Wednesday, January 17, 2007
Φεβρουάριος 2004- Επέτειος προς αποφυγή
Οι σκηνές που διαμείφθηκαν στην αίθουσα συνεδρίων του ξενοδοχείου Divani Caravel το μεσημέρι της Πέμπτης, 8 Ιανουαρίου του 2004, ήταν πραγματικά ροκ και μάλιστα ο ενθουσιασμός πέριξ του «μεσσία» Γιώργου Παπανδρέου μόνο με εκείνον γύρω από τον αείμνηστο Κων/νο Καραμανλή μπορεί να συγκριθεί, όταν ο τελευταίος πάτησε το πόδι του στο αεροδρόμιο του Ελληνικού για να σώσει το Έθνος.
Εκστασιασμένος από το παραλήρημα του αχαλίνωτου πλήθους που ποδοπατιόταν για να αγγίξει το «νυμφίο», ο γέρων της ΠΑΣΟΚικής συναγωγής Αντ. Λιβάνης, με πρόσωπο που ακτινοβολούσε σαν Αυγουστιάτικο φεγγάρι, ανταποκρίθηκε ενθουσιωδώς στις κάμερες και τα μικρόφωνα που τον περικύκλωσαν:
«Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου! Αυτό τα λέει όλα!».
Έτσι ξεκίνησε ο κατήφορος του Γιώργου Παπανδρέου, ακριβώς ένα μήνα πριν πάρει και επίσημα το σκήπτρο της αρχηγίας από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.
Για τη μνημειώδη δήλωσή του ο κ. Λιβάνης μπορεί να επικαλεστεί τον πυρετό των συγκλονιστικών εκείνων στιγμών. Θα μπορούσε όμως να είχε διαλέξει κάποιο άλλο, εξίσου ενθουσιώδες σχόλιο αλλά, παρ’ όλα αυτά, γλώττα λανθάνουσα αλήθειαν είπε…
Ουσιαστικά η ανάληψη (ή κατάληψη), της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ έγινε από το γιό του ιδρυτή του κληρονομικώ δικαίω, παρά τον αντιπερισπασμό με τη «γιορτή» του ενός εκατομμυρίου και κάτι ψιλά «ψήφων».
Μέσα στο σωρό με τα κενά συνθήματα και τις μεγαλοστομίες του αξέχαστου Ανδρέα Παπανδρέου υπάρχει και η περιβόητη ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται, δεν… κλπ». Δεν έχει σημασία. Τα λόγια των πολιτικών εξυπηρετούν τη στιγμή που λέγονται και μετά ελαφραίνουν τη βαρεμάρα των καφενείων. Το γεγονός είναι ότι στην υπέρ-τριαντάχρονη πορεία του ΠΑΣΟΚ πραγματική διαδοχή ακόμα δεν υπήρξε. Παρεμβλήθηκε, μόνο, ο Κώστας Σημίτης. Είναι δε απροκάλυπτη η ανικανότητα του Παπανδρέου του ΙΙΙ να ηγηθεί, παρά τη στήριξη των φιλικών του ΜΜΕ και του προσωπικού του μηχανισμού, αφού τελικά κατέφυγε στο Σημιτικό δυναμικό για να συγκρατήσει το ΠΑΣΟΚ από τη διάλυση και να διατηρήσει τον εαυτό του στην αρχηγία. Οι αυλοκόλακες της Χαριλάου Τρικούπη, οι… «κυρίες επί των τιμών», τα «παπαγαλάκια» τους στο κόμμα και οι εναπομείναντες οπαδοί των Παπανδρεϊκών γονιδίων εξακολουθούν να διασπείρουν το μύθο ότι καλύτερος του Γ.Α.Π δεν τους βρίσκεται.
Ακόμα και αν υιοθετήσουμε τα κυνικότερα των κριτηρίων, ότι δηλαδή ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας πρέπει να παρασέρνει το λαό και να μοσχοπουλάει διαφημιστικό χρόνο στην τηλεόραση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επικοινωνιακά είναι από αδιάφορος έως βαρετός. Είναι όμως μόνο επικοινωνιακό το πρόβλημα του κ. Γ. Παπανδρέου; Παρά τη διαρκή εναλλαγή των στελεχών που εκπροσωπούν το κόμμα του στον Τύπο, ο ίδιος όχι μόνο δεν πείθει αλλά, απεναντίας, αποδεικνύει καθημερινά στους πολιτικά απαιτητικούς Έλληνες ότι δεν ξέρει ούτε πως διευθύνεται ένα σύγχρονο κράτος, ούτε, ακόμα χειρότερα, πως προστατεύονται και προάγονται τα συμφέροντα, τρέχοντα και μελλοντικά, της Ελλάδας.
