Thursday, February 09, 2006
Εγώ είμ' αυτός, στο Σαρακήνικο : ]
Να συστηθώ
Τον Ιούλιο του 1974 ήμουν - σχεδόν- δεκατριών ετών. “Πόλεμος, πόλεμος!!” φώναξε ένα μεσημέρι μια ηλικιωμένη κυρία ενώ ένα τσούρμο παιδιά κολυμπούσαμε αμέριμνοι στον Κορινθιακό.
Σε λίγες μέρες ήρθε η αποκάλυψη. Ο Αττίλας είχε αναγκάσει τη Χούντα να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς. Για ένα δεκατριάχρονο αγόρι που πέρασε τη νηπιακή του ηλικία ακούγοντας παραμύθια για Κωνσταντίνο και Άννα- Μαρία και ακολούθως, επί έξι χρόνια στο σχολείο, ζητωκραύγαζε την... “Επανάστασιν της 21ης Απριλίου 1967”, η Ελληνική εκπομπή της Deutsche Welle ήταν ο,τι και ένα UFO για έναν αγρότη στη μέση του πουθενά. Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η φωνή και ο τρόπος που αναφερόταν στον “Ιωαννίδη και τη συμμορία του“, ένα βράδυ που οι γονείς μου και το ζευγάρι που μας νοίκιαζε το σπίτι ήταν σκυμμένοι πάνω από το ραδιόφωνο. Ποιοι ήταν ο Ιωαννίδης, ο Μπάμπαλης, ο Θεοφιλογιαννάκος; Ποιοι ήταν ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης; Βασανιστήρια; ΕΑΤ- ΕΣΑ; Χούντα; Τι ήταν αυτά;
Οι εκπλήξεις τελειωμό δεν είχαν. Όταν γύρισα στα θρανία με περίμεναν οι Ρηγάδες, ο “χουντικός” Γυμνασιάρχης, το Πολυτεχνείο. Έπεσα με τα μούτρα στις εφημερίδες αγκομαχώντας να μάθω, να καταλάβω, να σχηματίσω άποψη για όλ’ αυτά τα συνταρακτικά που γίνονταν όλα τα χρόνια που εγώ ατένιζα υπερηφάνως το “πουλί”…!
Έμαθα όμως κι άλλα, απίστευτα. Από τις αδερφές του πατέρα μου, γιατί εκείνος δε μιλούσε. Στη δική μου ηλικία πολεμούσε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στο βουνό. Γι αυτό οι “Ταγματασφαλίτες” τον βασάνισαν μέχρι αναισθησίας και στο τέλος σκότωσαν τον παππού μου και κάποιους άλλους μακρινότερους συγγενείς μας και έκλεισαν τις θείες μου, που ήταν μικρότερες, στο στρατόπεδο του Μελιγαλά. Ταγματασφαλίτες;! Κάθε φορά που τον προκαλούσα να μου τα πει ο ίδιος, αγρίευε. Κάποια στιγμή η μάνα μου είπε ότι από θαύμα γλίτωσε τη Μακρόνησο κι αυτές οι μνήμες τον τάραζαν. Μακρόνησος;!
Τριάντα χρόνια αργότερα μπορώ να υπερηφανευτώ ότι είδα, διάβασα, άκουσα, έμαθα πολλά. Είναι ο,τι μου έμεινε από το χρόνο που πέρασε μέχρι να γίνω άντρας.
