Wednesday, October 25, 2006
Εκλογές ΟΤΑ αλά Ελληνικά
Για μέρες ή και εβδομάδες μετά τις εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τα κομματικά μεγαλοστελέχη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ θα επιδίδονται σε μια απηνή εκστρατεία πειθαναγκασμού της κοινής γνώμης να υιοθετήσει τα συμπεράσματα που το κάθε κόμμα για λογαριασμό του υπαγορεύει.
Ασίγαστος κι αδιάκοπος ο ανένδοτος πόλεμος για την εξουσία, συνέθλιψε και αυτή τη φορά τις όποιες κοινωνικές προσδοκίες για φυγή από προσχηματικές μεγαλοστομίες, υποκρισία, κομματικό πατρονάρισμα και στυγνή εκμετάλλευση της δίψας των πολιτών να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Ως αχτίδα αισιοδοξίας παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ οι ελάχιστες περιπτώσεις, οι εξής δύο, των κκ. Τσίπρα και Μπουτάρη, ότι δήθεν, μαζί με την εντυπωσιακή αποχή και τα άκυρα/λευκά, προκάλεσαν ρήγματα στα κομματικά τείχη που φυλακίζουν την τοπική αυτοδιοίκηση. Ευσεβείς πόθοι.
Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα τον κ. Τσίπρα ψήφισε μόλις το 6,07% των δικαιουμένων να ψηφίσουν (10,51% του 57,77% του συνόλου) ενώ 21.504 πολίτες (το 7,24% όσων προσήλθαν στις κάλπες) σνομπάρισαν άπαντες τους υποψηφίους και τα πολιτικά τους αφεντικά ρίχνοντας άκυρο/λευκό και αναδείχτηκαν έτσι πέμπτο «κόμμα». Άρα, ο κ. Τσίπρας δεν πολλαπλασίασε το προβλεπόμενο ποσοστό του ΣΥΝ στην υποθετική περίπτωση κοινοβουλευτικών εκλογών αλλά μόλις που το διπλασίασε ceteris paribus.
Κάθε δύο ή τρία χρόνια ένα καινούριο πρόσωπο διακρίνεται εκ των πραγμάτων, ανάμεσα στα ζωντανά πολιτικά μνημεία της χώρας: Α. Σαμαράς, Γ. Καρατζαφέρης, Δ. Αβραμόπουλος, Μ. Ματσούκα, Γκ. Καραχασάν και τώρα ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Αυτή είναι και η επιτυχία του τελευταίου. Καθαρά επικοινωνιακή και με ιστορική αξία αλλά οι πρακτικές της συνέπειες δεν είναι ανάλογες των εντυπώσεων που προξένησε. Έδωσε όμως ένα εξαιρετικό παράδειγμα, ένα εξόφθαλμο μέτρο σύγκρισης με τις κατεστημένες πολιτικές παρατάξεις, που όμως οι πολίτες πρέπει να το στοχαστούν μόνοι τους καθώς η πολιτικο-δημοσιογραφική διαπλοκή προτιμά να το συσκοτίζει: ο προηγούμενα παντελώς άγνωστος κ. Τσίπρας εξελέγη μεν με πείσμονα αρχηγική στήριξη αλλά ούτε είχε σχέση με κάποιο «τζάκι», ούτε είναι κομματικός «βυσματίας». Είναι όμως έμπειρος διαδηλωτής με μακρά δυναμική παρουσία στις φοιτητικές και κοινωνικές κινητοποιήσεις. Η αυτόφωτη πορεία του είναι τελικά ο λόγος που φάνηκε άξιος της εμπιστοσύνης και των προσδοκιών του κόμματός του και αναδείχτηκε εικονικός νικητής στη μάχη της Αθήνας.