Με τον τρόπο που βρέθηκε στην καρέκλα του αρχηγού ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου παρέσυρε μεν τις μάζες των πολιτικά ακαλλιέργητων οπαδών του βαθέως ΠΑΣΟΚ, μαζί με πολλούς αγαθά σκεπτόμενους νέους, δεν διέφυγε όμως της προσοχής επίσης πολλών πολιτών, ανεξάρτητα κομματικών προτιμήσεων, ότι από την «εκλογή» του ακόμα, ο «πρίγκιπας» της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έδωσε στην πολιτική υποκρισία νέα πνοή, μεγαλύτερη δυναμική και περισσότερο θράσος.
Ας αγνοηθεί λοιπόν ο κ. Α. Λιβάνης που μίλησε σαν υπασπιστής κάποιου βασιλιά. Δεν είναι όμως δυνατόν να αγνοηθούν τα γεγονότα της Κυριακής, 8 Φεβρουαρίου του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ απέδειξε τη συγγένειά του σε νοοτροπία και όχι μόνο, με το Συριακό… Μπάαθ. Γιατί, επί της ουσίας, σε τι διαφέρει ο τρόπος που τον μακαρίτη δικτάτορα της Συρίας, Χαφέζ Αλ Άσσαντ, διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, από τον τρόπο που αρχηγός του ΠΑΣΟΚ «εξελέγη» ο Γιώργος Παπανδρέου;
Θυμίζουμε επιγραμματικά ότι τον Ιούνιο του 2000, ο 34χρονος Μπασάρ Αλ Άσσαντ σπρώχτηκε από τη Συριακή χούντα, που δεν διακύβευε τα προνόμιά της, να διαδεχτεί τον αποθανόντα πατέρα του, Χαφέζ. Με συνοπτικές διαδικασίες η «Βουλή» της χώρας αναθεώρησε το Σύνταγμα της Συρίας που είχε όριο ηλικίας για τον πρόεδρο τα 40 χρόνια και ένα μήνα αργότερα ο οφθαλμίατρος Μπασάρ «διεκδίκησε», με δημοψήφισμα, την προεδρία ως μοναδικός υποψήφιος και «εκλέχτηκε» με ποσοστό 97,3%...
Το δικό μας τριτοκοσμικό λαϊκό δημοψήφισμα, που ανέδειξε το γιό του Ανδρέα Παπανδρέου ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, θυμίζει δυστυχώς και εκείνο με το οποίο «εκλέχτηκε» για πέμπτη συνεχόμενη θητεία, ο τύραννος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Μόνο που λόγω των διεθνών πιέσεων ακόμα και ο Μουμπάρακ ενέδωσε και για πρώτη φορά από το 1981, που διαδέχτηκε το δολοφονημένο Ανουάρ Σαντάτ, την προεδρία διεκδίκησαν και λίγοι τολμηροί αντίπαλοί του. Έτσι ο σύγχρονος Φαραώ περιορίστηκε στο φτωχό… 89%. Η Αίγυπτος βέβαια δεν έχει τίποτα να φοβηθεί αφού για την αρχηγία του κυβερνώντος Εθνικού Δημοκρατικού(…) Κόμματος προαλείφεται ο δευτερότοκος υιός Μουμπάρακ, ο Γκαμάλ.
Επειδή όμως εδώ είναι Ευρώπη, τα παραδείγματα οικογενειοκρατίας- εκτός Ελλάδας- περιορίζονται μόνο σε ακροδεξιά κόμματα. Αν εξαιρέσουμε τη φωτογενή Αλεσσάντρα Μουσολίνι που προσπάθησε αλλά προκοπή δεν είδε, μόνο το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο ακολουθεί το φωτεινό παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ με τη Μαρίν Λεπέν να διαδέχεται τον ακατάβλητο πατέρα της, Ζαν-Μαρί, που στα 78 του χρόνια ετοιμάζεται να επαναλάβει το θρίαμβο του 2002.