Το 1981 δεν μπορούσα να ψηφίσω ακόμα (ίσχυε η ψήφος στα 21) αλλά εκείνη την “Αλλαγή” όλοι μας στο σπίτι την θέλαμε όσο τίποτα άλλο. Μέχρι το ’87 που πήγα φαντάρος, “αναβολικάριος “ λόγω σπουδών, διάβαζα ότι η “Αλλαγή” ήταν πράξη παντού. Στο στρατό σίγουρα δεν ήταν. Μετά την απόλυσή μου δουλειά έβρισκα μόνο από τις εφημερίδες. Άλλη άκρη δεν είχα. Άλλαξα πολλές δουλειές. Για μένα αυτή ήταν η μόνη εμπειρία της “Αλλαγής”. Το εκλογικό μου βιβλιάριο κοντεύει να γεμίσει αλλά η καρτέλα των ενσήμων όχι. Τα μισά σχεδόν χρόνια που έχω δουλέψει είναι ανασφάλιστα. Αν δε σ’ αρέσει ψάξε αλλού ήταν η τυπική στάση του εκάστοτε εργοδότη. Χωρίς ένσημα, ούτε επίδομα ανεργίας δεν μπορούσα να πάρω. Συχνά- πυκνά με συντηρούσαν οι γονείς μου και τώρα, πάλι άνεργος, φυτοζωώ από κάποιο ενοίκιο.
Οι Σοσιαλιστές, ή “Σοσια- ληστές”, όπως έγραφε ένας τοίχος, επιμένουν να “αλλάξουν” την Ελλάδα. Το 1988 οι εφημερίδες ξεμπρόστιαζαν τον Κοσκωτά. Απ’ όσα διάβασα τότε μου έμεινε εντονότερα στη μνήμη μια ατάκα της αείμνηστης Ελένης Βλάχου: “ Ο Παπανδρέου είναι σαν το τεφάλ. Δεν του κολλάει τίποτα! ”. Θυμάμαι και μια φάση στη Βουλή. Ομιλητής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος: “ Ο Κοσκωτάς εγεννήθη επί Ν.Δ.” είπε, “επαχύνθη όμως επί ΠΑΣΟΚ”. Ήταν μεγάλη η απογοήτευση από τη συμπεριφορά του Α. Παπανδρέου που γραπωμένος από την εξουσία δεν αναγνώριζε κανένα θεσμό. Μ’ έτρωγε το απαίσιο συναίσθημα ότι είχα επανειλημμένα εξαπατηθεί, ότι μια ολόκληρη χώρα ήταν υπό την ομηρία ενός στυγνού αρχομανούς. Όλοι όσοι ψάχνουν απεγνωσμένα να αποδώσουν έστω και ένα μεγάλο έργο στον Α. Παπανδρέου, καταλήγουν στην… αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Δηλαδή πρακτικά, στην κατοχύρωση κάποιων πενιχρών συντάξεων. Συνειδήσεις που δεν εξαγοράστηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα λύγισαν από τη φτώχεια και τις αρρώστιες. Ο Παπανδρέου έκανε τη Μελίνα Μερκούρη Υπουργό Πολιτισμού. Την ηθοποιό που όταν οι εξαθλιωμένοι Έλληνες αντιστέκονταν στο Χίτλερ, όταν κοριτσάκια βασανίζονταν μέχρι θανάτου στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, εκείνη έκανε πως αντιστεκόταν στα σαλόνια της κατοχικής αριστοκρατίας, στο φλερτ των αξιωματικών των SS... Δεν εντυπωσιάζομαι από τον μετέπειτα βίο της μακαρίτισσας. Ας είχε το θάρρος να παραδεχτεί τα λάθη της. Μόνο έτσι θεωρώ κάποιον σπουδαίο πρόσωπο.
Τον Οκτώβριο του '93 το ενδεχόμενο ακόμα μιας Δεξιάς διακυβέρνησης φάνταζε αμελητέο κακό μπροστά στην ξεφτίλα της Ανδρεοκρατίας. Τον ξαναψήφισα όμως, ποντάροντας ότι δεν θα βγάλει την τετραετία, όπερ και εγένετο. Ο ερχομός του Σημίτη, του απόλυτου αντιπαπανδρέου, κάπως πήγε να αναπτερώσει τις ελπίδες πολύ κόσμου. Σίγουρα γλιτώσαμε τα χειρότερα γιατί ενώ ο Παπανδρέου απασχολιόταν με τη Λιάνη και το βίωμα της εξουσίας πρώτα, και αντιστεκόταν στο θάνατο μετά, η Ελλάδα βυθιζόταν στην αυθαιρεσία και στην οπισθοδρόμηση.