Στη Θεσσαλονίκη ο διάσημος κ. Μπουτάρης (και παρά το εμπάργκο που υπέστη από τους φανατικούς ΠΑΟΚτζήδες) ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός: το 15,97% με 60,42% συμμετοχή του έδωσε ένα πραγματικό ποσοστό 9,65% όλων των δικαιουμένων να ψηφίσουν στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Το «κόμμα» των άκυρων/λευκών με 5,76% θα καταλάμβανε την… έκτη θέση στη Θεσσαλονίκη. Την επιτυχία του όμως ο επιχειρηματίας και ενεργός πολίτης κ. Γ. Μπουτάρης τη χρωστάει εν μέρει στους κκ. Παπαγεωργόπουλο και Γ. Α. Παπανδρέου. Ο μεν παλαίμαχος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει κουράσει κι έχει φθαρεί σημαντικά, ο δε κ. Παπανδρέου δεν βρήκε ή δεν μπόρεσε να προκρίνει έναν/μια υποψήφιο που θα είχε έναν πολύ χαμηλότερο του 2002 πήχη να υπερβεί. Επειδή όμως ο κ. Μπουτάρης πέτυχε ένα «πραγματικό» 10% στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει να γίνουν αναγωγές τύπου Καρατζαφέρη και ο γνωστός οινοποιός/ακτιβιστής να ιδρύσει δικό του κόμμα και να διεκδικήσει έδρες στο κοινοβούλιο ή/και στην Ευρωβουλή; Αφήνουμε την απάντηση στους αναγνώστες.
Στις εκλογές της 15ης Οκτ. 2006 το ηχηρότερο μήνυμα το έδωσε η αποχή επαυξημένη από το διόλου αμελητέο ποσοστό των άκυρων/λευκών- φανταστείτε ποσοστά άκυρων/λευκών της τάξεως του 7% σε εθνικές εκλογές... Είναι λοιπόν γεγονός αναμφισβήτητο ότι το λιγότερο ένας στους τρείς Έλληνες επέλεξε να σνομπάρει τη συγκεκριμένη «γιορτή της Δημοκρατίας». Εδώ υπεισέρχονται ποικίλες ερμηνείες. Οι δύο πόλοι της εξουσίας «ποιούν την νησαν» επί του φαινομένου. Τα μικρότερα κόμματα εξηγούν την αποχή ως έκφραση αποδοκιμασίας του σάπιου δικομματικού κατεστημένου που έχει καταστήσει τους ΟΤΑ γόνιμο έδαφος για τη διαφθορά. Αυτή η εξήγηση αποδίδει μέρος της αλήθειας. Αυτοτραυματίζονται όμως τα μικρά κόμματα όταν την προκρίνουν γιατί έτσι δέχονται ότι και αυτά αποτελούν μέρος του προβλήματος- αλλιώς οι δημότες αντί να απέχουν ή/και να αστειεύονται, θα τα ψήφιζαν για να δώσουν τις λύσεις που απαιτούνται. Για την αποχή υπάρχουν, βεβαίως, και πιο πεζοί, πρακτικοί λόγοι, οι οποίοι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ψήφος δεν αξίζει τον κόπο.
Ο σοβαρότερος όμως λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία για τους ΟΤΑ είναι ότι την περιφρονούν. Ακόμα και ένας σημαντικός αριθμός δημοτών που πάνε στα εκλογικά κέντρα, περιφρονητικά πηγαίνουν αλλά ψηφίζουν μόνο για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Τα κόμματα της εξουσίας σφετερίζονται όλες αυτές τις ψήφους της απελπισίας και τις παρουσιάζουν ως δυναμικές εκφράσεις στήριξης δικής τους και αποδοκιμασίας του αντιπάλου. Πουθενά μέσα σ’ αυτό το τσαλαπάτημα δεν υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δημοτική πρόοδο. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία εντυπώσεων και το πλασάρισμα σε αξιώματα που να έχουν προοπτική η/και να …ρευστοποιούνται. Αυτή η κυνική αλλά απόλυτα δικαιολογημένη τοποθέτηση του 30% του εκλογικού σώματος έναντι της πολιτικής γενικότερα και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ειδικότερα, καταλήγει στην αποχή. Η προσφιλής «πόλωση» δεν αγγίζει τους αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι, τελικά, «ψηφίζουν» με το δικό τους τρόπο. Δυστυχώς με αυτό το σύστημα τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο την Ελλάδα κυβερνάνε πάντα οι απόλυτες μειοψηφίες.