Την οικογένεια Λεπέν είχε, ενδεχομένως, κατά νου η αειθαλής Μάργκαρετ Παπανδρέου η οποία φέρεται να προανάγγειλε ότι το «Γιωργάκη» στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ θα διαδεχτεί η κόρη του, Μαργαρίτα! Ακόμα και ως ανέκδοτο αν δημοσιεύτηκε το σχετικό κειμενάκι, αποκαλύπτει το μέγεθος του ελλείμματος πολιτικής αξιοπρέπειας στο οποίο έχει περιέλθει ο τόπος μας αφού και στο στρατόπεδο της οικογένειας Μητσοτάκη παρόμοια «ανέκδοτα» λέγονται.
Από την άλλη, η πρόσφατη αναθέρμανση της κόντρας του ΠΑΣΟΚ με τη δεύτερη «χήρα του Αντρέα» καταδεικνύει ότι ακόμα και οι εξ’ αγχιστείας συγγενείς του μακαρίτη, σπρώχνονται να ρευστοποιήσουν αυτή τη μόνη ιστορικής αξίας περιουσία που τους άφησε. Δεν είναι θλιβερό που ο «ήλιος του ΠΑΣΟΚ», το σύμβολο της «Αλλαγής» που κάποτε τόσα εκατομμύρια βασανισμένων Ελλήνων ανέτεινε έστω ψυχικά, τώρα θεωρείται σημαία ευκαιρίας;
Είναι εξόχως παράδοξο ότι εδώ και μισό αιώνα στην Ελλάδα ελάχιστες οικογένειες κατάφεραν να πλασαριστούν ως αποκλειστικοί τροφοδότες της εξουσίας, ενώ η κοινωνία εξελίσσεται, εκσυγχρονίζεται και η δημοκρατία, υποτίθεται, ενισχύεται.
Οι Έλληνες έχουν υποκύψει στην οικογενειοκρατία και περιορίζονται σε πικρά σχόλια για το φαινόμενο. Όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι Ατλαντικοί λύκο-φίλοι μας εκλαμβάνουν το γνώρισμα αυτό ως στοιχείο που φανερώνει ότι αφ’ ενός η Ελλάδα είναι πολιτικά ασόβαρη οντότητα, αφού εξουσιάζεται με φεουδαρχικό τρόπο και, αφ’ εταίρου, μια κοινωνία με τέτοια ελλειμματικά χαρακτηριστικά των μηχανισμών παραγωγής ηγετών, εύκολα χαλιναγωγείται. Παρένθεση: τις αξιοπρεπείς και εξελιγμένες πολιτικά κοινωνίες η εγχώρια τρομοκρατία τις ταλανίζει για δέκα- δεκαπέντε χρόνια, δηλαδή για τρεις ή τέσσερις κυβερνητικές θητείες στη διάρκεια των οποίων οι ισχυροί θεσμοί αντιστέκονται αποτελεσματικά. Αντίθετα, στις «μπανανίες» όπως η Ελλάδα, το φαινόμενο διαρκεί, ακριβώς γιατί λόγω του ολιγαρχικού πολιτεύματος οι «μάζες» δεν συμπορεύονται με την εξουσία και παραμένουν θεατές σε μια μάχη που κρίνουν ότι δεν τους αφορά.
Έχοντας λοιπόν όλα αυτά υπ’ όψη δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ο γιος του πιο «τριτοκοσμικού» πρωθυπουργού της Ελλάδας, «εκλέχτηκε» και πάλι χωρίς αντίπαλο, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και υπό αυτή την ιδιότητα ήταν τιμώμενο πρόσωπο στην πανηγυρική ανακήρυξη της Σεγκολέν Ρουαγιάλ ως επίσημης υποψήφιας του Γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της χώρας της. Θα αναρωτήθηκαν οι σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες, πόσο πολιτικά αξιοπρεπής αισθανόταν ο Μπααθικά «εκλεγμένος» Γιώργος Παπανδρέου δίπλα στη Σεγκολέν και ανάμεσα σε ηγέτες που αντίθετα με τον ίδιο, αναδείχτηκαν μέσα από συστήματα ίσων ευκαιριών ή, όπως στην εξαιρετική περίπτωση της Γαλλίδας ομολόγου του, ενάντια στο κατεστημένο;
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, αν η έλλειψη αντιπάλων στις προκριματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αρχηγών στα κόμματα αποτελεί παράγοντα που ευνοεί την ήττα, τότε ο Νικολά Σαρκοζί δεν έχει καμία ελπίδα αφού το UMP όχι μόνο δεν παρήγε άλλον υποψήφιο, αλλά και αυτός ο μοναδικός αγνοήθηκε από το ένα στα τρία μέλη της Δεξιάς Union pour un Mouvement Populaire. Υπενθυμίζεται ότι το θρυλικό «εκατομμύριο» που έκανε τόσο περήφανο τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά το ένα τρίτο των ψήφων που το «Κίνημα» έλαβε στις βουλευτικές εκλογές και που, βεβαίως, δεν έφτασαν για να το κρατήσουν στην εξουσία.