Ο Σημίτης παρέλαβε το απόλυτο αλαλούμ. Στο δρόμο του παρατάχθηκαν οι “προεδρικοί”, ο Καραμανλής, τα Ίμια, το μακελειό του Εξπρές Σάμινα, ο Οτσαλάν, η ΟΝΕ, το ευρώ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κυπριακό και τα λογής παράσιτα που έλκονται από το Μαξίμου. Τα λεγόμενα “εθνικά θέματα” δεν άφησαν περιθώρια επιλογής άλλων προτεραιοτήτων. Οι απλοί πολίτες αφέθηκαν στην τύχη τους. 30 χρόνια φαγούρα όμως είναι πολλά. Ο απλός κόσμος ποτέ δεν προσκλήθηκε στα ξενοδοχεία των Βρυξελλών και στα παλάτια των Ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Ούτε μπαινόβγαινε στις δεξιώσεις του Προεδρικού Μεγάρου ούτε βεβαίως τραπεζώθηκε ποτέ στα χλιδάτα χωλ του Πόρτο Καρράς. Από τη μεταπολίτευση έως τώρα δεν υπήρξε ούτε μια περίοδος που τα Ελληνικά νοικοκυριά έλαβαν έστω μια εισοδηματική ανάσα, χωρίς αμέσως μετά να ακολουθήσει γροθιά στο στομάχι για να ξεράσουν με το παραπάνω ο,τι είχαν προλάβει να φάνε. Και όμως, μέσα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική καχεξία προέκυψε μια νέα τάξη: των “μοδάτων “ πολιτικών. Η απάντηση των κομματικών ηγεσιών στις ζοφερές συνθήκες που βιώνουν οι ολοένα και περισσότεροι αν-έχοντες απλοί πολίτες, είναι το lifestyle. Το πρωτεύον αξεσουάρ εδώ είναι τα κενά λόγια και τα ασύνταχτα συνθήματα. Απορία πολίτη- σύνθημα πολιτικού. Αρνούνται τις προσωπικές τους ευθύνες, συσκοτίζουν τη δημόσια διαδρομής τους με τη σοφιστεία ότι δήθεν κοιτάζουν στο μέλλον. Όοοοχι, κρύβονται απ’ το ζοφερό παρελθόν τους. Τετράπαχες φάτσες που ξεχειλίζουν μέσα από τα κολάρα τους, μιλάνε εξ ονόματος των ρακοσυλλεκτών των λαϊκών αγορών. Πανάκριβα ντυμένοι τύποι περιφέρουν το ύφος τους στα κανάλια μιλώντας για φτώχεια και ανεργία. Ακόμα και προβεβλημένοι δημοσιογράφοι που στην πραγματικότητα είναι μεγαλολαμόγια, εισφοροφυγάδες και στυγνοί εκμεταλλευτές των εργαζομένων τους, δακρύζουν και εξανίστανται στα παράθυρα υπέρ της εργατιάς… Άνθρωποι ευνοημένοι από την κούνια τους παθιάζονται για ίσες ευκαιρίες. Ίσες ευκαιρίες που; στην υγεία; στην παιδεία; στη στρατιωτική θητεία; στη δουλειά; στις συναλλαγές με το κράτος; Ή μήπως υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην ίδια την πολιτική;
Το πρωτοφανές κύμα της οικογενειοκρατίας που έχει ενσκήψει στην Ελλάδα, υποσχόμενο μάλιστα –οποία ειρωνεία - τη “νέα εποχή”, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη παρακμής. Λιγότερες επιλογές, λιγότερη ανεξαρτησία πνεύματος, περισσότερο καθεστώς, περισσότερο Βυζάντιο. Η κοινωνία μουδιάζει, αμφιβάλει αλλά δεν αμφισβητεί αφού η ανέχεια ευνουχίζει. Το οικονομικό κόστος από την αποδοχή φεουδαλιστικών πολιτικών ηθών είναι τεράστιο. Γιατί η ευνοιοκρατία πολεμάει τη δημιουργία, τη φαντασία, την πρωτοβουλία. Η Δημοκρατία διαβρώνεται. Ψιλά γράμματα…
Παρακολουθώντας 30+ χρόνια τώρα τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες να πολεμούν αδυσώπητα για την ψήφο μου, έφθασα ως εκ θαύματος τα 44. Ακόμα κι αν κάποια μέρα κάνουν πράξη τα ψευδο-συνθήματά τους, για μένα και τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων που τα δημιουργικά τους χρόνια χάθηκαν εξ αιτίας τους, θα είναι αργά. Τα πενιχρά εισοδήματά μας δεν επιτρέπουν να κάνουμε αυτάρκη οικογένεια, να έχουμε δικό μας σπίτι χωρίς το βρόγχο και τον τρόμο των τραπεζοεκβιαστών, να έχουμε κοινωνική ασφάλιση για αξιοπρεπή γηρατειά.