Το άμεσο ερώτημα είναι αν και πότε θα σταματήσει το κακό. Αν και πότε οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα αφορούν αυτήν και όχι τους κομματικούς βαρώνους. Μια ματιά στους τελευταίους εξάγει ένα εξόχως αποκαρδιωτικό συμπέρασμα:
-Από πλευράς ΝΔ η κα. Μπακογιάννη δρα εδώ και πολλά χρόνια έχοντας κλειδωμένη στο στόχαστρό της την πρωθυπουργία. Με τέτοια αντίπαλο όποιος άλλος δελφίνος ξεμυτίσει στο κυβερνών κόμμα θα πρέπει να είναι έτοιμος για ενδοκομματικό πόλεμο που ενδεχομένως δεν θα έχει ξαναδεί ο τόπος. Ο αγώνας για τη διαδοχή του κ. Κώστα Καραμανλή θα διχάσει τη Νέα Δημοκρατία από την κορυφή έως τον τελευταίο κόκκο της βάσης της και οι προσκείμενες δημοτικές παρατάξεις θα κληθούν να πάρουν ξεκάθαρη θέση.
-Στο ΠΑΣΟΚ η ανεπάρκεια του αρχηγού του δεν παύει να εκδηλώνεται κάθε φορά που το ζητούμενο είναι ακριβώς το αντίθετο. Από τα πρώτα αποτελέσματα το βράδυ της 15ης Οκτ. θα πρέπει να αναρωτήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ γιατί, παρά την υπόσχεση/απαίτηση για ανανέωση, δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν έστω έναν/μία «Τσίπρα» στην Αθήνα και τουλάχιστον άλλον ένα στη Θεσσαλονίκη. Η επίκληση του «όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι» (βλέπετε Μαίρη Ματσούκα) δεν γίνεται αποδεκτή εφ’ όσον πρόκειται για ηγέτη που χαιρετήθηκε ως «Μεσσίας».
Ακόμα και στους δύο μεγάλους δήμους όπου η νίκη του ΠΑΣΟΚ πήρε διαστάσεις θριάμβου, οι εκλεγέντες δήμαρχοι πήραν αμέσως αποστάσεις από το κόμμα που τους πλαισίωσε. Στον Πειραιά ο κ. Φασούλας επιβεβαίωσε αμέσως την υποψία ότι, συν τω χρόνω, επιφυλάσσει για τον εαυτό του πολύ …υψηλότερα όρια, ξεκαθαρίζοντας στην πρώτη του κιόλας ομιλία ως νικητής ότι «αυτή τη νίκη δεν τη χαρίζουμε σε κανένα κομματικό επιτελείο»! Στο Ηράκλειο ο κ. Κουράκης στις συνεντεύξεις του αναφέρεται στο μέλλον της πόλης του και ουδόλως στο ΠΑΣΟΚ. Ακόμα όμως και στην Πάτρα ο κ. Φούρας χρειάστηκε τη βλακώδη παρέμβαση του επιεικώς απαράδεκτου πρωτοπαλίκαρου της ΝΔ στην πόλη, Ν. Νικολόπουλου, για να νικήσει στο Β’ γύρο τον γηραιό σκληροπυρηνικό Δεξιό αντίπαλό του Ευ. Φλωράτο. Αποδείχτηκε ότι το «σπίτι» τους οι Παπανδρέου το μοιράζονται εξ ίσου με την παραδοσιακή Δεξιά. Η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη, οι Σέρρες, η Πάτρα και το Ηράκλειο έστειλαν το ίδιο μήνυμα: οι εκλογές για τους ΟΤΑ δεν έχουν ως πρώτο λόγο την πρόοδο των δημοτών αλλά αποτελούν ένα σημαντικό επεισόδιο στο ξεκαθάρισμα των ενδοκομματικών και διακομματικών λογαριασμών. Οι Δημοτικές-Νομαρχιακές 2006 έστειλαν και ένα μήνυμα προσωπικά στον κ. Γ. Α. Παπανδρέου. Ότι θα σωθεί μόνο αν κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Αν δεν το πετύχει θα ξεσπάσει και στο κόμμα της Αξ. Αντιπολίτευσης αδυσώπητος αγώνας για την ηγεσία ενός 40% του εκλογικού σώματος, πάντα κάτω από το απειλητικό βλέμμα της Ντόρας Μπακογιάννη, και θα είναι πολύ ενδιαφέρον πως η μάχη αυτή θα μεταφερθεί και στις δημοτικές παρατάξεις που τώρα έσωσαν τα προσχήματα για τον αρχηγό.
Ασίγαστος κι αδιάκοπος ο ανένδοτος πόλεμος για την εξουσία, συνέθλιψε και αυτή τη φορά τις όποιες κοινωνικές προσδοκίες για φυγή από προσχηματικές μεγαλοστομίες, υποκρισία, κομματικό πατρονάρισμα και στυγνή εκμετάλλευση της δίψας των πολιτών να βελτιώσουν τις συνθήκες διαβίωσής τους.
