artfarted

Το παρόν σημείωμα δεν καταπιάνεται με όσους έχουν εξοχικό, από έπαυλη μέχρι και καλύβα. Δεν ασχολείται με τους οικογενειάρχες με παιδιά. Δεν καταπιάνεται μ’ εκείνους που ικανοποιούνται απόλυτα στις διακοπές τους με τα στοιχειώδη: κατάργηση του 24ώρου, χύμα μεθύσια και γαμήσια. Δεν αφορά τους ζάμπλουτους αφού το χρήμα τους σαρώνει την κάθε υποψία ενόχλησης.
Το ρητορικό μου ερώτημα είναι πως τα ζευγάρια των χαμηλόμισθων, αλλά και υψηλόμισθων Ελλήνων, μπορούν να είναι αισιόδοξοι ότι όπου καταφύγουν στα παράλια της χώρας για «διακοπές» θα περάσουν καλά. Για την ακρίβεια αναρωτιέμαι αν είναι δυνατόν να βρεθεί το καλοκαίρι τόπος στην Ελλάδα που να συνδυάζει ησυχία, καθαριότητα, ποιότητα υπηρεσιών, τιμιότητα και όλα αυτά να μπορούν να τα χαρούν απλοί πολίτες των 40 ευρώ τη βραδιά αλλά και των 400+ ευρώ τη βραδιά.
Να επαναλάβω ότι για εκείνους που είναι star-struck και υποφέρουν από αϋπνίες, είναι εθισμένοι στο junk food και στις μπόμπες και η θέα μιας άδειας παραλίας τους προκαλεί φοβία, κατάθλιψη κλπ, υπάρχουν η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Πάρος, η Ρόδος, η Κως και άλλοι επίγειοι παράδεισοι για party animals. Τι γίνεται όμως με όσους αναζητούν πραγματικά να διακόψουν την πολύμηνη έκθεσή τους στην τρέλα της τσιμεντούπολης; Να καθαρίσουν τα σπλάχνα τους από την αιθαλομίχλη; Να επανακτήσουν, έστω για λίγες μέρες, τα φυσιολογικά επίπεδα της ντοπαμίνης στον εγκέφαλό τους; Να ανανεώσουν την όποια φθορά προκαλεί η βεβαρημένη καθημερινότητα στη σχέση τους; An honest day for an honest pay, λένε οι απλοϊκοί Αμερικάνοι. Πείτε μου κάποιος, που την πέτυχε αυτή τη μέρα, να προσπαθήσω κι εγώ. Γιατί μέχρι τώρα η περσινή δεκαήμερη εμπειρία μου σε Λευκάδα- Ιθάκη είναι τυπική της τελευταίας εικοσαετίας «διακοπών». Από τότε δηλαδή που άρχισα να αναζητώ ολοένα και περισσότερη ποιότητα, αντί για ποσότητα στην καλοκαιρινή μου ανάπαυλα.
Είμαι σαραντάρης και η σύντροφός μου δέκα χρόνια νεότερη. Μικρο-μεσαίου εισοδήματος στην καλύτερη των περιπτώσεων. Είμαστε άνθρωποι που λατρεύουμε το καλό γούστο και η ησυχία μας αρέσει όχι μόνο ως απόλαυση. Μας αρέσει να την παράγουμε κι όλας, σαν συνεισφορά στη φύση και στους άλλους ανθρώπους που τη δικαιούνται. Είμαστε απαρέγκλιτα φίλοι και προστάτες του φυσικού περιβάλλοντος. Ξέρουμε ότι είμαστε φιλοξενούμενοί του και δεν θέλουμε να το επιβαρύνουμε. Γενικά δεν θέλουμε να ενοχλούμε τίποτα και κανέναν και μ’ αυτή τη λογική προσδοκάμε να μην ενοχληθούμε. Και ζούμε στην Ελλάδα..!