Συμπερασματικά, στις 9 Φεβρουαρίου του 2004, όταν ο Κ. Σημίτης παρέδωσε στον Γ. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τη σύμβαση της αποσύνθεσής του. Εγγυητής για το αποτέλεσμα ο γιός του ιδρυτή της «εταιρίας», ο οποίος λίγες μόλις ώρες μετά την ανάληψη της προεδρίας ξεκίνησε τα λάθη επί λαθών, τις αστοχίες, τις παλινωδίες και τις επικίνδυνες έως και αντεθνικές επιλογές μαζί με κάτι ακατανόητες διακηρύξεις για μια νέα ΠΑΣΟΚική ευρεσιτεχνία, τη… «Συμμετοχική Δημοκρατία».
Στην παρούσα συγκυρία ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα δεν προέρχεται από τον καλοπροαίρετο μεν, άσχετο δε, αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και την αγέλη των λύκων που τον περιτριγυρίζουν. Αυτοί δεν έχουν την εξουσία. Έχουν όμως τις προσδοκίες μιας μεγάλης μερίδας του λαού μας, να προστατέψουν την Ελλάδα από τους φύση και θέση επικίνδυνους που οι ίδιοι οι ΠΑΣΟΚοι επανέφεραν στην κυβέρνηση με την εικοσαετή εγκληματική πολιτεία τους. Με ηγέτη το Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα και ο κ. Α. Λιβάνης θα πρέπει να έχει πλέον πειστεί ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
Εκστασιασμένος από το παραλήρημα του αχαλίνωτου πλήθους που ποδοπατιόταν για να αγγίξει το «νυμφίο», ο γέρων της ΠΑΣΟΚικής συναγωγής Αντ. Λιβάνης, με πρόσωπο που ακτινοβολούσε σαν Αυγουστιάτικο φεγγάρι, ανταποκρίθηκε ενθουσιωδώς στις κάμερες και τα μικρόφωνα που τον περικύκλωσαν:
«Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου! Αυτό τα λέει όλα!».
Έτσι ξεκίνησε ο κατήφορος του Γιώργου Παπανδρέου, ακριβώς ένα μήνα πριν πάρει και επίσημα το σκήπτρο της αρχηγίας από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη.
Για τη μνημειώδη δήλωσή του ο κ. Λιβάνης μπορεί να επικαλεστεί τον πυρετό των συγκλονιστικών εκείνων στιγμών. Θα μπορούσε όμως να είχε διαλέξει κάποιο άλλο, εξίσου ενθουσιώδες σχόλιο αλλά, παρ’ όλα αυτά, γλώττα λανθάνουσα αλήθειαν είπε…
Ουσιαστικά η ανάληψη (ή κατάληψη), της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ έγινε από το γιό του ιδρυτή του κληρονομικώ δικαίω, παρά τον αντιπερισπασμό με τη «γιορτή» του ενός εκατομμυρίου και κάτι ψιλά «ψήφων».