Ως αχτίδα αισιοδοξίας παρουσιάζονται από τα ΜΜΕ οι ελάχιστες περιπτώσεις, οι εξής δύο, των κκ. Τσίπρα και Μπουτάρη, ότι δήθεν, μαζί με την εντυπωσιακή αποχή και τα άκυρα/λευκά, προκάλεσαν ρήγματα στα κομματικά τείχη που φυλακίζουν την τοπική αυτοδιοίκηση. Ευσεβείς πόθοι.
Η αλήθεια είναι ότι στην Αθήνα τον κ. Τσίπρα ψήφισε μόλις το 6,07% των δικαιουμένων να ψηφίσουν (10,51% του 57,77% του συνόλου) ενώ 21.504 πολίτες (το 7,24% όσων προσήλθαν στις κάλπες) σνομπάρισαν άπαντες τους υποψηφίους και τα πολιτικά τους αφεντικά ρίχνοντας άκυρο/λευκό και αναδείχτηκαν έτσι πέμπτο «κόμμα». Άρα, ο κ. Τσίπρας δεν πολλαπλασίασε το προβλεπόμενο ποσοστό του ΣΥΝ στην υποθετική περίπτωση κοινοβουλευτικών εκλογών αλλά μόλις που το διπλασίασε ceteris paribus.
Κάθε δύο ή τρία χρόνια ένα καινούριο πρόσωπο διακρίνεται εκ των πραγμάτων, ανάμεσα στα ζωντανά πολιτικά μνημεία της χώρας: Α. Σαμαράς, Γ. Καρατζαφέρης, Δ. Αβραμόπουλος, Μ. Ματσούκα, Γκ. Καραχασάν και τώρα ο κ. Αλέξης Τσίπρας. Αυτή είναι και η επιτυχία του τελευταίου. Καθαρά επικοινωνιακή και με ιστορική αξία αλλά οι πρακτικές της συνέπειες δεν είναι ανάλογες των εντυπώσεων που προξένησε. Έδωσε όμως ένα εξαιρετικό παράδειγμα, ένα εξόφθαλμο μέτρο σύγκρισης με τις κατεστημένες πολιτικές παρατάξεις, που όμως οι πολίτες πρέπει να το στοχαστούν μόνοι τους καθώς η πολιτικο-δημοσιογραφική διαπλοκή προτιμά να το συσκοτίζει: ο προηγούμενα παντελώς άγνωστος κ. Τσίπρας εξελέγη μεν με πείσμονα αρχηγική στήριξη αλλά ούτε είχε σχέση με κάποιο «τζάκι», ούτε είναι κομματικός «βυσματίας». Είναι όμως έμπειρος διαδηλωτής με μακρά δυναμική παρουσία στις φοιτητικές και κοινωνικές κινητοποιήσεις. Η αυτόφωτη πορεία του είναι τελικά ο λόγος που φάνηκε άξιος της εμπιστοσύνης και των προσδοκιών του κόμματός του και αναδείχτηκε εικονικός νικητής στη μάχη της Αθήνας.
Στη Θεσσαλονίκη ο διάσημος κ. Μπουτάρης (και παρά το εμπάργκο που υπέστη από τους φανατικούς ΠΑΟΚτζήδες) ήταν ακόμα πιο εντυπωσιακός: το 15,97% με 60,42% συμμετοχή του έδωσε ένα πραγματικό ποσοστό 9,65% όλων των δικαιουμένων να ψηφίσουν στο Δήμο Θεσσαλονίκης. Το «κόμμα» των άκυρων/λευκών με 5,76% θα καταλάμβανε την… έκτη θέση στη Θεσσαλονίκη. Την επιτυχία του όμως ο επιχειρηματίας και ενεργός πολίτης κ. Γ. Μπουτάρης τη χρωστάει εν μέρει στους κκ. Παπαγεωργόπουλο και Γ. Α. Παπανδρέου. Ο μεν παλαίμαχος Δήμαρχος Θεσσαλονίκης έχει κουράσει κι έχει φθαρεί σημαντικά, ο δε κ. Παπανδρέου δεν βρήκε ή δεν μπόρεσε να προκρίνει έναν/μια υποψήφιο που θα είχε έναν πολύ χαμηλότερο του 2002 πήχη να υπερβεί. Επειδή όμως ο κ. Μπουτάρης πέτυχε ένα «πραγματικό» 10% στη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της χώρας, σημαίνει αυτό ότι θα πρέπει να γίνουν αναγωγές τύπου Καρατζαφέρη και ο γνωστός οινοποιός/ακτιβιστής να ιδρύσει δικό του κόμμα και να διεκδικήσει έδρες στο κοινοβούλιο ή/και στην Ευρωβουλή; Αφήνουμε την απάντηση στους αναγνώστες.