Η Λευκάδα είναι κατά τη γνώμη μου από τα κορυφαία 5 Ελληνικά νησιά. Οι ασύλληπτες παραλίες της συντροφεύονται από όμορφη, πυκνή πράσινη γούνα που καλύπτει τα βουνά της. Οι Λευκαδίτες είναι συστηματικοί καταστροφείς του ίδιου τους του νησιού αλλά ο τόπος τους ακόμα αντιστέκεται. Διάσπαρτες αυθαίρετες χωματερές λεκιάζουν τις βουνοπλαγιές. Π.χ. εκείνο το διάσημο Νυδρί, με την πρασινάδα και τα νησάκια του που από μακριά μοιάζουν τροπικά, άμα πλησιάσεις σε καταθλίβει. Βουρκόνερα, σκουπίδια, απόλυτη καταστροφή του τοπικού αρχιτεκτονικού στοιχείου, φασαρία και αναρχοτουρισμός. Ντόπιοι και ξένοι σε αγαστή συνεργασία προχειρότητας και ασέβειας. Στην άλλη μεριά του νησιού το θρυλικό Πόρτο Κατσίκι που όταν το πρωτοαντικρύζει κανείς του ανοίγει το στόμα και του σταματάει η καρδιά. Γενικότερα, όλες οι παραλίες του Ιονίου που βλέπουν Δυτικά, νησιώτικες και στεριανές, είναι θεαματικές. Από την Κέρκυρα μέχρι την Πύλο, χιλιόμετρα άμμου που χαϊδεύεται και φιλιέται στους αιώνες με τη θάλασσα. Ακόμα περισσότερο στη Λευκάδα, η πέτρα του νησιού είναι κάτασπρη και οι Δυτικές θάλασσές της βαμμένες τουρκουάζ. Τρέχεις λοιπόν στην αγκαλιά αυτού του παραδείσου. Και προσγειώνεσαι στην ανελέητη πραγματικότητα. Όταν έχει κύμα στο Ιόνιο η είσοδος-έξοδος στη θάλασσα είναι σπορ για επαγγελματίες κασκαντέρ. Πρέπει ο λουόμενος να είναι αίλουρος και να ξέρει ολίγη θαλάσσια κυματική για να μην τον ρουφήξουν τα κύματα και τα ρεύματα. Στη δε ακτή τα πράγματα δεν είναι πολύ πιο ευχάριστα γιατί φυσάει δυνατά και η άμμος μαστιγώνει αλύπητα. Οι μόνοι που στέκονται απτόητοι είναι κάποιοι τουρίστες, που ψήνονται κανονικά και ενδεχομένως δεν έχουν κάποια καλύτερη εμπειρία. Έρχεται λοιπόν η ευλογημένη μέρα της νηνεμίας και σχεδόν πετώντας καταφθάνεις στη θάλασσα όπου γίνεται η συνήθης κοσμοπανύγηρης. Εντάξει, λες, μην είμαι και τόσο ελιτιστής, όλοι άνθρωποι είμαστε. Κύριοι και βρωμιάρηδες όλοι αδέρφια. Αδέεεερφια μου, το νερό είναι γεμάτο φουσκάλες και το επιφανειακό φιλμ από λάδια μηχανής εκτείνεται σε ολόκληρη την αχανή παραλία και σε πλάτος δεκάδων μέτρων. Πούστηδες Ιταλοί, σκέφτομαι μέσα σε πλήρη απελπισία και φαντάζομαι ότι εκεί απέναντι, κι ας μην τα βλέπω, τα Ιταλικά εργοστάσια και οι μεγαλουπόλεις χύνουν τα απόβλητά τους στη θάλασσα. Λάθος…. Αργότερα σ’ ένα αναψυκτήριο ρωτάω με τρόπο τον Αλβανό σερβιτόρο τι παίζεται με τα λάδια. Το Σούπερφάστ, μου λέει. Κεραμίδα πέφτει στο κεφάλι μου! Αυτά τα τεράστια καταμαράν που βλέπουμε όλη μέρα να πηγαινοέρχονται στο πέλαγο είναι η πηγή του κακού και είναι αστείρευτη. Κρίμα οι παραλίες, κρίμα η θέα, κρίμα το θαύμα της φύσης. Ο Στρίτζης κατατρόπωσε το Θεό… Μετά από τρείς μέρες μάχης με τα στοιχεία της φύσης και με το Στρίτζη, εγκαταλείπουμε τη δυτική πλευρά του νησιού και καταφεύγουμε σε κάτι κολπίσκους στα ανατολικά. Καλούτσικα ήτανε αλλά αυτό το βρίσκουμε και στην Ανάβυσσο. Η Λευκάδα μας προκαλεί ανάμεικτα αισθήματα.

(στο επόμενο, τα καταλύματα και το φαγητό)