artfarted

Την 1η Μαΐου 2004 δεν υπήρχε Έλληνας αλλά ούτε και Τούρκος που να μην πίστεψε έστω για μία στιγμή, ότι η είσοδος της Κύπρου στην Ε.Ε. αποτελούσε ένα συντριπτικό χτύπημα κατά της Τουρκίας. Αθήνα και Λευκωσία δεν έκρυβαν την ικανοποίησή τους αλλά για διαφορετικούς λόγους.
Μέχρι τότε οι Κύπριοι ζούσαν με δύο συναισθήματα ως μόνιμη συντροφιά τους: τον καημό και τον φόβο. Τη θέση του φόβου πήρε η ικανοποίηση, η πίστη, η αισιοδοξία και η ηρεμία. Μια εβδομάδα νωρίτερα, οπλισμένοι από την αίσια έκβαση του δύσκολου αγώνα τους, είχαν στείλει το σχέδιο-παγίδα του Γ.Γ. του ΟΗΕ στον αγύριστο.

Στην Αθήνα οι κομματικοί μονομάχοι δεν χασομέρησαν γιορτάζοντας το θρίαμβο του Ελληνισμού. Πρωταιρεότητά τους ήταν η ψηφοθηρική του εκμετάλλευση ενώ σε ΥΠΕΞ και Μέγαρο Μαξίμου έσπευδαν να απαλύνουν την ψυχρολουσία της Άγκυρας διαχωρίζοντας το Κυπριακό από τα Ελληνοτουρκικά. Είχε προηγηθεί το αίσχος της αμέριστης στήριξης του Σχεδίου Αννάν από τον Γ. Α. Παπανδρέου (ο οποίος έκανε και έμμεσες υποδείξεις στους Ελληνοκυπρίους να το υπερψηφίσουν) και της μη απόρριψης του από τον πρωθυπουργό της Ελλάδας Κώστα Καραμανλή. Ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Τάσος Παπαδόπουλος, το βράδυ του δημοψηφίσματος παραδέχτηκε μπροστά στις κάμερες ότι «η Ελλάδα φροντίζει τα συμφέροντά της κι εμείς τα δικά μας»…

Αυτή η πρωτάκουστη φράση απέδειξε στους εξ ανατολής εχθρούς μας ότι η είσοδος της Κύπρου στην ΕΕ δεν αποτελούσε αμιγές πλήγμα εις βάρος τους αλλά, ώ του θαύματος, πέτυχαν το αδιανόητο: έναντι της Τουρκίας, οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου είχαν μετατραπεί σε δύο χωριών χωριάτες. Σπάζοντας το ενιαίο μέτωπο Αθήνας- Λευκωσίας, η Τουρκία επανέκαμψε στον προαιώνιο σκοπό της: μπουκιά- μπουκιά να καταπιεί τον Ελληνισμό. Με το χαρακτηριστικό πείσμα, τη δαιμόνια διπλωματία και την αυτοπεποίθησή τους, οι Τούρκοι ξεκίνησαν νέο γύρο προσπαθειών για να ανατρέψουν τη δυσχερέστατη θέση τους στη γεωπολιτική σκακιέρα. Η συγκυρία τους ευνοεί εξαιρετικά λόγω της Αμερικανικής πανωλεθρίας στο Ιράκ, του Ευρωπαϊκού κατακερματισμού αλλά και λόγω του γεγονότος ότι απέναντί τους έχουν μυωπικούς και φοβισμένους Ελλαδίτες πολιτικούς.

Για πρώτη φορά από το τέλος του Ψυχρού Πολέμου η Ανατολική Μεσόγειος και η Μ. Ανατολή βρίσκονται σε αυτό το βαθμό κοχλάζουσας ρευστότητας, χωρίς να υπάρχει δυνατότητα εκτιμήσεων ούτε καν για την επόμενη μέρα. Με τους Αμερικανούς σαστισμένους και τους Βρετανούς να ψάχνουν στήριγμα έναντι του Γαλλογερμανικού Άξονα , η Άγκυρα πλασάρεται και πάλι σαν σταθερή αξία, σίγουρη δύναμη και συμφέρουσα επιλογή. Η δε εκπληκτική ειρωνεία είναι η εξής: Συμφέρον των Βρετανών, Αμερικανών, Ρώσων, Ισραηλινών, Ιρανών και Αράβων είναι να παραμείνει η Τουρκία εγγυήτρια δύναμη της «ασφάλειας και της σταθερότητας» στην περιοχή. Αυτό όμως προϋποθέτει τη διατήρηση του στρατοκεμαλισμού ώστε ο Τουρκικός «μπαμπούλας» να είναι άμεσος και αδίστακτος ενάντια σε κάθε κίνημα, είτε αυτό είναι εξτρεμιστικό είτε είναι προοδευτικό.