Μέσα στο σωρό με τα κενά συνθήματα και τις μεγαλοστομίες του αξέχαστου Ανδρέα Παπανδρέου υπάρχει και η περιβόητη ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν κληρονομείται, δεν τεμαχίζεται, δεν… κλπ». Δεν έχει σημασία. Τα λόγια των πολιτικών εξυπηρετούν τη στιγμή που λέγονται και μετά ελαφραίνουν τη βαρεμάρα των καφενείων. Το γεγονός είναι ότι στην υπέρ-τριαντάχρονη πορεία του ΠΑΣΟΚ πραγματική διαδοχή ακόμα δεν υπήρξε. Παρεμβλήθηκε, μόνο, ο Κώστας Σημίτης. Είναι δε απροκάλυπτη η ανικανότητα του Παπανδρέου του ΙΙΙ να ηγηθεί, παρά τη στήριξη των φιλικών του ΜΜΕ και του προσωπικού του μηχανισμού, αφού τελικά κατέφυγε στο Σημιτικό δυναμικό για να συγκρατήσει το ΠΑΣΟΚ από τη διάλυση και να διατηρήσει τον εαυτό του στην αρχηγία. Οι αυλοκόλακες της Χαριλάου Τρικούπη, οι… «κυρίες επί των τιμών», τα «παπαγαλάκια» τους στο κόμμα και οι εναπομείναντες οπαδοί των Παπανδρεϊκών γονιδίων εξακολουθούν να διασπείρουν το μύθο ότι καλύτερος του Γ.Α.Π δεν τους βρίσκεται.
Ακόμα και αν υιοθετήσουμε τα κυνικότερα των κριτηρίων, ότι δηλαδή ο αρχηγός ενός κόμματος εξουσίας πρέπει να παρασέρνει το λαό και να μοσχοπουλάει διαφημιστικό χρόνο στην τηλεόραση, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επικοινωνιακά είναι από αδιάφορος έως βαρετός. Είναι όμως μόνο επικοινωνιακό το πρόβλημα του κ. Γ. Παπανδρέου; Παρά τη διαρκή εναλλαγή των στελεχών που εκπροσωπούν το κόμμα του στον Τύπο, ο ίδιος όχι μόνο δεν πείθει αλλά, απεναντίας, αποδεικνύει καθημερινά στους πολιτικά απαιτητικούς Έλληνες ότι δεν ξέρει ούτε πως διευθύνεται ένα σύγχρονο κράτος, ούτε, ακόμα χειρότερα, πως προστατεύονται και προάγονται τα συμφέροντα, τρέχοντα και μελλοντικά, της Ελλάδας.
Με τον τρόπο που βρέθηκε στην καρέκλα του αρχηγού ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου παρέσυρε μεν τις μάζες των πολιτικά ακαλλιέργητων οπαδών του βαθέως ΠΑΣΟΚ, μαζί με πολλούς αγαθά σκεπτόμενους νέους, δεν διέφυγε όμως της προσοχής επίσης πολλών πολιτών, ανεξάρτητα κομματικών προτιμήσεων, ότι από την «εκλογή» του ακόμα, ο «πρίγκιπας» της Ελληνικής Σοσιαλδημοκρατίας έδωσε στην πολιτική υποκρισία νέα πνοή, μεγαλύτερη δυναμική και περισσότερο θράσος.
Ας αγνοηθεί λοιπόν ο κ. Α. Λιβάνης που μίλησε σαν υπασπιστής κάποιου βασιλιά. Δεν είναι όμως δυνατόν να αγνοηθούν τα γεγονότα της Κυριακής, 8 Φεβρουαρίου του 2004, όταν το ΠΑΣΟΚ απέδειξε τη συγγένειά του σε νοοτροπία και όχι μόνο, με το Συριακό… Μπάαθ. Γιατί, επί της ουσίας, σε τι διαφέρει ο τρόπος που τον μακαρίτη δικτάτορα της Συρίας, Χαφέζ Αλ Άσσαντ, διαδέχτηκε ο γιός του Μπασάρ, από τον τρόπο που αρχηγός του ΠΑΣΟΚ «εξελέγη» ο Γιώργος Παπανδρέου;
Θυμίζουμε επιγραμματικά ότι τον Ιούνιο του 2000, ο 34χρονος Μπασάρ Αλ Άσσαντ σπρώχτηκε από τη Συριακή χούντα, που δεν διακύβευε τα προνόμιά της, να διαδεχτεί τον αποθανόντα πατέρα του, Χαφέζ. Με συνοπτικές διαδικασίες η «Βουλή» της χώρας αναθεώρησε το Σύνταγμα της Συρίας που είχε όριο ηλικίας για τον πρόεδρο τα 40 χρόνια και ένα μήνα αργότερα ο οφθαλμίατρος Μπασάρ «διεκδίκησε», με δημοψήφισμα, την προεδρία ως μοναδικός υποψήφιος και «εκλέχτηκε» με ποσοστό 97,3%...
