Monday, August 20, 2007
Οι εκλογές της (κουτο)πονηριάς
Οι πολιτικοί και οι πάνες πρέπει να αλλάζονται τακτικά, για τον ίδιο λόγο!
Αμερικάνικο γνωμικό.
Υπό αυτό το πρίσμα κάθε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση είναι καλοδεχούμενη, άσχετα αν δεν τηρείται το Σύνταγμα, αν κατασπαταλάται δημόσιο χρήμα, αν προβάλλονται ασόβαροι και ασυνάρτητοι λόγοι ως δικαιολογία και ακόμα, όταν η προκήρυξή τους γίνεται με άκομψο και προσβλητικό για τους πολίτες τρόπο.
Πολλές εικασίες ελέχθησαν, προβλήθηκαν και δημοσιεύθηκαν για να εξηγηθεί γιατί ο παντοδύναμος πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής απεμπόλησε έξι μήνες εξουσίας και άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προσφεύγοντας στις κάλπες στις 16 Σεπτεμβρίου. Και γιατί προκήρυξε τις εκλογές την επόμενη του δεκαπενταύγουστου και δεν δίστασε να τις ανακοινώσει την ώρα που μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Μέγαρο Μαξίμου καίγονταν τα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, χάνονταν περιουσίες, πολύτιμο δάσος αποτεφρωνόταν και εκατοντάδες πολίτες έτρεχαν αλλόφρονες κι αβοήθητοι στους δρόμους.
Ο καθένας έχει την άποψή του αλλά η αλήθεια θα αναδυθεί τελικά φέτος το χειμώνα, με την παρουσίαση του προϋπολογισμού που επικαλέσθηκε ο κ. Καραμανλής ως ανάγκη για ανανεωμένη εντολή, και με τους «φετφάδες» που θα εκδοθούν από το ΥΠΟΙΚ τους πρώτους μήνες του 2008. Όσο για τις αριθμητικές πράξεις, τους υπολογισμούς, τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που οδήγησαν στην επιλογή της 16ης Σεπτεμβρίου, αυτά θα αποκαλυφθούν μόνο αν ο Καραμανλής ο νεώτερος τα γράψει στα απομνημονεύματά του ή αν μιλήσει κάποιος από τους ελάχιστους ανθρώπους που ο αρχηγός της ΝΔ εμπιστεύεται ως εχέμυθους. Και είναι πράγματι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού ακόμα και οι κυβερνητικοί βουλευτές αιφνιδιάστηκαν με την ημερομηνία.
Το ΠΑΣΟΚ, που τελικά έσυρε τον πρωθυπουργό σε πρόωρες εκλογές όσο κι αν επίσημα η ΝΔ το αρνείται, απέδειξε ότι είχε προετοιμάσει υποδομή «ταχείας ανάπτυξης» και κατόρθωσε, με ελάχιστους κλυδωνισμούς, να παρατάξει τις δυνάμεις του συντεταγμένες και οργανωμένες. Ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να παπαγαλίζει τον ίδιο βαρετό και αδιάφορο καταγγελτικό λόγο αλλά παρουσιάζεται πιο στιβαρός και πιο πειστικός όταν διαφημίζει τον εαυτό του ως ικανό να αναλάβει τις τύχες της χώρας.
Εκεί που ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε μια άμεση νίκη, εξαγγέλλοντας αιφνιδιαστικά προεκλογική περίοδο ενός μηνός μέσα στο καλοκαίρι, ήταν έναντι του ΛΑ.Ο.Σ. Όσοι προσέχουν τη σημειολογία θα παρατήρησαν την έκφραση συγκεκαλυμμένης απόγνωσης στο πρόσωπο του κ. Γ. Καρατζαφέρη, του οποίου το μέγα πρόβλημα κατάρτισης αξιοπρεπών ψηφοδελτίων έγινε ξαφνικά αφόρητο. Όχι μόνο δεν προσέτρεξαν όσοι ήλπιζε ο καναλάρχης, αλλά το προσωποπαγές κόμμα του ήδη φυλλορροούσε προτού καν αρχίσει να γυρίζει η ρουλέτα των πρόωρων εκλογών.