Στις εκλογές της 15ης Οκτ. 2006 το ηχηρότερο μήνυμα το έδωσε η αποχή επαυξημένη από το διόλου αμελητέο ποσοστό των άκυρων/λευκών- φανταστείτε ποσοστά άκυρων/λευκών της τάξεως του 7% σε εθνικές εκλογές... Είναι λοιπόν γεγονός αναμφισβήτητο ότι το λιγότερο ένας στους τρείς Έλληνες επέλεξε να σνομπάρει τη συγκεκριμένη «γιορτή της Δημοκρατίας». Εδώ υπεισέρχονται ποικίλες ερμηνείες. Οι δύο πόλοι της εξουσίας «ποιούν την νησαν» επί του φαινομένου. Τα μικρότερα κόμματα εξηγούν την αποχή ως έκφραση αποδοκιμασίας του σάπιου δικομματικού κατεστημένου που έχει καταστήσει τους ΟΤΑ γόνιμο έδαφος για τη διαφθορά. Αυτή η εξήγηση αποδίδει μέρος της αλήθειας. Αυτοτραυματίζονται όμως τα μικρά κόμματα όταν την προκρίνουν γιατί έτσι δέχονται ότι και αυτά αποτελούν μέρος του προβλήματος- αλλιώς οι δημότες αντί να απέχουν ή/και να αστειεύονται, θα τα ψήφιζαν για να δώσουν τις λύσεις που απαιτούνται. Για την αποχή υπάρχουν, βεβαίως, και πιο πεζοί, πρακτικοί λόγοι, οι οποίοι οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ψήφος δεν αξίζει τον κόπο.
Ο σοβαρότερος όμως λόγος που τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν συμμετέχουν στην εκλογική διαδικασία για τους ΟΤΑ είναι ότι την περιφρονούν. Ακόμα και ένας σημαντικός αριθμός δημοτών που πάνε στα εκλογικά κέντρα, περιφρονητικά πηγαίνουν αλλά ψηφίζουν μόνο για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Τα κόμματα της εξουσίας σφετερίζονται όλες αυτές τις ψήφους της απελπισίας και τις παρουσιάζουν ως δυναμικές εκφράσεις στήριξης δικής τους και αποδοκιμασίας του αντιπάλου. Πουθενά μέσα σ’ αυτό το τσαλαπάτημα δεν υπάρχει ειλικρινές ενδιαφέρον για τη δημοτική πρόοδο. Το ζητούμενο είναι η δημιουργία εντυπώσεων και το πλασάρισμα σε αξιώματα που να έχουν προοπτική η/και να …ρευστοποιούνται. Αυτή η κυνική αλλά απόλυτα δικαιολογημένη τοποθέτηση του 30% του εκλογικού σώματος έναντι της πολιτικής γενικότερα και της Τοπικής Αυτοδιοίκησης ειδικότερα, καταλήγει στην αποχή. Η προσφιλής «πόλωση» δεν αγγίζει τους αγανακτισμένους πολίτες οι οποίοι, τελικά, «ψηφίζουν» με το δικό τους τρόπο. Δυστυχώς με αυτό το σύστημα τόσο σε τοπικό όσο και σε εθνικό επίπεδο την Ελλάδα κυβερνάνε πάντα οι απόλυτες μειοψηφίες.