Το δικό μας τριτοκοσμικό λαϊκό δημοψήφισμα, που ανέδειξε το γιό του Ανδρέα Παπανδρέου ως αδιαφιλονίκητο ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, θυμίζει δυστυχώς και εκείνο με το οποίο «εκλέχτηκε» για πέμπτη συνεχόμενη θητεία, ο τύραννος της Αιγύπτου Χόσνι Μουμπάρακ. Μόνο που λόγω των διεθνών πιέσεων ακόμα και ο Μουμπάρακ ενέδωσε και για πρώτη φορά από το 1981, που διαδέχτηκε το δολοφονημένο Ανουάρ Σαντάτ, την προεδρία διεκδίκησαν και λίγοι τολμηροί αντίπαλοί του. Έτσι ο σύγχρονος Φαραώ περιορίστηκε στο φτωχό… 89%. Η Αίγυπτος βέβαια δεν έχει τίποτα να φοβηθεί αφού για την αρχηγία του κυβερνώντος Εθνικού Δημοκρατικού(…) Κόμματος προαλείφεται ο δευτερότοκος υιός Μουμπάρακ, ο Γκαμάλ.
Επειδή όμως εδώ είναι Ευρώπη, τα παραδείγματα οικογενειοκρατίας- εκτός Ελλάδας- περιορίζονται μόνο σε ακροδεξιά κόμματα. Αν εξαιρέσουμε τη φωτογενή Αλεσσάντρα Μουσολίνι που προσπάθησε αλλά προκοπή δεν είδε, μόνο το Γαλλικό Εθνικό Μέτωπο ακολουθεί το φωτεινό παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ με τη Μαρίν Λεπέν να διαδέχεται τον ακατάβλητο πατέρα της, Ζαν-Μαρί, που στα 78 του χρόνια ετοιμάζεται να επαναλάβει το θρίαμβο του 2002.
Την οικογένεια Λεπέν είχε, ενδεχομένως, κατά νου η αειθαλής Μάργκαρετ Παπανδρέου η οποία φέρεται να προανάγγειλε ότι το «Γιωργάκη» στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ θα διαδεχτεί η κόρη του, Μαργαρίτα! Ακόμα και ως ανέκδοτο αν δημοσιεύτηκε το σχετικό κειμενάκι, αποκαλύπτει το μέγεθος του ελλείμματος πολιτικής αξιοπρέπειας στο οποίο έχει περιέλθει ο τόπος μας αφού και στο στρατόπεδο της οικογένειας Μητσοτάκη παρόμοια «ανέκδοτα» λέγονται.
Από την άλλη, η πρόσφατη αναθέρμανση της κόντρας του ΠΑΣΟΚ με τη δεύτερη «χήρα του Αντρέα» καταδεικνύει ότι ακόμα και οι εξ’ αγχιστείας συγγενείς του μακαρίτη, σπρώχνονται να ρευστοποιήσουν αυτή τη μόνη ιστορικής αξίας περιουσία που τους άφησε. Δεν είναι θλιβερό που ο «ήλιος του ΠΑΣΟΚ», το σύμβολο της «Αλλαγής» που κάποτε τόσα εκατομμύρια βασανισμένων Ελλήνων ανέτεινε έστω ψυχικά, τώρα θεωρείται σημαία ευκαιρίας;
Είναι εξόχως παράδοξο ότι εδώ και μισό αιώνα στην Ελλάδα ελάχιστες οικογένειες κατάφεραν να πλασαριστούν ως αποκλειστικοί τροφοδότες της εξουσίας, ενώ η κοινωνία εξελίσσεται, εκσυγχρονίζεται και η δημοκρατία, υποτίθεται, ενισχύεται.
Οι Έλληνες έχουν υποκύψει στην οικογενειοκρατία και περιορίζονται σε πικρά σχόλια για το φαινόμενο. Όμως οι Ευρωπαίοι εταίροι και οι Ατλαντικοί λύκο-φίλοι μας εκλαμβάνουν το γνώρισμα αυτό ως στοιχείο που φανερώνει ότι αφ’ ενός η Ελλάδα είναι πολιτικά ασόβαρη οντότητα, αφού εξουσιάζεται με φεουδαρχικό τρόπο και, αφ’ εταίρου, μια κοινωνία με τέτοια ελλειμματικά χαρακτηριστικά των μηχανισμών παραγωγής ηγετών, εύκολα χαλιναγωγείται. Παρένθεση: τις αξιοπρεπείς και εξελιγμένες πολιτικά κοινωνίες η εγχώρια τρομοκρατία τις ταλανίζει για δέκα- δεκαπέντε χρόνια, δηλαδή για τρεις ή τέσσερις κυβερνητικές θητείες στη διάρκεια των οποίων οι ισχυροί θεσμοί αντιστέκονται αποτελεσματικά. Αντίθετα, στις «μπανανίες» όπως η Ελλάδα, το φαινόμενο διαρκεί, ακριβώς γιατί λόγω του ολιγαρχικού πολιτεύματος οι «μάζες» δεν συμπορεύονται με την εξουσία και παραμένουν θεατές σε μια μάχη που κρίνουν ότι δεν τους αφορά.
