artfarted

Στη σύγχρονη Ελληνική Ιστορία δύο, τουλάχιστον, οικονομικά υπερσκάνδαλα έγιναν αιτίες εκλογικής ήττας για το κόμμα και τις κυβερνήσεις που τα χρεώθηκαν. Το πρώτο ήταν το σκάνδαλο Κοσκωτά στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και το δεύτερο ήταν του Χρηματιστηρίου, κάπου δέκα χρόνια αργότερα.
Στην τρέχουσα περίοδο τα σκήπτρα της σκανδαλολογίας κρατάει η απάτη των «Δομημένων Ομολόγων». Δυστυχώς η κακόγουστη απόπειρα κομματικής εκμετάλλευσης αυτού του υπερσκανδάλου από το ΠΑΣΟΚ και η υποκριτική άρνησή του από τη Νέα Δημοκρατία, κατάφεραν να αποκρύψουν από τους πολίτες τη σοβαρότητα της υπόθεσης καθώς το ηθικό πλήγμα που αποκαλύφθηκε ότι έχει υποστεί ο δημόσιος βίος της χώρας κουκουλώθηκε από τις τηλεοπτικές κοκορομαχίες, από τις σοφιστείες, το βόμβο και τις ακατάληπτες κραυγές που ξεστομίζουν οι ίδιοι και οι ίδιοι που κάθε βράδυ ακούραστα μας επιτίθενται από τα τηλεοπτικά «παράθυρα».

-Κλέφτες!!
-Κοίτα ποιος μιλάει!

Αυτός ο… λιτός «διάλογος» συνοψίζει τα χαρακτηριστικά της τρέχουσας πολιτικής επικαιρότητας. Δυστυχώς όμως οι «κλέφτες» δεν περιορίζονται στη Βουλή και στις πέριξ αυτής πολυτελείς πολυκατοικίες. Αυτά τα ίδια τηλεοπτικά δελτία, αφού αποσύρουν από την αρένα τους πολεμοχαρείς πολιτικούς μονομάχους, στη συνέχεια ξεδιπλώνουν το παχύ χαλί της λαϊκής διαφθοράς.

Παρελαύνουν λοιπόν κάθε βράδυ μπροστά από το σαλονάκι του κάθε απλού πολίτη, δακτυλοδεικτούμενοι, οι γείτονες, οι φίλοι, οι συγγενείς, οι συνάδελφοί, οι γνωστοί του, αφού δεν έχει μείνει ούτε ένας κλάδος της οικονομίας, ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας, που να μη συμμετέχει σε παράνομες πρακτικές.

Είναι οι βαρόνοι της κρατικής διαφθοράς και οι στρατοί τους, είναι οι συμμορίες της τοπικής αυτοδιοίκησης, είναι γιατροί, δικηγόροι, δικαστές, στρατιωτικοί, πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας που αποκαλύπτονται με καταιγιστικούς ρυθμούς. Όλοι αυτοί δεν ζουν σε άλλο πλανήτη. Είναι άνθρωποι που στέκονται μαζί με όλους στην ίδια ουρά του σούπερ μάρκετ, βλέπουν το ίδιο έργο δίπλα μας στο σινεμά. Μπορεί να είναι τα παιδιά μας ή οι σύζυγοί μας.

Είναι αυτοί που μας καταληστεύουν μέσω του τραπεζικού καρτέλ ή της κερδοσκοπίας στα τρόφιμα, και δεν είναι εξωγήινοι. Συμπατριώτες μας είναι, γείτονές μας, εραστές μας, συνεταίροι μας, άνθρωποι που τους χαιρετάμε στο δρόμο.

Είναι αυτοί που μας κατακλέβουν πουλώντας μας πανάκριβα ή και νοθευμένα καύσιμα, νοθευμένα ή και δηλητηριώδη τρόφιμα, κακότεχνα σπίτια, αυτοί που σπεύδουν να βγάλουν τα σπίτια μας στον πλειστηριασμό, αυτοί που μας πουλάνε υπερτιμολογημένες όλες τις υπηρεσίες, αυτοί που μας εκβιάζουν για ανασφάλιστη κι απλήρωτη εργασία, αυτοί που μας εκμεταλλεύονται με όποιο τρόπο μπορούν να το κάνουν. Όλοι αυτοί είναι δικοί μας άνθρωποι, Έλληνες, συμπολίτες μας της διπλανής ή και της ίδιας μ’ εμάς πόρτας.

Είμαστε η χώρα της απληστίας.

Η απληστία ως γενικευμένη εθνική συμπεριφορά, ως χρόνια πάθηση, ως πανδημία, μπορεί να μελετάται από ψυχολόγους, κοινωνιολόγους και δημοσιογράφους στο διηνεκές, με πολύ θεαματικό και εντυπωσιακό τρόπο αλλά χωρίς οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Για να ξεφύγει η χώρα από αυτό το σύστημα ντε φάκτο διακυβέρνησης- γιατί αυτό είναι το πραγματικό κυβερνών κόμμα, των άπληστων, τη μελέτη του θα πρέπει να την αναλάβει η επιστήμη των Οικονομικών.

Η Οικονομία της Απληστίας λοιπόν, οφείλει να πειραματιστεί, να ανακαλύψει και να προτείνει ένα σύστημα διακυβέρνησης που θα λαμβάνει ως δεδομένο ότι ο Έλληνας αδιαφορεί για το συλλογικό καλό, προτάσσει τον εαυτό του πάνω απ’ όλους και όλα, θεωρεί το συμφέρον του υπέρτερο του φυσικού περιβάλλοντος, αδιαφορεί πλήρως για την όποια αρνητική συνέπεια των πράξεων του στο κοινωνικό σύνολο και, αν αργότερα κληθεί να υποστεί οποιοδήποτε κόστος του αναλογεί, επιχειρεί αδιάλλακτα να το χρεώσει σε άλλους.

Στη σύγχρονη Ελλάδα η επικέντρωση σε ιδεολογίες έχει αποκλειστικά ψυχαγωγική αξία. Η διπολική εναλλαγή στην εξουσία δεν πρόκειται να έχει οποιοδήποτε αποτέλεσμα πέραν της ολοένα βαθύτερης διαίρεσης της κοινωνίας δε αφέντες και δούλους. Σε κλέφτες και θύματα. Οι δύο αυτοί θα είναι οι ίδιοι, ανεξάρτητα του κόμματος που θα έχει την ονομαστική εξουσία.

Στην Ελλάδα θα πρέπει άμεσα να αναπτυχθεί αυτός ο νέος κλάδος της Οικονομίας και ο οποίος θα πρέπει να συμπληρωθεί από το «Δίκαιο της Απληστίας», “Greed Law”, και από τη «Διοίκηση της Απληστίας», “Greed Management”, ώστε έτσι να ξεκινήσει η πρακτική αντιμετώπιση του πραγματικού προβλήματος που καταδυναστεύει τον τόπο. Πρέπει επιτέλους να δούμε κατάματα την αλήθεια και να δεχτούμε ότι για πολλές ακόμα δεκαετίες στη χώρα αυτή θα ισχύει το καθεστώς του “homo homini lupus”, μέχρι να βρεθεί τρόπος ώστε ο νόμος της ζούγκλας να έχει καλύτερο αποτέλεσμα από το δήθεν νόμο που τώρα κανένας δεν σέβεται.