Οι δικές μας καρδιές δεν κερδίζονται ούτε με χιονισμένα κασκόλ από 100% cashmere, ούτε από ιδεαλιστικές σημειώσεις σε laptop των 3.000 ευρώ, ούτε με θεατρικές επιδείξεις φορτισμένης ειλικρίνειας σε στυλ Jimmy Swaggart (*). Μέχρι να πεθάνουμε, οι μοδάτοι χαμαιλέοντες εμάς θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους.
__________________________________________________________________________________
(*) Περιβόητος Αμερικανός Ευαγγελιστής ιεροκήρυκας που το άστρο του έδυσε με τρόπο ανάλογο των θεαματικών παραστάσεων που έδινε σε αχανή στάδια. Αποκαλύφθηκε ότι ήταν μοιχός και απατεώνας.
Σε λίγες μέρες ήρθε η αποκάλυψη. Ο Αττίλας είχε αναγκάσει τη Χούντα να παραδώσει την εξουσία στους πολιτικούς. Για ένα δεκατριάχρονο αγόρι που πέρασε τη νηπιακή του ηλικία ακούγοντας παραμύθια για Κωνσταντίνο και Άννα- Μαρία και ακολούθως, επί έξι χρόνια στο σχολείο, ζητωκραύγαζε την... “Επανάστασιν της 21ης Απριλίου 1967”, η Ελληνική εκπομπή της Deutsche Welle ήταν ο,τι και ένα UFO για έναν αγρότη στη μέση του πουθενά. Αξέχαστη θα μου μείνει εκείνη η φωνή και ο τρόπος που αναφερόταν στον “Ιωαννίδη και τη συμμορία του“, ένα βράδυ που οι γονείς μου και το ζευγάρι που μας νοίκιαζε το σπίτι ήταν σκυμμένοι πάνω από το ραδιόφωνο. Ποιοι ήταν ο Ιωαννίδης, ο Μπάμπαλης, ο Θεοφιλογιαννάκος; Ποιοι ήταν ο Σπύρος Μουστακλής και ο Αλέκος Παναγούλης; Βασανιστήρια; ΕΑΤ- ΕΣΑ; Χούντα; Τι ήταν αυτά;
Οι εκπλήξεις τελειωμό δεν είχαν. Όταν γύρισα στα θρανία με περίμεναν οι Ρηγάδες, ο “χουντικός” Γυμνασιάρχης, το Πολυτεχνείο. Έπεσα με τα μούτρα στις εφημερίδες αγκομαχώντας να μάθω, να καταλάβω, να σχηματίσω άποψη για όλ’ αυτά τα συνταρακτικά που γίνονταν όλα τα χρόνια που εγώ ατένιζα υπερηφάνως το “πουλί”…!