Παρά τα χιλιοειπωμένα και βαρετά σχόλια και τις παραινέσεις όλων για «εξευρωπαϊσμό της Τουρκίας», στην πραγματικότητα οι εταίροι της ΕΕ δεν αντιμετωπίζουν ενιαία το κραυγαλέο δημοκρατικό έλλειμμα στην υποψήφια προς ένταξη χώρα. Οι Βρετανοί και οι ομάδα τους ελάχιστη σημασία δίνουν στο συγκεκριμένο θέμα. Η Τουρκία είναι αδύνατο να λειτουργήσει με αμιγώς δυτικού τύπου δημοκρατικούς θεσμούς. Στην παρούσα μάλιστα συγκυρία, το Τουρκικό μοντέλο ισλαμοκοσμικής διακυβέρνησης αποτελεί καμάρι της γειτονικής χώρας αλλά και όπλο που κανένας δεν ρισκάρει να ταράξει την ισορροπία του. Ο Γαλλογερμανικός Άξονας, που αντίθετα με τους Βρετανούς, θα πρέπει να καταπιεί και να αφομοιώσει το μεγαλύτερο μέρος του Τουρκικού «κύματος» που θα κατακλύσει την Ευρώπη, αν η χώρα αυτή γίνει πλήρες μέλος της Ένωσης, ακροβατεί μεταξύ των διαρκών εμποδίων που θέτει, με άλλοθι τον εκδημοκρατισμό, και της πολιτικής στήριξης στο Τουρκικό καθεστώς τόσο για οικονομικούς όσο και για στρατηγικούς λόγους. Οι Αμερικανοί, οι σύμμαχοί τους και οι ανταγωνιζόμενοι αλλήλους λοιποί Ευρωπαίοι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τον Ελληνοτουρκικό ψυχρό πόλεμο για να προωθούν τα συμφέροντά τους στην περιοχή.

Μετά την ανάδειξη του Κυπριακού ζητήματος, τα Ελληνικά και τα Βρετανικά συμφέροντα στην Ανατολική Μεσόγειο απέκλιναν ανεπιστρεπτί. Οι «Άγγλοι» παραμένουν εχθροί των Ελληνοκυπρίων και δεν ενδιαφέρονται να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα. Η Κύπρος είναι η μοναδική πρώην αποικία των Βρετανών έναντι της οποίας η εμπάθειά τους εκδηλώνεται σε κάθε ευκαιρία.
Εκτός από τους λόγους γεωστρατηγικού συμφέροντος (και τις Βρετανικές βάσεις) που επιβάλουν τη στήριξη της Τουρκικής πολιτικής και στρατιωτικής παρουσίας στην Κύπρο, Βρετανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι, ιδιώτες αλλά και… βουλευτές, έχουν παράνομα αγοράσει πληθώρα Ελληνοκυπριακών ακινήτων σε περιοχές-φιλέτα της κατεχόμενης Κύπρου (με την εγγύηση του τουρκικού στρατού, σύμφωνα με τους Άγγλους μεσίτες…) και πιέζουν αφόρητα για την εξασφάλιση των επενδύσεων και των ιδιοκτησιών(!) τους.

Ας δούμε τώρα τι είναι, πρακτικά, αυτή η πλήρης εφαρμογή του περιβόητου Πρωτόκολλου Προσαρμογής της Συμφωνίας της Άγκυρας, με το οποίο επεκτείνεται η Τελωνειακή Ένωση Τουρκίας – ΕΕ στα δέκα νέα μέλη, ένα από τα οποία είναι η Κύπρος. Η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την Κυπριακή Δημοκρατία. Για το επίσημο Τουρκικό κράτος η ελεύθερη Κύπρος είναι σα να μην υπάρχει, εκτός των περιπτώσεων όπου παρουσιάζονται ευκαιρίες για πλήγματα κατά των Ελληνοκυπρίων. Για τους Τούρκους, στο βόρειο τμήμα της Κύπρου εκτείνεται η… ανεξάρτητη και κυρίαρχη Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου (ΤΔΒΚ). Επίσημα τουλάχιστον, για όλο τον υπόλοιπο κόσμο τέτοιο πράγμα δεν υπάρχει.