Το άμεσο ερώτημα είναι αν και πότε θα σταματήσει το κακό. Αν και πότε οι εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση θα αφορούν αυτήν και όχι τους κομματικούς βαρώνους. Μια ματιά στους τελευταίους εξάγει ένα εξόχως αποκαρδιωτικό συμπέρασμα:
-Από πλευράς ΝΔ η κα. Μπακογιάννη δρα εδώ και πολλά χρόνια έχοντας κλειδωμένη στο στόχαστρό της την πρωθυπουργία. Με τέτοια αντίπαλο όποιος άλλος δελφίνος ξεμυτίσει στο κυβερνών κόμμα θα πρέπει να είναι έτοιμος για ενδοκομματικό πόλεμο που ενδεχομένως δεν θα έχει ξαναδεί ο τόπος. Ο αγώνας για τη διαδοχή του κ. Κώστα Καραμανλή θα διχάσει τη Νέα Δημοκρατία από την κορυφή έως τον τελευταίο κόκκο της βάσης της και οι προσκείμενες δημοτικές παρατάξεις θα κληθούν να πάρουν ξεκάθαρη θέση.
-Στο ΠΑΣΟΚ η ανεπάρκεια του αρχηγού του δεν παύει να εκδηλώνεται κάθε φορά που το ζητούμενο είναι ακριβώς το αντίθετο. Από τα πρώτα αποτελέσματα το βράδυ της 15ης Οκτ. θα πρέπει να αναρωτήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ γιατί, παρά την υπόσχεση/απαίτηση για ανανέωση, δεν μπόρεσαν να παρουσιάσουν έστω έναν/μία «Τσίπρα» στην Αθήνα και τουλάχιστον άλλον ένα στη Θεσσαλονίκη. Η επίκληση του «όποιος καεί στο χυλό φυσάει και το γιαούρτι» (βλέπετε Μαίρη Ματσούκα) δεν γίνεται αποδεκτή εφ’ όσον πρόκειται για ηγέτη που χαιρετήθηκε ως «Μεσσίας».
Ακόμα και στους δύο μεγάλους δήμους όπου η νίκη του ΠΑΣΟΚ πήρε διαστάσεις θριάμβου, οι εκλεγέντες δήμαρχοι πήραν αμέσως αποστάσεις από το κόμμα που τους πλαισίωσε. Στον Πειραιά ο κ. Φασούλας επιβεβαίωσε αμέσως την υποψία ότι, συν τω χρόνω, επιφυλάσσει για τον εαυτό του πολύ …υψηλότερα όρια, ξεκαθαρίζοντας στην πρώτη του κιόλας ομιλία ως νικητής ότι «αυτή τη νίκη δεν τη χαρίζουμε σε κανένα κομματικό επιτελείο»! Στο Ηράκλειο ο κ. Κουράκης στις συνεντεύξεις του αναφέρεται στο μέλλον της πόλης του και ουδόλως στο ΠΑΣΟΚ. Ακόμα όμως και στην Πάτρα ο κ. Φούρας χρειάστηκε τη βλακώδη παρέμβαση του επιεικώς απαράδεκτου πρωτοπαλίκαρου της ΝΔ στην πόλη, Ν. Νικολόπουλου, για να νικήσει στο Β’ γύρο τον γηραιό σκληροπυρηνικό Δεξιό αντίπαλό του Ευ. Φλωράτο. Αποδείχτηκε ότι το «σπίτι» τους οι Παπανδρέου το μοιράζονται εξ ίσου με την παραδοσιακή Δεξιά. Η Αθήνα, ο Πειραιάς, η Θεσσαλονίκη, οι Σέρρες, η Πάτρα και το Ηράκλειο έστειλαν το ίδιο μήνυμα: οι εκλογές για τους ΟΤΑ δεν έχουν ως πρώτο λόγο την πρόοδο των δημοτών αλλά αποτελούν ένα σημαντικό επεισόδιο στο ξεκαθάρισμα των ενδοκομματικών και διακομματικών λογαριασμών. Οι Δημοτικές-Νομαρχιακές 2006 έστειλαν και ένα μήνυμα προσωπικά στον κ. Γ. Α. Παπανδρέου. Ότι θα σωθεί μόνο αν κερδίσει τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Αν δεν το πετύχει θα ξεσπάσει και στο κόμμα της Αξ. Αντιπολίτευσης αδυσώπητος αγώνας για την ηγεσία ενός 40% του εκλογικού σώματος, πάντα κάτω από το απειλητικό βλέμμα της Ντόρας Μπακογιάννη, και θα είναι πολύ ενδιαφέρον πως η μάχη αυτή θα μεταφερθεί και στις δημοτικές παρατάξεις που τώρα έσωσαν τα προσχήματα για τον αρχηγό.