Έμαθα όμως κι άλλα, απίστευτα. Από τις αδερφές του πατέρα μου, γιατί εκείνος δε μιλούσε. Στη δική μου ηλικία πολεμούσε τους Γερμανούς και τους Ιταλούς στο βουνό. Γι αυτό οι “Ταγματασφαλίτες” τον βασάνισαν μέχρι αναισθησίας και στο τέλος σκότωσαν τον παππού μου και κάποιους άλλους μακρινότερους συγγενείς μας και έκλεισαν τις θείες μου, που ήταν μικρότερες, στο στρατόπεδο του Μελιγαλά. Ταγματασφαλίτες;! Κάθε φορά που τον προκαλούσα να μου τα πει ο ίδιος, αγρίευε. Κάποια στιγμή η μάνα μου είπε ότι από θαύμα γλίτωσε τη Μακρόνησο κι αυτές οι μνήμες τον τάραζαν. Μακρόνησος;!
Τριάντα χρόνια αργότερα μπορώ να υπερηφανευτώ ότι είδα, διάβασα, άκουσα, έμαθα πολλά. Είναι ο,τι μου έμεινε από το χρόνο που πέρασε μέχρι να γίνω άντρας.
Το 1981 δεν μπορούσα να ψηφίσω ακόμα (ίσχυε η ψήφος στα 21) αλλά εκείνη την “Αλλαγή” όλοι μας στο σπίτι την θέλαμε όσο τίποτα άλλο. Μέχρι το ’87 που πήγα φαντάρος, “αναβολικάριος “ λόγω σπουδών, διάβαζα ότι η “Αλλαγή” ήταν πράξη παντού. Στο στρατό σίγουρα δεν ήταν. Μετά την απόλυσή μου δουλειά έβρισκα μόνο από τις εφημερίδες. Άλλη άκρη δεν είχα. Άλλαξα πολλές δουλειές. Για μένα αυτή ήταν η μόνη εμπειρία της “Αλλαγής”. Το εκλογικό μου βιβλιάριο κοντεύει να γεμίσει αλλά η καρτέλα των ενσήμων όχι. Τα μισά σχεδόν χρόνια που έχω δουλέψει είναι ανασφάλιστα. Αν δε σ’ αρέσει ψάξε αλλού ήταν η τυπική στάση του εκάστοτε εργοδότη. Χωρίς ένσημα, ούτε επίδομα ανεργίας δεν μπορούσα να πάρω. Συχνά- πυκνά με συντηρούσαν οι γονείς μου και τώρα, πάλι άνεργος, φυτοζωώ από κάποιο ενοίκιο.
Οι Σοσιαλιστές, ή “Σοσια- ληστές”, όπως έγραφε ένας τοίχος, επιμένουν να “αλλάξουν” την Ελλάδα. Το 1988 οι εφημερίδες ξεμπρόστιαζαν τον Κοσκωτά. Απ’ όσα διάβασα τότε μου έμεινε εντονότερα στη μνήμη μια ατάκα της αείμνηστης Ελένης Βλάχου: “ Ο Παπανδρέου είναι σαν το τεφάλ. Δεν του κολλάει τίποτα! ”. Θυμάμαι και μια φάση στη Βουλή. Ομιλητής ήταν ο Λεωνίδας Κύρκος: “ Ο Κοσκωτάς εγεννήθη επί Ν.Δ.” είπε, “επαχύνθη όμως επί ΠΑΣΟΚ”. Ήταν μεγάλη η απογοήτευση από τη συμπεριφορά του Α. Παπανδρέου που γραπωμένος από την εξουσία δεν αναγνώριζε κανένα θεσμό. Μ’ έτρωγε το απαίσιο συναίσθημα ότι είχα επανειλημμένα εξαπατηθεί, ότι μια ολόκληρη χώρα ήταν υπό την ομηρία ενός στυγνού αρχομανούς. Όλοι όσοι ψάχνουν απεγνωσμένα να αποδώσουν έστω και ένα μεγάλο έργο στον Α. Παπανδρέου, καταλήγουν στην… αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης. Δηλαδή πρακτικά, στην κατοχύρωση κάποιων πενιχρών συντάξεων. Συνειδήσεις που δεν εξαγοράστηκαν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα λύγισαν από τη φτώχεια και τις αρρώστιες. Ο Παπανδρέου έκανε τη Μελίνα Μερκούρη Υπουργό Πολιτισμού. Την ηθοποιό που όταν οι εξαθλιωμένοι Έλληνες αντιστέκονταν στο Χίτλερ, όταν κοριτσάκια βασανίζονταν μέχρι θανάτου στα μπουντρούμια της Γκεστάπο, εκείνη έκανε πως αντιστεκόταν στα σαλόνια της κατοχικής αριστοκρατίας, στο φλερτ των αξιωματικών των SS... Δεν εντυπωσιάζομαι από τον μετέπειτα βίο της μακαρίτισσας. Ας είχε το θάρρος να παραδεχτεί τα λάθη της. Μόνο έτσι θεωρώ κάποιον σπουδαίο πρόσωπο.