Ο κατάπλους, λοιπόν, Ελληνοκυπριακών πλοίων στα Τουρκικά λιμάνια και η τροχοδρόμηση Ελληνοκυπριακών αεροσκαφών στα Τουρκικά αεροδρόμια σημαίνει την είσοδο και την αποδοχή της Κυπριακής σημαίας, των συμβόλων, των εγγράφων, των προϊόντων, των υπηρεσιών και των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας σε μια χώρα που όχι μόνο δεν τα αναγνωρίζει όλα αυτά, αλλά τα αντιμετωπίζει ως εχθρικά. Ουσιαστικά και πρακτικά η κατ’ αυτόν τον τρόπο συναλλαγή με τις επίσημες Κυπριακές Αρχές εκθέτει την Τουρκική κατοχή του βόρειου τμήματος του νησιού και γκρεμίζει το χάρτινο οικοδόμημα του ψευδοκράτους που με τη βία στηρίζει η Τουρκία στην κατεχόμενη Κύπρο. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή του Πρωτοκόλλου από την Τουρκία ισοδυναμεί με παραδοχή ότι ο «Αττίλας» ήταν μια κατάφορα παράνομη ενέργεια και, άρα, υποχρεούται η Τουρκία να αποσυρθεί από την Κύπρο και να αποζημιώσει μάλιστα, τη νόμιμη κυβέρνηση της χώρας.

Μα γίνονται αυτά;!

Μπροστά στο αδιέξοδο η Τουρκική ηγεσία κατασκεύασε μια εικονική δίοδο διαφυγής την οποία όμως μέρα με τη μέρα φροντίζει να τη χτίζει, επιδιώκοντας να την παρουσιάσει ως πραγματική. Με αδιάκοπη και καταιγιστική προπαγάνδα οι δύο πόλοι εξουσίας στην Τουρκία, ο πολιτικός και ο στρατιωτικός (αλλά και το παρακράτος), πιέζουν προς πάσα κατεύθυνση ώστε να αποκτήσουν τα κατεχόμενα Κυπριακά εδάφη απ’ ευθείας εμπορικές σχέσεις με τον υπόλοιπο κόσμο. Να νομιμοποιηθούν δηλαδή προς χρήση και υπό τη διοίκηση των Τουρκοκυπρίων, το λιμάνι της Αμμοχώστου και το αεροδρόμιο της Τύμπου(Τύμβου). Με τι σφραγίδες και με ποιάς Αρχής έγγραφα θα εισάγονται και θα εξάγονται αγαθά και υπηρεσίες από τα κατεχόμενα; Με της ΤΔΒΚ!

Καθώς μέσα σε ενάμισι χρόνο και στις τρείς άμεσα ενδιαφερόμενες χώρες (Τουρκία, Ελλάδα και Κύπρο ) θα διεξαχθούν εκλογές και ενώ από την Ουάσιγκτον μέχρι την Άγκυρα θα γίνεται ένα άγριο παιχνίδι λέξεων, θα γίνεται παράλληλα ολοένα ευκολότερο για την Τουρκία να διαφημίζει τις δυσχέρειες των Τουρκοκυπρίων που ενώ θα έπρεπε να είναι Ευρωπαίοι πολίτες, οι κακοί Ελληνοκύπριοι φταίνε που δεν τους αφήνουν!

Επιμένει πεισματικά η Άγκυρα να καταδεικνύει το ψευδοκράτος της βίας και της ανομίας ως υπόδειγμα τόλμης, ηρωισμού και θριάμβου της Δημοκρατίας, χάρη στη φωτισμένη Τουρκία! Με άλλοθι το ανθελληνικό Σχέδιο Αννάν, οι Τούρκοι υποκρίνονται ότι οι «Ρωμιοί» φταίνε για τη φτώχια των Τουρκοκυπρίων και παρουσιάζουν τον «Αττίλα» ως ειρηνευτική αποστολή! Σημειωτέον ότι όλα αυτά δεν στοχεύουν μόνο στη διεθνή κοινότητα. Αποτελούν θρησκευτική πίστη για το σύνολο σχεδόν του Τουρκικού πληθυσμού.

