artfarted

nbsp;

Το log το ξέρω. Το "b" τι σημαίνει; Είναι από το blah- blah;! Α, μάλλον είναι από το "web log". Web log --> blog. Μάλιστα.

Τώρα, ποιά είναι η διαφορά των blogs από τα live journals? Μήπως ότι τα blogs έχουν και διάφορα παρελκόμενα (φωτογραφίες, ήχους, links κλπ) ενώ τα journals μόνο κείμενο;

Μια άλλη ερώτηση, μάλλον ρητορική, είναι πόσο/πόσοι πράγματι διαβάζουν αυτά τα κείμενα. Τα blogs δηλαδή. Καταλαβαίνω ότι αν κάποιος γράφει για τη ζωή του από ένα μέρος που οι άνθρωποι και τα σκουλήκια μοιράζονται την ίδια τύχη, τότε είναι ενδιαφέρον. Αν ομως, λέω, κάποιος ζεί συναρπαστικά, έχει χρόνο να κλείνεται σ' ένα δωμάτιο και να γράφει έτσι, προς κάθε τυχαίο αποδέκτη; Ας δούμε τον Αμερικάνο on line υπερ-ρεπόρτερ Kevin Sites. Αυτός, για όσους δεν τον έχουν ακουστά, έγινε διασημος όταν δημοσιοποίησε ένα video που είχε τραβήξει ο ίδιος, με την εν ψυχρώ δολοφονία ενός Ιρακινού τραυματία από έναν πιτσιρικά Αμερικανό πεζοναύτη στη διάρκεια εκκαθαριστικών επιχειρήσεων σε κάποια πόλη (δεν τη θυμάμαι) στο Ιράκ. Ο Sites τώρα τριγυρνάει σε όλη τη Μέση Ανατολή και ανεβάζει τις περιπέτειές του στο διαδύκτιο (στο yahoo!). Γύρω από τα όσα μεταδίδει, για τα όσα βλέπει κι ακούει, υπάρχει ένα έντονο forum με posters απ' όλο τον κόσμο.

Ο Kevin Sites όμως είναι επαγγελματίας και μάλιστα πολυβραβευμένος και καλή η δόξα αλλά όπως λένε οι Αμερικάνοι, it doesn't pay your bills. Άρα, αυτοί που γράφουν για λεφτά καλά κάνουν και ζούνε με το πληκτρολόγιο στην τσέπη και στο προσκεφάλι τους. Οι άλλοι ποιοί είναι;

Άνθρωποι που για χίλιους δυό λόγους είναι κλεισμένοι σπίτι τους ή, κι αυτό μ' αρέσει πολύ, slackers (λουφαδόροι) που θέλουν να κάνουν το δικό τους on company time..! Πάντως μου είναι αδιανόητο, υγειής άνθρωπος, ιδιαίτερα καλοκαιράκι, να κάθεται με τις ώρες να ασχολείται με τα blog αντί να είναι έξω και να απολαμβάνει τη ζωή. Το χειμώνα το καταλαβαίνω. Κρύο, βροχή, γλίτσα, ασχήμια. Κάθεσαι σπιτάκι σου, μουσικούλα, κάτι ζεστό να πιείς και γράφεις. Αν είσαι φτωχός η/και μπάκουρος βέβαια. Γιατί αν είσαι "μπαμπακωμένος" σιγά μην καλοκωλοκάτσεις sto PC για blogging....
Να μην τα πολυ-λέω, η δική μου περίπτωση είναι του... άνεργου. Εφτά μήνες and counting. Αφού εξανεμίστηκε η "αποζημείωση" υποχρεωτικά μαζεύτηκα. Σχεσούλα υπάρχει αλλά άνευ ρευστού ισχύει το all dressed up and no place to go και είμαι και κάποιας ηλικίας, σαρανταφεύγα και εντάξει, πάλι με σεξ θα σκοτώνουμε το χρόνο μας;!

Στα σαρανταφεύγα λοιπόν δουλειά δε σου δίνουν, ούτε για να σκουπίζεις ξερά φύλα στα πεζοδρόμια. Σε όλη μου την επαγγελματική ζωή πάντα μεγάλος αισθανόμουνα. Στα 32 μου κατάφερα να προσληφθώ σε μια ιδιωτική τράπεζα, συμβασιούχος ορισμένου χρόνου, κι εκεί ήτανε κάτι πιπίνια που μπήκανε με μέσο, αμέσως μετά το λύκειο και στα 25 τους λύνανε και δένανε. Οι δε άντρες τα ίδια, μετά τις σπουδές και το στρατο βέβαια, εκεί στα 27- 28, στο marketing, στο dealing room, στα δάνεια, εκεί όπου υπάρχουν προοπτικές να μάθεις και να ανέβεις. Εμένα μ' έβαλαν στα ταμεία, στη λάτζα, με προοπτική τη ρουτίνα κα την ίδια θέα για τα επόμενα 30 χρόνια. Τους ευχαρίστησα και με ευχαρίστησαν... Την κοινωνία των δύο ταχυτήτων την είδα σε όλο της το μεγαλείο πρώτα στο στρατό (οεεεεο!) και μετά βέβαια στον λεγόμενο επαγγελματικό στίβο. Γι αυτό στο πανεπιστήμιο (στην Αμερική, mind you) η στάνταρ έκφραση για το "μετά" ήταν... "in the real world".