Το τελικό αποτέλεσμα που θα προκύψει το βράδυ της 16/9/07 θα παραμείνει έως τότε πραγματικά… ανεκτίμητο. Σίγουρα οι απλοί πολίτες δεν πρόκειται να αντιληφθούν καμία διαφορά, ανεξάρτητα από το ποιος εκ των δύο μονομάχων θα νικήσει. Τα περιθώρια της οικονομίας εξαντλήθηκαν πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και η φαυλότητα του κύκλου των ψευτο-παροχών που χρηματοδοτούνται από μια απάνθρωπη όσο και βλακώδη φορολογία δεν πρόκειται να εκλείψει στο ορατό μέλλον.
Αξίζει όμως να παρατεθούν μερικοί απλοί συλλογισμοί:
Αν υποθέσουμε ότι το άθροισμα των πάγιων ψηφοφόρων των δύο κομμάτων εξουσίας φτάνει σε ποσοστό το 65% του εκλογικού σώματος, δεν θα απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα. Αυτό το 65% των αμετακίνητων οπαδών οι δύο «μεγάλοι» δεν το μοιράζονται εξίσου. Η ΝΔ έχει μια ελάχιστη υπεροχή, που δεν είναι όμως ούτε αρκετή ούτε μετά βεβαιότητος μετρήσιμη για να ξέρουν ακριβώς τι θα τους ξημερώσει στις 17/9. Τα «μικρότερα» κόμματα, ΚΚΕ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΛΑ.Ο.Σ. και Δημοκρατική Αναγέννηση αναμένεται να συλλέξουν, και τα τέσσερα, ένα συνολικό ποσοστό περί το 15%.
Απομένουν, λοιπόν, δύο στους δέκα ψηφοφόρους που αν ψήφιζαν συντεταγμένα θα μπορούσαν, ενισχύοντας τα μικρά κόμματα, να εξουδετερώσουν έστω προσωρινά το μονοπώλιο του διδύμου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Το τι και το πώς της περίπτωσης όπου κανένα από τα δύο κατεστημένα κόμματα δεν θα ήταν σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση χρειάζεται μεγάλη υπολογιστική δύναμη για να αναλυθεί. Από αυτό όμως το αναποφάσιστο 20%, το μισό πιθανότατα θα πάει τελικά στους δύο «μεγάλους», είτε με συμφεροντολογικά κριτήρια είτε με συναισθηματικά. Και πάλι η κατανομή αυτού του αναποφάσιστου 10% είναι απρόβλεπτη. Το δε τελευταίο 10% θα το μοιραστούνε όλοι και θα περιλαμβάνει και τα άκυρα-λευκά. Ενδιαφέρον θα έχει και το ποσοστό της αποχής, ιδιαίτερα σε αυτές τις εκλογές, όπου τα τριάμισι χρόνια της «Νέας Διακυβέρνησης» ξοδεύτηκαν για να «μεταρρυθμίσουν» ένα λαό κουρασμένο από τον «εκσυγχρονισμό» χωρίς να πετύχουν όμως τίποτα υπέρ εκείνων που διαχρονικά δοκιμάζονται.
Αντίθετα, κάτι που προφανώς είναι αδύνατο για το ΠΑΣΟΚ να το καταλάβει, οι δασοκτόνοι, οι οικοπεδοφάγοι, οι αυθαίρετοι, οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος, οι φοροκλέφτες, οι λογής καλοντυμένοι απατεώνες που έκαναν χρυσές δουλειές επί κυβερνήσεων της «Αλλαγής» και συνέχισαν ανενόχλητοι και ισχυρότεροι επί «Νέας Διακυβέρνησης», είναι πολύ περισσότεροι από τις διακόσιες οικογένειες που έχασαν σπίτια, μαντριά, κοτέτσια και καλλιέργειες από τους εμπρηστές. Όσο για τα «ομόλογα», παρά το μέγεθος του σκανδάλου και το εξωφρενικό της υπόθεσης αυτής, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ακόμα και των πληγέντων συνταξιούχων, το χρήμα που κλάπηκε δεν το έπιασαν ποτέ στα χέρια τους και ποτέ δεν θα τους δινόταν, έτσι κι αλλιώς. Επιμένοντας να στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία σ’ ένα οικονομικό αλλά δυσνόητο για τους πολλούς υπερσκάνδαλο, το ΠΑΣΟΚ χάνεται στην ομίχλη. Μπροστά στην κάλπη ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ότι βλέπει καθαρά.
Αμερικάνικο γνωμικό.