Σε ό,τι μας αφορά τώρα, με το Τουρκικό θράσος και την αδιάντροπη περιφρόνηση προς το Ευρωπαϊκό κεκτημένο, η Κύπρος διατρέχει τον κίνδυνο για λόγους γεωστρατηγικού συμφέροντος των ισχυρών, να αγνοηθεί επιδεικτικά η πρόσφατη Ιστορία, να προσπεραστεί το Διεθνές Δίκαιο και, αφού συν τω χρόνω τροποποιηθεί όποιος θεσμικός κανόνας της ΕΕ τους σταθεί εμπόδιο, οι Ευρωπαίοι οπαδοί της Τουρκίας (και οι Ατλαντικοί πάτρωνες τους) να αναγνωρίσουν de facto τα Κατεχόμενα, αφού θα συναλλάσσονται νομότυπα μαζί τους.

Η Κυπριακή κυβέρνηση έχει απόλυτη γνώση και συναίσθηση της κατάστασης ενώ δεν τρέφει αυταπάτες ότι ο… Θεός σώζει την Κύπρο. Ξέρουν καλά οι Έλληνες της Μεγαλονήσου ότι ακόμα και στο φανταστικό σενάριο της εφαρμογής του Πρωτοκόλλου, η υποδοχή των πλοίων και των αεροσκαφών τους στην Τουρκία μόνο θριαμβευτική δεν θα ήταν. Ότι κι αν λένε τα χαρτιά, οι Τούρκοι διαθέτουν παράδοση στις μεθόδους εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Για να κατευνάσουν τη λαϊκή οργή και να περιορίσουν το πολιτικό κόστος θα άρχιζαν με απίθανα γραφειοκρατικά εμπόδια και πιθανότατα θα συνέχιζαν με σειρά βίαιων επεισοδίων και με συντονισμένα και θεαματικά γεγονότα που θα τα απέδιδαν στους «Ρωμιούς». Έτσι η ναύλωση Κυπριακών πλοίων και αεροπλάνων θα ήταν και επικίνδυνη και οικονομικά ασύμφορη αλλά επιβεβλημένη για να υπερασπιστεί η Κύπρος τα δίκαιά της αλλά και για να μην επιτρέψει στην Τουρκία να περιφρονήσει και την Κυπριακή Πολιτεία και τη διεθνή νομιμότητα. Για τον επόμενο ενάμισι, τουλάχιστον, χρόνο, τέτοια εξέλιξη είναι απίθανο να δούμε. Όμως ο χρόνος είναι ο καλύτερος σύμμαχος της Τουρκίας καθώς κάθε μέρα που περνάει ελαττώνεται ολοένα και περισσότερο ο απόηχος από την Εισβολή. Οι νέοι πολιτικοί, Ευρωπαίοι, Αμερικανοί, Έλληνες, Τούρκοι και Κύπριοι ακόμα, κάποτε θα θελήσουν να δουν το Κυπριακό πρακτικά. Αυτό σημαίνει από μηδενική βάση. Δηλαδή από τη βάση του «Αττίλα», εκεί που την έβαλαν τα Τουρκικά τανκς. Σε μερικά χρόνια η αποκατάσταση της αδικίας και η εγκατάσταση της νομιμότητας δεν θα είναι πια το ζητούμενο για κανένα. Το δίκαιο που θα επιβληθεί θα είναι του ισχυρότερου και αυτός είναι η Τουρκία.
Κοιτάζοντας κατάματα την πραγματικότητα και προσπαθώντας να προλάβει τις εξελίξεις, η κυβέρνηση του Τ. Παπαδόπουλου επιδιώκει να αποσπάσει από τους Τούρκους τα Βαρόσια (το αποκλεισμένο τμήμα της Αμμοχώστου που παραμένει επί του παρόντος σε αχρηστία) ώστε χιλιάδες Ελληνοκύπριοι να επιστρέψουν στα σπίτια και στις επιχειρήσεις τους και να επαναφέρουν στην ιστορική πόλη τη λάμψη και την ευμάρεια που κάποτε είχε. Όμως ο παμπόνηρος Ταλάτ που κατηγορεί(μαζί με πολλούς Ελλαδίτες…) τον Κύπριο πρόεδρο ότι προωθεί τη διχοτόμηση, δεν διαπραγματεύεται την επιστροφή των Βαροσίων έναντι σημαντικών οικονομικών διευκολύνσεων για τους Τουρκοκυπρίους γιατί προφανώς και αυτός, παρά τους θεατρινισμούς του, πιστεύει στο τετελεσμένο της Εισβολής.