Τον Οκτώβριο του '93 το ενδεχόμενο ακόμα μιας Δεξιάς διακυβέρνησης φάνταζε αμελητέο κακό μπροστά στην ξεφτίλα της Ανδρεοκρατίας. Τον ξαναψήφισα όμως, ποντάροντας ότι δεν θα βγάλει την τετραετία, όπερ και εγένετο. Ο ερχομός του Σημίτη, του απόλυτου αντιπαπανδρέου, κάπως πήγε να αναπτερώσει τις ελπίδες πολύ κόσμου. Σίγουρα γλιτώσαμε τα χειρότερα γιατί ενώ ο Παπανδρέου απασχολιόταν με τη Λιάνη και το βίωμα της εξουσίας πρώτα, και αντιστεκόταν στο θάνατο μετά, η Ελλάδα βυθιζόταν στην αυθαιρεσία και στην οπισθοδρόμηση.
Ο Σημίτης παρέλαβε το απόλυτο αλαλούμ. Στο δρόμο του παρατάχθηκαν οι “προεδρικοί”, ο Καραμανλής, τα Ίμια, το μακελειό του Εξπρές Σάμινα, ο Οτσαλάν, η ΟΝΕ, το ευρώ, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Κυπριακό και τα λογής παράσιτα που έλκονται από το Μαξίμου. Τα λεγόμενα “εθνικά θέματα” δεν άφησαν περιθώρια επιλογής άλλων προτεραιοτήτων. Οι απλοί πολίτες αφέθηκαν στην τύχη τους. 30 χρόνια φαγούρα όμως είναι πολλά. Ο απλός κόσμος ποτέ δεν προσκλήθηκε στα ξενοδοχεία των Βρυξελλών και στα παλάτια των Ευρωπαϊκών πρωτευουσών. Ούτε μπαινόβγαινε στις δεξιώσεις του Προεδρικού Μεγάρου ούτε βεβαίως τραπεζώθηκε ποτέ στα χλιδάτα χωλ του Πόρτο Καρράς. Από τη μεταπολίτευση έως τώρα δεν υπήρξε ούτε μια περίοδος που τα Ελληνικά νοικοκυριά έλαβαν έστω μια εισοδηματική ανάσα, χωρίς αμέσως μετά να ακολουθήσει γροθιά στο στομάχι για να ξεράσουν με το παραπάνω ο,τι είχαν προλάβει να φάνε. Και όμως, μέσα στη γενικότερη οικονομική και κοινωνική καχεξία προέκυψε μια νέα τάξη: των “μοδάτων “ πολιτικών. Η απάντηση των κομματικών ηγεσιών στις ζοφερές συνθήκες που βιώνουν οι ολοένα και περισσότεροι αν-έχοντες απλοί πολίτες, είναι το lifestyle. Το πρωτεύον αξεσουάρ εδώ είναι τα κενά λόγια και τα ασύνταχτα συνθήματα. Απορία πολίτη- σύνθημα πολιτικού. Αρνούνται τις προσωπικές τους ευθύνες, συσκοτίζουν τη δημόσια διαδρομής τους με τη σοφιστεία ότι δήθεν κοιτάζουν στο μέλλον. Όοοοχι, κρύβονται απ’ το ζοφερό παρελθόν τους. Τετράπαχες φάτσες που ξεχειλίζουν μέσα από τα κολάρα τους, μιλάνε εξ ονόματος των ρακοσυλλεκτών των λαϊκών αγορών. Πανάκριβα ντυμένοι τύποι περιφέρουν το ύφος τους στα κανάλια μιλώντας