Έχοντας λοιπόν όλα αυτά υπ’ όψη δεν εκπλήσσει το γεγονός ότι ο γιος του πιο «τριτοκοσμικού» πρωθυπουργού της Ελλάδας, «εκλέχτηκε» και πάλι χωρίς αντίπαλο, πρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και υπό αυτή την ιδιότητα ήταν τιμώμενο πρόσωπο στην πανηγυρική ανακήρυξη της Σεγκολέν Ρουαγιάλ ως επίσημης υποψήφιας του Γαλλικού σοσιαλιστικού κόμματος για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές της χώρας της. Θα αναρωτήθηκαν οι σκεπτόμενοι Έλληνες πολίτες, πόσο πολιτικά αξιοπρεπής αισθανόταν ο Μπααθικά «εκλεγμένος» Γιώργος Παπανδρέου δίπλα στη Σεγκολέν και ανάμεσα σε ηγέτες που αντίθετα με τον ίδιο, αναδείχτηκαν μέσα από συστήματα ίσων ευκαιριών ή, όπως στην εξαιρετική περίπτωση της Γαλλίδας ομολόγου του, ενάντια στο κατεστημένο;
Στα δημοκρατικά πολιτεύματα, αν η έλλειψη αντιπάλων στις προκριματικές διαδικασίες για την ανάδειξη αρχηγών στα κόμματα αποτελεί παράγοντα που ευνοεί την ήττα, τότε ο Νικολά Σαρκοζί δεν έχει καμία ελπίδα αφού το UMP όχι μόνο δεν παρήγε άλλον υποψήφιο, αλλά και αυτός ο μοναδικός αγνοήθηκε από το ένα στα τρία μέλη της Δεξιάς Union pour un Mouvement Populaire. Υπενθυμίζεται ότι το θρυλικό «εκατομμύριο» που έκανε τόσο περήφανο τον νυν πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν παρά το ένα τρίτο των ψήφων που το «Κίνημα» έλαβε στις βουλευτικές εκλογές και που, βεβαίως, δεν έφτασαν για να το κρατήσουν στην εξουσία.
Συμπερασματικά, στις 9 Φεβρουαρίου του 2004, όταν ο Κ. Σημίτης παρέδωσε στον Γ. Παπανδρέου, το ΠΑΣΟΚ υπέγραψε τη σύμβαση της αποσύνθεσής του. Εγγυητής για το αποτέλεσμα ο γιός του ιδρυτή της «εταιρίας», ο οποίος λίγες μόλις ώρες μετά την ανάληψη της προεδρίας ξεκίνησε τα λάθη επί λαθών, τις αστοχίες, τις παλινωδίες και τις επικίνδυνες έως και αντεθνικές επιλογές μαζί με κάτι ακατανόητες διακηρύξεις για μια νέα ΠΑΣΟΚική ευρεσιτεχνία, τη… «Συμμετοχική Δημοκρατία».
Στην παρούσα συγκυρία ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τη χώρα δεν προέρχεται από τον καλοπροαίρετο μεν, άσχετο δε, αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και την αγέλη των λύκων που τον περιτριγυρίζουν. Αυτοί δεν έχουν την εξουσία. Έχουν όμως τις προσδοκίες μιας μεγάλης μερίδας του λαού μας, να προστατέψουν την Ελλάδα από τους φύση και θέση επικίνδυνους που οι ίδιοι οι ΠΑΣΟΚοι επανέφεραν στην κυβέρνηση με την εικοσαετή εγκληματική πολιτεία τους. Με ηγέτη το Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου ακόμα και ο κ. Α. Λιβάνης θα πρέπει να έχει πλέον πειστεί ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ.
