artfarted

Την ερχόμενη Κυριακή, 16 Σεπτ. 2007, οι περισσότεροι Έλληνες θα πειθαναγκαστούν να ψηφίσουν πρόωρα για την ανάδειξη της επόμενης κυβέρνησης της χώρας.
Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις που δημοσιοποιήθηκαν, το ποσοστό των ερωτηθέντων που δήλωσαν ότι δεν ήθελαν αυτές τις εκλογές υπερέβαινε το 60%. Η υστερόβουλη απόφαση του πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή να δοκιμάσει τώρα την πολιτική του δύναμη, απαντώντας στην πολύμηνη πρόκληση του ΠΑΣΟΚ, βρήκε τους Έλληνες ξεκάθαρα αντίθετους. Ιδιαίτερα μάλιστα μετά τον όλεθρο του Αυγούστου η εικόνα της προεκλογικής πατρίδας μας παρουσιάστηκε κωμικοτραγική. Πάνω από τα φέρετρα και την καρβουνιασμένη χλωρίδα και πανίδα της Ελληνικής υπαίθρου άρχισαν να ξεστομίζονται ακρότητες, χυδαιότητες, αστειότητες και παραλογισμοί. Τα δύο κόμματα εξουσίας με μπροστάρηδες τους αρχηγούς τους επιχείρησαν ένα προεκλογικό blitzkrieg λες και βρισκόντουσαν σε κάποια άλλη χώρα, λες και απευθύνονταν σε κάποιο άλλο λαό, που δεν ήξερε, δεν είχε δει, δεν είχε μυρίσει, δεν είχε τρομοκρατηθεί…

Προφανώς στην Ελλάδα οι πραγματικοί πολίτες είναι λίγοι. Ούτε «λαός» υπάρχει σε ποσότητα ικανή να αντισταθεί στην καθεστηκυία ολιγαρχία. Στην πλειοψηφία τους οι Έλληνες είναι όχλος. Μόνο έτσι εξηγείται ότι την εξουσία εξακολουθούν να διεκδικούν δύο αποτυχημένοι πολιτικοί σχηματισμοί, των οποίων τα έργα και τις ημέρες η κοινή γνώμη εν πολλοίς καταδικάζει. Γι αυτό, αν η Ελλάδα διέθετε ικανό αριθμό συνειδητοποιημένων πολιτών, αποκλείεται να εξακολουθούσαν σήμερα να υπάρχουν το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία, αλλά ούτε και το κακοήθες νεόπλασμα του Γ. Καρατζαφέρη.

Αντ’ αυτού τα δύο κόμματα εξουσίας περιφρονούν το Σύνταγμα της χώρας, καταπατούν όποιο θεσμό και όποιο νόμο εμποδίζει τις πρακτικές τους και εν πολλοίς απολαμβάνουν μια διαρκή ασυλία. Η εξασφάλιση αυτής της διαρκούς ασυλίας από το διαπλεγμένο πολιτικο-επιχειρηματικό κατεστημένο προϋποθέτει τη διάβρωση των πάντων και οδηγεί στο συμπέρασμα ότι για την ανατροπή αυτού του σάπιου καθεστώτος τίποτα λιγότερο από μια πραγματική επανάσταση δεν θα ήταν αρκετό. Όμως, διαθέτει αυτός ο διαβρωμένος λαός πρόσωπα τα οποία και έχουν ξεφύγει από τη χιονοστιβάδα της διαφθοράς, και έχουν την αντοχή να αγωνιστούν, και την ετοιμότητα να επιβιώσουν σε ένα τόσο πολιτικά ανθυγιεινό στίβο και το σπουδαιότερο, θέλουν να δοκιμάσουν;

Είναι οι λαοί άξιοι των πολιτικών προσώπων που αναδεικνύουν; Απαντάμε στο ερώτημα αυτό θετικά. Ναι, είναι. Για παράδειγμα, ήταν οι Γερμανοί άξιοι του κτηνώδους Χίτλερ; Απάντηση: εκείνοι οι Γερμανοί, εκείνης της εποχής και εκείνων των συνθηκών που αντιμετώπιζε η χώρα τους μετά τον Α’ Παγκ. Πόλεμο, ήταν. Η σύγχρονη Ελλάδα όμως, η Ευρωπαϊκή Ελλάδα, η Ολυμπιακή Ελλάδα, η Ελλάδα που αναδύθηκε μέσα από τον ορυμαγδό του 20ου αιώνα, γιατί σήμερα εμφανίζεται εγκλωβισμένη ανάμεσα σε δύο τόσο κακές επιλογές, τον Κώστα Καραμανλή και τον Γιώργο Παπανδρέου, ενώ ως καταλύτης και ως σύμβολο αντίστασης παρουσιάζεται ο Γ. Καρατζαφέρης, μια φιγούρα χαμηλής αισθητικής, αλαζονικής συμπεριφοράς, ειρωνείας και βάναυσης –ακριβώς όπως και οι άλλοι- υποτίμησης της νοημοσύνης των ψηφοφόρων;