Υπό αυτό το πρίσμα κάθε πρόωρη εκλογική αναμέτρηση είναι καλοδεχούμενη, άσχετα αν δεν τηρείται το Σύνταγμα, αν κατασπαταλάται δημόσιο χρήμα, αν προβάλλονται ασόβαροι και ασυνάρτητοι λόγοι ως δικαιολογία και ακόμα, όταν η προκήρυξή τους γίνεται με άκομψο και προσβλητικό για τους πολίτες τρόπο.
Πολλές εικασίες ελέχθησαν, προβλήθηκαν και δημοσιεύθηκαν για να εξηγηθεί γιατί ο παντοδύναμος πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής απεμπόλησε έξι μήνες εξουσίας και άνετης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, προσφεύγοντας στις κάλπες στις 16 Σεπτεμβρίου. Και γιατί προκήρυξε τις εκλογές την επόμενη του δεκαπενταύγουστου και δεν δίστασε να τις ανακοινώσει την ώρα που μόλις λίγα χιλιόμετρα από το Μέγαρο Μαξίμου καίγονταν τα βόρεια προάστια της πρωτεύουσας, χάνονταν περιουσίες, πολύτιμο δάσος αποτεφρωνόταν και εκατοντάδες πολίτες έτρεχαν αλλόφρονες κι αβοήθητοι στους δρόμους.
Ο καθένας έχει την άποψή του αλλά η αλήθεια θα αναδυθεί τελικά φέτος το χειμώνα, με την παρουσίαση του προϋπολογισμού που επικαλέσθηκε ο κ. Καραμανλής ως ανάγκη για ανανεωμένη εντολή, και με τους «φετφάδες» που θα εκδοθούν από το ΥΠΟΙΚ τους πρώτους μήνες του 2008. Όσο για τις αριθμητικές πράξεις, τους υπολογισμούς, τα ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία που οδήγησαν στην επιλογή της 16ης Σεπτεμβρίου, αυτά θα αποκαλυφθούν μόνο αν ο Καραμανλής ο νεώτερος τα γράψει στα απομνημονεύματά του ή αν μιλήσει κάποιος από τους ελάχιστους ανθρώπους που ο αρχηγός της ΝΔ εμπιστεύεται ως εχέμυθους. Και είναι πράγματι ελάχιστοι, μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, αφού ακόμα και οι κυβερνητικοί βουλευτές αιφνιδιάστηκαν με την ημερομηνία.
Το ΠΑΣΟΚ, που τελικά έσυρε τον πρωθυπουργό σε πρόωρες εκλογές όσο κι αν επίσημα η ΝΔ το αρνείται, απέδειξε ότι είχε προετοιμάσει υποδομή «ταχείας ανάπτυξης» και κατόρθωσε, με ελάχιστους κλυδωνισμούς, να παρατάξει τις δυνάμεις του συντεταγμένες και οργανωμένες. Ο Γιώργος Παπανδρέου εξακολουθεί να παπαγαλίζει τον ίδιο βαρετό και αδιάφορο καταγγελτικό λόγο αλλά παρουσιάζεται πιο στιβαρός και πιο πειστικός όταν διαφημίζει τον εαυτό του ως ικανό να αναλάβει τις τύχες της χώρας.
Εκεί που ο Κώστας Καραμανλής πέτυχε μια άμεση νίκη, εξαγγέλλοντας αιφνιδιαστικά προεκλογική περίοδο ενός μηνός μέσα στο καλοκαίρι, ήταν έναντι του ΛΑ.Ο.Σ. Όσοι προσέχουν τη σημειολογία θα παρατήρησαν την έκφραση συγκεκαλυμμένης απόγνωσης στο πρόσωπο του κ. Γ. Καρατζαφέρη, του οποίου το μέγα πρόβλημα κατάρτισης αξιοπρεπών ψηφοδελτίων έγινε ξαφνικά αφόρητο. Όχι μόνο δεν προσέτρεξαν όσοι ήλπιζε ο καναλάρχης, αλλά το προσωποπαγές κόμμα του ήδη φυλλορροούσε προτού καν αρχίσει να γυρίζει η ρουλέτα των πρόωρων εκλογών.
Το τελικό αποτέλεσμα που θα προκύψει το βράδυ της 16/9/07 θα παραμείνει έως τότε πραγματικά… ανεκτίμητο. Σίγουρα οι απλοί πολίτες δεν πρόκειται να αντιληφθούν καμία διαφορά, ανεξάρτητα από το ποιος εκ των δύο μονομάχων θα νικήσει. Τα περιθώρια της οικονομίας εξαντλήθηκαν πριν από σχεδόν τριάντα χρόνια και η φαυλότητα του κύκλου των ψευτο-παροχών που χρηματοδοτούνται από μια απάνθρωπη όσο και βλακώδη φορολογία δεν πρόκειται να εκλείψει στο ορατό μέλλον.