Παρά λοιπόν τον ορατό κίνδυνο οι ευρωπαϊκές ελπίδες της Κύπρου να γκρεμιστούν από την…ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας (με την Ελλάδα να παίρνει σειρά), το εθνικό συμφέρον όπως το εννοούν η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ, προστάζει η χώρα μας να συνεχίσει την ίδια πολιτική κατευνασμού της Τουρκικής επιθετικότητας μέσω διαρκών υποχωρήσεων, ακριβώς όπως έκαναν και οι Έλληνες προεστοί στα τετρακόσια χρόνια της Οθωμανικής σκλαβιάς.
Ακόμα και μέσα σε πολιτική αναταραχή, η Τουρκία βρίσκεται διαρκώς δύο βήματα μπροστά ενώ η Ελληνική διπλωματία κοιτάζει προς την κυβέρνηση που με τη σειρά της κοιτάζει γουρλωμένη την Ουάσιγκτον, με τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων μονίμως να περιίπτανται. Η Τουρκία, λόγω του ειδικού βάρους του στρατού, έχει συγκριτικό πλεονέκτημα στη λήψη αποφάσεων έναντι της Ελλάδας που είναι σημαντικά δημοκρατικότερη χώρα. Παρατηρούμε όμως ότι ο Ταγίπ Ερτογάν, ακροβατώντας μεταξύ Ισλάμ, δημοκρατίας και κεμαλισμού, αντιμετωπίζει τις κλασικές δυσκολίες που ενδημούν στις δυτικές δημοκρατίες. Η Ελληνική κυβέρνηση επιλέγει διαρκώς να δίνει χρόνο στον κουμπάρο Ταγίπ ενώ, όπως αναφέρθηκε προηγουμένως, ο χρόνος είναι ο σύμμαχος της Τουρκίας και εχθρός της Κύπρου.

Ευτυχώς η Μεγαλόνησος και ο Κύπριος πρόεδρος προσωπικά βρήκαν έναν άνθρωπο άξιο να συνεχίσει τον αγώνα του Κυπριακού ελληνισμού. Είναι ο Γιώργος Λιλλήκας, η μετεμψύχωση του Γιάννου Κρανιδιώτη που μπορεί να πέθανε νωρίς αλλά γλύτωσε την πίκρα που θα του προξενούσε η αλλαγή του Ελλαδικού δόγματος στο Κυπριακό. Από το «η Κύπρος αποφασίζει και η Ελλάδα συμπαρίσταται» στο «ο καθένας φροντίζει τα συμφέροντά του». Και αυτό, επαναλαμβάνουμε, μετά την πλήρη ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ!

Συνοψίζοντας, οι Ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τετραετιών πρακτικά ευθυγραμμίστηκαν με την Τουρκία και τους προστάτες της. Διαχώρισαν το συνεχή διωγμό του Ελληνικού στοιχείου στη γειτονική χώρα και τις συνεχείς προκλήσεις και διεκδικήσεις των Τούρκων στο Αιγαίο, από την Τουρκική βαρβαρότητα ενάντια στους Έλληνες της Κύπρου. Στην Ελλάδα οι «σοφοί» αναλυτές έκριναν τους Ελληνοκύπριους «απομονωμένους» γιατί δεν τους έκαναν τη χάρη να παραδώσουν αμαχητί και την υπόλοιπη πατρίδα τους στον εισβολέα. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.

Να προσέξουν καλά οι μεγαλόστομοι της Αθήνας. Διλλήματα του τύπου «Πατριαρχείο ή Κύπρος» και «Αιγαίο ή Κύπρος» είναι αδιανόητα. Αν η κυβέρνηση νοιάζεται πραγματικά για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, να «μαζέψει» το Χριστόδουλο. Αμυνόμενοι, όπως είμαστε αναγκασμένοι και υποχρεωμένοι να κάνουμε, όχι μόνο ενάντια στους Τούρκους αλλά σε όλους όσοι μας επιβουλεύονται, επιλέγοντας τον αέναο κατευνασμό και τη συντεταγμένη υποχώρηση συμβιβαζόμαστε με προδιαγεγραμμένη ήττα. Ο χρόνος δουλεύει για τους εχθρούς μας.