Αμέσως μετά την κατάρρευση της χούντας αναφέρθηκε σε πολλές αναλύσεις η άποψη, εισαγόμενη από τις Η.Π.Α. και τη Δυτ. Ευρώπη, ότι στους Έλληνες άξιζε η δικτατορία γιατί ήταν πολιτικά ανώριμοι. Αυτή την άποψη την αποκρούσαμε τότε μετά βδελυγμίας και τη θεωρήσαμε ανάξια συζητήσεως. Εμείς είμαστε Έλληνες, οι κατέχοντες την πατέντα της Δημοκρατίας, οι κατέχοντες την πατέντα του λόγου και του διαλόγου, του αθάνατου «άκουσον μεν, πάταξον δε». Πόσο ανόητοι, πόσο κομπλεξικοί ήταν πια αυτοί οι κουτόφραγκοι; Έτσι ακριβώς σκεφτόταν και ο γράφων, έφηβος τότε, συνεπαρμένος από τη νωπή θυσία του Πολυτεχνείου και την πίστη ότι στην Ελλάδα η πολιτική ωριμότητα ρέει στο αίμα των κατοίκων της. Ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του γενετικού τους κώδικα.

Η τρίτη εκλογή του Ανδρέα Παπανδρέου στην πρωθυπουργία εξαφάνισε και το τελευταίο ίχνος εκείνης της πίστης από τον γράφοντα και τον γέμισε με ένα αβάσταχτο αίσθημα αγανάκτησης για το γεγονός ότι οι νεοέλληνες αποδείχτηκαν εθισμένοι στο ψέμα και στην κοροϊδία. Αυτά απαιτούσαν από τους πολιτικούς. Αυτά έτρεχαν να ακούσουν στις τερατώδεις συγκεντρώσεις της δεκαετίας του ’80 και του ’90 και αυτά μεταδίδουν τώρα, πεισματικά κι αδιάκοπα τα κανάλια, αδιαφορώντας για το ότι έχουμε περάσει πλέον για τα καλά στον 21ο αιώνα.

Τελικά είμαστε όντως πολιτικά ανώριμοι. Αλλιώς δεν εξηγείται. Ας προσπαθήσει κάποιος να εξηγήσει γιατί, λίγες μέρες μετά τη φρίκη της φωτιάς, τόσες χιλιάδες κόσμου τρέχουν στις συγκεντρώσεις και επευφημούν τους πράσινους και τους μπλε πολιτικούς εγκληματίες αντί να τους αφήνουν μόνους να φωνάζουν σε άδειες πλατείες.

Η μόνη εξήγηση που μπορούμε να δώσουμε έχει ήδη αναφερθεί παραπάνω. Στην Ελλάδα κυριαρχεί ο όχλος. Και δεν κρύβεται, δεν κρατά κανένα πρόσχημα. Σ’ αυτές τις εκλογές οι δύο «μεγάλοι» εκτός από τον μεταξύ ανταγωνισμό έχουν κι ένα κοινό σκοπό: να αποδείξουν ότι οι πολιτικά ώριμοι Έλληνες παραμένουν μια ισχνή μειοψηφία ενώ ο όχλος είναι ο αδιαφιλονίκητος πρωταθλητής με πάνω από 80%. Αλλά το κατεστημένο δεν θα σταματήσει εκεί. Επί πλέον θα εκμεταλλευτεί τους απαυδισμένους ψηφοφόρους που θα απόσχουν ολοκληρωτικά από τις εκλογές, όσο θα εκμεταλλευτεί και τα άκυρα και τα λευκά ψηφοδέλτια. Με απλή αριθμητική αποδεικνύεται ότι όσο λιγότερες είναι οι έγκυρες ψήφοι, τόσο ευκολότερο γίνεται για το πρώτο κόμμα να αποκτήσει αυτοδυναμία και να αυξήσει τους βουλευτές του. Οτιδήποτε άλλο εκτός από την έγκυρη ψήφο βοηθάει όποιον από τους δύο «μεγάλους» προηγείται. Το συμπέρασμα ότι με άκυρα, με λευκά και με την αποχή τιμωρείται το πολιτικό σύστημα είναι ένας μύθος. Ο μόνος τρόπος να συνεισφέρει κάποιος ώστε σταγόνα- σταγόνα η αντίσταση να γίνει ωκεανός είναι η έγκυρη ψήφος στα κόμματα που ούτε καν ονειρεύονται την εξουσία και που η παρουσία τους είναι συμβολική και που με τα αποτελέσματά τους προσδοκούν να στείλουν ηχηρά μηνύματα πολιτικής αφύπνισης.

Μικρά κόμματα υπάρχουν πολλά. Όποιος πιστεύει ότι είναι ένας συνειδητοποιημένος πολίτης ας τολμήσει να κοιτάξει μέσα του και να αναζητήσει την ηθική του ταυτότητα, το πατριωτικό του στίγμα, τη συνείδησή του. Αν κάπου εκεί μέσα συναντήσει κι ένα δέντρο που καίγεται, ένα ζωάκι που πεθαίνει, μια μάνα που χάνει τα λογικά της, τότε σίγουρα θα κάνει το σωστό. Όποια κι αν είναι η επιλογή, θα στείλει στους τυράννους ένα ξεκάθαρο μήνυμα: you can run but you can’t hide.