το οποιοδήποτε Σχέδιο δεν κρίνεται για τη φιλολογική του αρτιότητα ή για το πολυσέλιδό του αλλά για τη δυνατότητά του να εφαρμοστεί. Έ λοιπόν το σχέδιο του κυρίου ΓΓ του ΟΗΕ κρίθηκε από την συντριπτική πλειονότητα της συντριπτικής πλειονότητας των ανθρώπων που τους αφορούσε, ότι στην πράξη θα ήταν ανεφάρμοστο. Και αν οι απλοί Κύπριοι πολίτες το καταψήφισαν γιατί έκριναν ότι θα τους ξεβόλευε (εύκολο κι ανέξοδο συμπέρασμα για τον κάθε Καλαμαρά που πάει στην Κύπρο για να διασκεδάσει ή για να βγάλει λεφτά), η κυβέρνηση Παπαδόπουλου το πολέμησε για καθαρά εθνικούς λόγους, από κείνους που οι Ελλαδικές κυβερνήσεις συνηθίζουν να επικαλούνται κάθε φορά που τα μικροκομματικά τους συμφέροντα τους το επιβάλλουν. Και θα μείνει αξέχαστο το γεγονός ότι ενώ άπασες οι δημοσκοπήσεις στην Ελλάδα έδιναν ελάχιστο ποσοστό της Ελλαδικής κοινής γνώμης 65% κατά του σχεδίου, οι μεγαλο-κομματικοί μανδαρίνοι διαρρήγνυαν τα ιμάτιά τους ότι «ο ελληνικός λαός» είναι υπέρ… Ο δε πομπώδης Θ. Πάγκαλος απλοποίησε το θέμα ακόμα περισσότερο δηλώνοντας μπροστά στις κάμερες ότι, σύμφωνα με την εκπροσώπηση των κομμάτων στη Βουλή, οι Έλληνες σε ποσοστό 90% στηρίζουν το Σχέδιο Ανάν! Εντάξει, έχουν ακουστεί και φαιδρότερα, και όχι μόνο από τον κ. Πάγκαλο που συνηθίζει να μεγαλοστομεί.

Σημειώστε ότι, όταν πριν από 20 χρόνια η Βρετανία έστειλε όλη την πολεμική της ισχύ στη άλλη άκρη της Γης για να μη χάσει τα Falklands, όταν Ρωσία και Ιαπωνία επί 60 χρόνια δεν υπαναχωρούν βήμα από τη διεκδίκηση των νήσων Kuriles, όταν η Κίνα απειλεί με πυρηνικό όλεθρο σε περίπτωση ανακήρυξης ανεξάρτητης Ταϊβάν, όταν ΗΠΑ και Καναδάς ερίζουν για το Βορειοδυτικό Πέρασμα, οι Έλληνες πολιτικοί βαρύνονται αβάσταχτα από το πρόβλημα της Κύπρου και με περισσή υποκρισία θα το απετίναζαν από πάνω τους, ενδεχομένως μάλιστα και σε αντάλλαγμα με Τουρκικές υποχωρήσεις στο Αιγαίο…

Ακούστε όλοι εσείς οι απαισιόδοξοι και οι κουρασμένοι: μη μελαγχολείτε για το μέλλον της Κύπρου. Έχει κάθε λόγο ο Κυπριακός Ελληνισμός να αισιοδοξεί για το μέλλον του ακόμα κι αν οι Ούνοι παραμείνουν στα σπίτια του, στις εκκλησιές του, στα χώματά του για πάντα. Αντίθετα με το Ελλαδικό κράτος που δεν μπορεί χρόνια τώρα να βολέψει μερικές δεκάδες σεισμόπληκτους, η Κύπρος ανοικοδομήθηκε απ’ τις στάχτες της, προοδεύει και πλουτίζει ώστε να βολέψει 200000 πρόσφυγες τόσο καλά που δεν θέλουν να ξεβολευτούν.