Αξίζει όμως να παρατεθούν μερικοί απλοί συλλογισμοί:
Αν υποθέσουμε ότι το άθροισμα των πάγιων ψηφοφόρων των δύο κομμάτων εξουσίας φτάνει σε ποσοστό το 65% του εκλογικού σώματος, δεν θα απέχουμε πολύ από την πραγματικότητα. Αυτό το 65% των αμετακίνητων οπαδών οι δύο «μεγάλοι» δεν το μοιράζονται εξίσου. Η ΝΔ έχει μια ελάχιστη υπεροχή, που δεν είναι όμως ούτε αρκετή ούτε μετά βεβαιότητος μετρήσιμη για να ξέρουν ακριβώς τι θα τους ξημερώσει στις 17/9. Τα «μικρότερα» κόμματα, ΚΚΕ, ΣΥ.ΡΙΖ.Α, ΛΑ.Ο.Σ. και Δημοκρατική Αναγέννηση αναμένεται να συλλέξουν, και τα τέσσερα, ένα συνολικό ποσοστό περί το 15%.
Απομένουν, λοιπόν, δύο στους δέκα ψηφοφόρους που αν ψήφιζαν συντεταγμένα θα μπορούσαν, ενισχύοντας τα μικρά κόμματα, να εξουδετερώσουν έστω προσωρινά το μονοπώλιο του διδύμου ΠΑΣΟΚ-ΝΔ. Το τι και το πώς της περίπτωσης όπου κανένα από τα δύο κατεστημένα κόμματα δεν θα ήταν σε θέση να σχηματίσει κυβέρνηση χρειάζεται μεγάλη υπολογιστική δύναμη για να αναλυθεί. Από αυτό όμως το αναποφάσιστο 20%, το μισό πιθανότατα θα πάει τελικά στους δύο «μεγάλους», είτε με συμφεροντολογικά κριτήρια είτε με συναισθηματικά. Και πάλι η κατανομή αυτού του αναποφάσιστου 10% είναι απρόβλεπτη. Το δε τελευταίο 10% θα το μοιραστούνε όλοι και θα περιλαμβάνει και τα άκυρα-λευκά. Ενδιαφέρον θα έχει και το ποσοστό της αποχής, ιδιαίτερα σε αυτές τις εκλογές, όπου τα τριάμισι χρόνια της «Νέας Διακυβέρνησης» ξοδεύτηκαν για να «μεταρρυθμίσουν» ένα λαό κουρασμένο από τον «εκσυγχρονισμό» χωρίς να πετύχουν όμως τίποτα υπέρ εκείνων που διαχρονικά δοκιμάζονται.
Αντίθετα, κάτι που προφανώς είναι αδύνατο για το ΠΑΣΟΚ να το καταλάβει, οι δασοκτόνοι, οι οικοπεδοφάγοι, οι αυθαίρετοι, οι καταχραστές του δημόσιου χρήματος, οι φοροκλέφτες, οι λογής καλοντυμένοι απατεώνες που έκαναν χρυσές δουλειές επί κυβερνήσεων της «Αλλαγής» και συνέχισαν ανενόχλητοι και ισχυρότεροι επί «Νέας Διακυβέρνησης», είναι πολύ περισσότεροι από τις διακόσιες οικογένειες που έχασαν σπίτια, μαντριά, κοτέτσια και καλλιέργειες από τους εμπρηστές. Όσο για τα «ομόλογα», παρά το μέγεθος του σκανδάλου και το εξωφρενικό της υπόθεσης αυτής, για τη συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων, ακόμα και των πληγέντων συνταξιούχων, το χρήμα που κλάπηκε δεν το έπιασαν ποτέ στα χέρια τους και ποτέ δεν θα τους δινόταν, έτσι κι αλλιώς. Επιμένοντας να στηρίζει την προεκλογική του εκστρατεία σ’ ένα οικονομικό αλλά δυσνόητο για τους πολλούς υπερσκάνδαλο, το ΠΑΣΟΚ χάνεται στην ομίχλη. Μπροστά στην κάλπη ο πολίτης πρέπει να αισθάνεται ότι βλέπει καθαρά.