για φτώχεια και ανεργία. Ακόμα και προβεβλημένοι δημοσιογράφοι που στην πραγματικότητα είναι μεγαλολαμόγια, εισφοροφυγάδες και στυγνοί εκμεταλλευτές των εργαζομένων τους, δακρύζουν και εξανίστανται στα παράθυρα υπέρ της εργατιάς… Άνθρωποι ευνοημένοι από την κούνια τους παθιάζονται για ίσες ευκαιρίες. Ίσες ευκαιρίες που; στην υγεία; στην παιδεία; στη στρατιωτική θητεία; στη δουλειά; στις συναλλαγές με το κράτος; Ή μήπως υπάρχουν ίσες ευκαιρίες στην ίδια την πολιτική;
Το πρωτοφανές κύμα της οικογενειοκρατίας που έχει ενσκήψει στην Ελλάδα, υποσχόμενο μάλιστα –οποία ειρωνεία - τη “νέα εποχή”, αποτελεί ατράνταχτη απόδειξη παρακμής. Λιγότερες επιλογές, λιγότερη ανεξαρτησία πνεύματος, περισσότερο καθεστώς, περισσότερο Βυζάντιο. Η κοινωνία μουδιάζει, αμφιβάλει αλλά δεν αμφισβητεί αφού η ανέχεια ευνουχίζει. Το οικονομικό κόστος από την αποδοχή φεουδαλιστικών πολιτικών ηθών είναι τεράστιο. Γιατί η ευνοιοκρατία πολεμάει τη δημιουργία, τη φαντασία, την πρωτοβουλία. Η Δημοκρατία διαβρώνεται. Ψιλά γράμματα…
Παρακολουθώντας 30+ χρόνια τώρα τους Παπανδρέου και τους Καραμανλήδες να πολεμούν αδυσώπητα για την ψήφο μου, έφθασα ως εκ θαύματος τα 44. Ακόμα κι αν κάποια μέρα κάνουν πράξη τα ψευδο-συνθήματά τους, για μένα και τις εκατοντάδες χιλιάδες των Ελλήνων που τα δημιουργικά τους χρόνια χάθηκαν εξ αιτίας τους, θα είναι αργά. Τα πενιχρά εισοδήματά μας δεν επιτρέπουν να κάνουμε αυτάρκη οικογένεια, να έχουμε δικό μας σπίτι χωρίς το βρόγχο και τον τρόμο των τραπεζοεκβιαστών, να έχουμε κοινωνική ασφάλιση για αξιοπρεπή γηρατειά.
Οι δικές μας καρδιές δεν κερδίζονται ούτε με χιονισμένα κασκόλ από 100% cashmere, ούτε από ιδεαλιστικές σημειώσεις σε laptop των 3.000 ευρώ, ούτε με θεατρικές επιδείξεις φορτισμένης ειλικρίνειας σε στυλ Jimmy Swaggart (*). Μέχρι να πεθάνουμε, οι μοδάτοι χαμαιλέοντες εμάς θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους.
__________________________________________________________________________________
(*) Περιβόητος Αμερικανός Ευαγγελιστής ιεροκήρυκας που το άστρο του έδυσε με τρόπο ανάλογο των θεαματικών παραστάσεων που έδινε σε αχανή στάδια. Αποκαλύφθηκε ότι ήταν μοιχός και απατεώνας.
